Rozdział 7

Nie wiem jak mam was przepraszać ;\ Nie  pisałam nic dwa tygodnie :_:  Wszystko przez ten zapieprz w szkole… Pewnie wiecie o co chodzi… Whatever, czytajcie ;)

_______________________________________________________________

-Wstawać! Musicie się  stąd wynieść  w niecałą godzinę! Izzy, składaj sprzęt, nie czas na granie!- głos Black wyrwał mnie ze snu.

- Która godzina…?- mruknęłam.

- Dziesięć po jedenastej! O dwunastej ma was tu nie być!- rozkazała i wyszła. Nie podejrzewałam jej o takie zdolności przywódcze.

Leniwie zwlekłam się z łóżka i postanowiłam nieco ogarnąć się w łazience. Po piętnastu minutach było ze mną w miarę ok, więc przystąpiłam do pakowania. Nie było tego dużo, po chwili byłam gotowa. Axl, Izzy i Duff byli w proszku, resztę gdzieś wywiało. Może już zaczęli  szukać mieszkania? Moje myśli dotychczas jakby obojętnie, skupiły się na problemie jakim był brak domu. Uda nam się coś znaleźć? Może Slash albo Adler maja jakieś znajomości w mieście? Mieć to mają, ale chyba nie zbyt odpowiednie. Gorzko się  uśmiechnęłam. Najwyżej parę  nocek spędzimy na ulicy, a co tam…

Odchyliłam głowę, opierając się o ścianę. Zaczęłam w myślach wyliczać, czy wszystko spakowałam, czy wszystko zrobiłam. Nagle przypomniałam sobie, co powiedziałam Sean’owi, kiedy ze sobą rozmawialiśmy. Miałam do niego zadzwonić, kiedy będę zmieniać numer. Już sięgałam po telefon, jednak zawahałam się. Mam tak po prostu powiedzieć, że ma do mnie nie dzwonić, bo będę mieszkać na ulicy? Że chwilowo nie mam dachu nad głową? Wiedziałam jaki jest mój brat, zapragnie jak najszybciej przyjechać do Los Angeles, by mi zapewnić jakieś ludzkie warunki. Nie, że go tu nie chciałam, ale przecież chciał skończyć szkołę … LA by go wciągnęło. Tak jak mnie. Czułam, że nie jestem w stanie wrócić teraz do Lafayette i żyć jak dawniej. To burzliwe i barwne życie w Kalifornii uzależniało. Nie, Sean nie może się tu zjawić. Mimo to, powinnam go powiadomić. Może po prostu przemilczę kwestie mieszkania? Powiem, że zadzwonię z nowego domu, choć naprawdę użyję cudzej komórki, lub telefonu z baru. Tak, to dobry pomysł.

Wybrałam numer.

- Halo?- usłyszałam po trzech sygnałach.

- Cześć Sean!- ucieszyłam się na dźwięk tego głosu.

- Hallie! Żyjesz?- zapytał.

- Tak, żyje, spokojnie. A jak tam u ciebie?- spytałam.

- W miarę dobrze… - powiedział bardzo cicho.- Nie, kurwa, nie. Nie jest dobrze. Jest cholernie źle, Hal. Od czasu… Od czasu śmierci mamy…. i taty… Nie panuje nad sobą. Mam ataki wściekłości, uzależniłem się od koki. Wszyscy się ode mnie odwrócili. Kurwa wszyscy!  Nikt mnie nie rozumie! Te deklaracje przyjaźni, śmiechu warte, puste słowa. Kurwa nie wytrzymuję, siostra, zrób coś!- wybuchł.

Przez chwilę nic nie mówiłam, chciałam żeby się trochę uspokoił.

- Sean… Cholernie mi przykro. Z powodu twojego stanu, z powodu śmierci rodziców, z powodu mojego wyjazdu. Zostawiłam cię, jestem najgorszą siostrą w dziejach ludzkości. Przepraszam. Może do ciebie przyjechać?- naprawdę się martwiłam o brata.

- Nie, Hal, nie. Najwyżej zrobię to co matka, powieszę się. Dobrze zrobiłaś, że stąd zpieprzyłaś. Indiana to najgorsze miejsce na ziemi. Tu można się tylko nabawić depresji…-żalił się dalej.

- To przyjedź to Los Angeles. Tu jest kurwa zajebiście. Z ludźmi których poznałam, zapomniałam o wielu… smutnych przeżyciach. Przyjeżdżaj brachu, trochę słońca dobrze ci zrobi.- sama byłam zaskoczona, że mu to proponuję. Przed kilkoma minutami, nie chciałam żeby się tu pojawiał! Ale chyba to jedyna rzecz jaka mogę dla niego zrobić.

- I wiesz co? Przyjadę. Mam dosyć tego miejsca, tego opustoszałego domu. W LA jest tak dużo ludzi… Jest prawda?

- Tak, Sean, jest. Mam ci jakoś pomóc w podróży?- zapytałam.

- Nie co ty. Jak ty dałaś radę, się tam dostać, to i ja dam radę.- odparł. Od razu dało się wyczuć, że humor mu się poprawił.

- Jak już tu będziesz, to szukaj baru The Roxy. Często tam wpadam, na pewno się w końcu spotkamy. Wiesz z telefonem to tu ciężko.- poradziłam.

- The Roxy… ok, zapamiętam.- mruknął.

- Sean?

- Tak?

- Co u Amber i Chrisa?

- A byłem u nich. Chyba jako jedyni, się trochę mną przejęli… Ty to sobie umiesz znaleźć dobrych przyjaciół. W każdym bądź razie, wszystko z nimi w porządku, i oni… Chyba są razem.- opowiedział.

Uśmiechnęłam się szeroko kiedy to usłyszałam. Wiedziałam, że tak się stanie!

- No to super! Pozdrów ich.- rzekłam.

- Nie ma sprawy.

- Dzięki. Do zobaczenia.

- Do zobaczenia, Hal.

Po rozłączeniu, kilka sekund wpatrywałam się w słuchawkę. Czułam się przybita stanem brata, ale wiadomość o związku dwójki moich najlepszych przyjaciół niewątpliwie mnie ucieszyła. Po chwili przypomniało mi się, że miałam Sean’owi powiedzieć o zmianie numeru.  Westchnęłam, ale zaraz sobie przypomniałam, że nie długo się z bratem spotkam. Delikatnie się uśmiechnęłam do tej myśli i wyszłam z pokoju zarzucając torbę na ramię, i dołączając do Axla, Stradlina i McKagana wychodzących już z pokoju hotelowego.

_______________________________________________________________

- To już ostatnia ulica, gdzie możemy coś znaleźć…- westchnęła  Black.

- Jak to ostatnia? -spytałam.

- W tym rejonie tutaj mieszkania są najtańsze. Nawet jak znaleźlibyśmy coś bliżej Sunset, nie byłoby was stać. – wyjaśniła.

Słońce chyliło się już ku zachodowi, cały dzień szukaliśmy domu. Wszyscy tracili już nadzieję.

- Może uda mi się przekonać babcię, żeby nas przenocowała choć jedną noc…- na głos rozmyślał Slash.

- Nie, Saul. Przyjechałam tu żeby zmienić swoje życie na lepsze, nie będę żerować na innych ludziach. Nie mogę tak nisko upaść.- szybko wybiłam mu ten pomysł z głowy. Mulat zakrył się włosami, i nic już nie mówił.

Doszliśmy tymczasem do połowy ulicy. Wszyscy bacznie się rozglądali. Upragniony napis ‘Na Sprzedaż’ nie wisiał jednak na żadnym murze. Dotarliśmy do skrzyżowania.

- Jest sens, szukać w tej uliczce?- zapytał Izzy.

- Sama nie wiem… Na pewno nam to nie zaszkodzi. Chodźcie.- mruknęłam powłócząc, zmęczonymi całodniowym chodzeniem, nogami. Bagażu szczęśliwie się pozbyłam, bowiem Slash zaproponował pomoc w noszeniu.

Na początku ulica wydawała mi się tak samo sztywna, jak wszystkie te osiedlowe alejki wokół, wypełnione takimi samymi domkami z równo przyciętymi ogrodzeniami. Po chwili jednak usłyszałam dźwięki mocnej muzyki zza jednej ze ścian, gdzieś dalej echo poniosło trzask rozbijanej butelki.

- Bardziej w naszym klimacie, co?- uśmiechnął się gorzko Axl.

Nikt nie odpowiedział. Spojrzałam na Rudego. Cały dzień trzaskał na lewo i prawo ironicznymi żartami, sarkastycznymi docinkami. Skąd on w takich momentach bierze dobry humor? I dlaczego czasem mu takiego humoru brak? Rose to naprawdę skomplikowany facet. Zastanawiałabym się dalej nad jego skomplikowaną psychiką, ale z otępienia wyrwał mnie wrzask Stevena.

- NA SPRZEDAŻ! Nie chodzę do szkoły od 5 lat, ale kurwa, dam sobie nie powiem co uciąć, że tu jest napisane NA SPRZEDAŻ!

Oczywiście oczy wszystkich zwróciły się do stojącego jakieś 20 metrów dalej blondyna. Za nim stała dość spora… szopa. Inaczej nie dało się tego nazwać. Na ścianach budynku, zostały tylko pozostałości farby, prawdopodobnie jasnoniebieskiej. Głównie było jednak widać szary tynk. Dach był zrobiony z przybrudzonej blachy, okna niesamowicie brudne. Na oko budynek dwupiętrowy, choć na górnym piętrze brak było okien.

- No powiem wam, że kawał dobrego betonu!- Orzekł Adler po chwili oglądania.

- Tak, niewątpliwie. Ale nas jest kurwa szóstka! Jak my się tam zmieścimy?- Izzy nie był przekonany.

- Oj stary, nie udawaj takiego delikatnego. Po pijaku będziesz miał w dupie czy leżysz na materacu czy na podłodze.- wywrócił oczami Axl.

- W sumie racja.- brunet odpalił papierosa.

- Myślę, że jak się wstawi jakąś sofę, to będzie okey. Chyba jest strych, czy coś takiego, tam można wrzucić materac, jakby ktoś potrzebował więcej prywatności.- stwierdziła Black.

- Ej, zaraz, zaraz… To my już wiemy, że bierzemy… to?- zapytałam nieco zbita z tropu.

Spojrzeli na mnie jak na idiotkę.

- Słońce już zachodzi, to jedyne co mamy! Zresztą wolę to, niż śnieżnobiały domeczek i zieloniutki żywopłocik.- oświadczył dotąd milczący Duff.

- No faktycznie, macie racje. Ale trzeba się z kimś chyba skontaktować, zapłacić, no przecież nie wejdziemy i nie zaczniemy tak po prostu tam mieszkać!- zawołałam, nie mogąc opanować  uśmiechu.

W końcu znaleźliśmy mieszkanie! Małe, zapyziałe, ale i tak zajebiste. Z każdą chwilą, coraz bardziej podobała mi się ta rudera. Idealnie oddawała naszą arogancje i styl.

- Nie ma numeru telefonu…- Slash dokładnie oglądał karton z napisem ‘NA SPRZEDAŻ’.

- Numer nie będzie potrzebny.

Wszyscy odwróciliśmy się w tym samym momencie. Przed nami stał miło wyglądający mężczyzna, miał koło 50 lat. Zaśmiał się na widok naszego zaskoczenia.

- Mieszkam naprzeciwko, to był kiedyś dom mojego syna, kiedy jeszcze studiował. Teraz wyjechał do New Jersey. Ja sam również mam zamiar się wyprowadzić, dokładniej w przyszłym tygodniu. Z nieba mi spadliście, myślałem, że nie uda mi się tego sprzedać przed wyjazdem!

Nie wiedzieć czemu, żadne z nas nie chciało się odezwać. Patrzył się na nas,a po chwili mina mu zrzedła.

- Znaczy… Wy chcecie to kupić, prawda?- zapytał już nieco niepewnie.

Dopiero po tych słowach ożywił się McKagan.

-Tak, tak! Jak dobrze, że pan tu przyszedł. Potrzebujemy mieszkania w trybie natychmiastowym. Jaka cena za ten… dom?- blondyn pytająco spojrzał się na człowieka.

- A wiecie co? Tyle ile macie. Poważnie. Nie mam problemów finansowych, a wy, bez obrazy, chyba macie. Dajcie tyle ile możecie, ja wam dam klucz i wszyscy będą szczęśliwi!

Znów staliśmy ogłupieni uzyskaną informacją. Szybko jednak otrząsnęłam się.

- Nie wiemy, jak panu dziękować. Szkoda, że nie ma więcej takich ludzi.- uśmiechnęłam się naprawdę szczerze.

Odwzajemnił się tym samym, i wyczekująco skrzyżował ramiona na piersi. Wyciągnęliśmy wszystkie pieniądze. Odliczyliśmy 50 dolców, na życie. Resztę podaliśmy mężczyźnie.

-No, no, no. Nie spodziewałem się aż tylu. Widać dzieciaki zbuntowane, ale nie lekkomyślne. Łapcie kluczyki. Miłego mieszkania.

Rzucił błyszczące klucze, prosto do rąk Duff’a. Wszyscy jak zahipnotyzowani patrzyliśmy się na srebrny przedmiot. Ruszyliśmy do drzwi.  Blondyn otworzył zamek, wszyscy wpadliśmy do środka. Odwróciłam się za siebie. Zobaczyłam tylko dom naprzeciw. Dobroczynny mężczyzna zniknął.

________________________________________________________________

- A widzieliście syf w  łazience na górze!?- Steven wydawał się być nieźle tym spostrzeżeniem podekscytowany.

- Łazienka to nic, ktoś zostawił w lodówce pół pomidora, na kilka lat…- Izzy ze wstrętem wyszedł z kuchni.

Stałam w korytarzu, obserwując biegających po naszym nowym domu chłopców. Rozejrzałam się dookoła. Na parterze znajdowała się kuchnia. Dość niewielka. Mieściła jedynie lodówkę, kuchenkę, niewielki stolik i trzy krzesła. Czwarte leżało w kącie bez jednej nogi. Spojrzałam do drugiego pomieszczenia. Salon zajmował trzy czwarte powierzchni piętra, był więc w miarę duży. Stała w nim ogromna i poniszczona kanapa na całą długość ściany. Przed nią stała niska drewniana ława. Wrogu pokoju stała niewielka szafka z bardzo małym i staromodnym telewizorem. Widać właściciel zostawił go tu zamierzając kupić nowy w New Jersey. W każdym razie ucieszyliśmy się, że mamy telewizor, zawsze jakaś rozrywka. W pokoju stała jeszcze niska, lecz szeroka komoda, jak się okazało całkowicie pusta.

Kiedy przestudiowałam wzrokiem całą kondygnację, ruszyłam schodami na górę. Wpadłam na Stevena, który wciąż podjarany zbiegał na dół.

- Ludzie! Mamy MATERAC! – usłyszałam jego głos.

Jak się okazało blondyn miał trafne spostrzeżenie. W pokoju, do którego weszłam, leżał na ziemi dość spory materac. Chyba najcenniejsza rzecz w tym domu dla samych domowników. Zajmował większą część powierzchni podłogi. Oprócz niego, stała tam jeszcze szafka nocna.

 Wyszłam z pomieszczenia  i skierowała się do drugich i ostatnich na piętrze drzwi. Znajdowała się tam oczywiście łazienka. Jak się nietrudno domyślić, raczej  w nienajlepszym stanie. Na suficie, szczególnie nad prysznicem, widać było pleśń. Umywalka miała tylko trochę zacieków, jednak toaleta miała ich trochę więcej. Oprócz tego nie pachniało zbyt apetycznie. Ale i tak było dobrze, biorąc pod uwagę, że nikt tu nie mieszkał od jakiś dwóch lat.

Zeszłam schodami  na dół. W progu stała Black wraz z  Izzy’m.

- Ja już muszę iść, mam nocną zmianę.- mruknęła dziewczyna krzywiąc się.

- Zostań, musimy opić nowy dom!- próbował przekonać ją brunet.

- Nie Izzy. Wpadnę jutro na pewno.- odparła i pocałowała chłopaka w policzek. Następnie puściła do mnie oczko, i już jej nie było. Stradlin odwrócił się, trzymając dłoń  na miejscu, gdzie przed chwilą dotknęły usta Black. Kiedy napotkał moje rozbawiona spojrzenie, zmieszał się, i ruszył do salonu. Poszłam za nim, bowiem tam siedziała pozostała część ekipy. Jak to chłopcy czuli się już wyśmienicie w nowym miejscu. Axl i Slash rozłożyli się na kanapie. Mimo, że była długa, chłopcy legli na niej, nie zostawiając miejsca Stevenowi. Adler położył się na ławie, mówiąc, że to tysiąc razy lepsze od sofy. Duff próbował odpalić telewizor. Izzy ruszył mu z pomocą. Ja natomiast spojrzałam na Slasha z wyższością, żądając, by zrobił mi miejsce. Chłopak potulnie wyprostował się, zwalniając tym samym trochę powierzchni kanapy. Opadłam na miękkie oparcie  wzdychając.

- No udało się. Mamy zajebistość we krwi.- stwierdziłam.

- Trzeba to opić!- zawołał Axl i ruszył do plecaka. Wyjął trzy butelki wódki i postawił na komodzie.

Rzuciliśmy się na alkohol, i po chwili opróżniliśmy naczynia.

- Mieszkanie tutaj, to będzie prawdziwe piekło…- zamruczałam lekko wstawiona.

- Tak piekło. Ten dom to będzie piekło. Nazwijmy go więc… Hellhouse.- usłyszałam głos Rose’a. 

______________________________________________________________

Mam nadzieję, że nie zanudziłam was opisem mieszkania XD Ogólnie nie jestem bardzo zadowolona, ale po dwutygodniowej przerwie nie jest chyba najgorzej... Sami oceńcie ;D

Jak zwykle bardzo, bardzo, bardzo proszę: skrobnijcie chociaż krótki komentarz :D

Naprawdę motywuje do dalszej pracy C:

PS Chcecie dedyki do rozdziałów? Dedykowałabym moim 'fanom' którzy zawsze mi coś w komentach napiszą ;D