Sweet Pain- Rozdział 1

Jak widzicie zaczęłam nowe opowiadanie. Ostrzegam, jest ostro schizowe. Nie wiem, czy wszystkim się spodoba. No ale nie przekonacie się, jeśli nie czytniecie ;D. Tak więc… Ogarnijcie i skomentujcie.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nowy York, Marzec 1987r.

Mówili mi, że biel ścian mnie uspokoi. Że panująca naokoło  cisza mnie odpręży. Że brak ludzi mi pomoże. Mówili. Kłamali. A ja wierzyłam. Wierzyłam, że mi pomogą. Że uda mi się zapomnieć. Zabawne. Nie da się zapomnieć. Twarzy. Łez. Krwi. Nie, tego się nie da zapomnieć. Przed oczami wciąż miałam oczy. Jej oczy. Oczy mojej matki. I nóż. Nóż w jej piersi. Łykałam tabletki. I co z tego? Nic. Dokładnie tyle. Nic. Czasem brałam białe pigułki i się nimi bawiłam. Układałam na ramie łóżka, ustawiałam w wieże na parapecie. Potem je połykałam. Nie wiem po co. I tak nie zapomnę.

Na początku płakałam. Tak długo, że sama się sobie dziwiłam. Człowiek ma w sobie tyle wody? Nie, nie wody. Nie tyle wody, lecz żalu, bólu, cierpienia. Tego miał człowiek w sobie najwięcej. Ale nie tylko. Niektórzy mieli jeszcze jedną rzecz: okrucieństwo. Takich ludzi nie powinno być. A jednak są. Są i napawają się cierpieniem. Cierpieniem innych ludzi. Czasem kiedy o okrutnych ludziach myślałam, miałam ochotę coś zniszczyć, rozwalić, roztrzaskać. Jednak, po pierwsze, nie miałam czego. W takich miejscach nie ma niczego do roztrzaskania. Tylko łóżko, stół, okno, drzwi. I biel. Tyle bieli… Po drugie: Po co? Co by mi dał wazon w kawałkach na podłodze? Rozlana woda, ostre kawałki szkła? Nic. Nic już nic nie daje, nic nie pomaga. Nawet roztrzaskany wazon. Ból i tak wróci. Zawsze wracał. Tyle tylko, że ja go nie czułam. Nic nie czułam.

- Panno Waters, zapraszam na obiad.- sztywny głos sztywnej kobiety w sztywnym fartuchu wyrwał mnie z zadumy. Zadumy, która trwa nieprzerwanie od… miesiąca? Dwóch? Nie wiedziałam. Nie musiałam.

Wstałam powoli z łóżka. Jak zwykle naciągnęłam na głowę kaptur. Biały. Jak wszystko wokół. Wyszłam na korytarz, był jasny, jak zwykle. Skierowałam swoje kroki w stronę schodów. Szłam mechanicznie, znaną drogą. Weszłam do przestronnej jadalni. Nie musiałam chyba wspominać, że wszystko było tu białe. Cholernie białe. Czułam, że nienawidzę tego koloru. Czułam? To ja czuję? Zabawne. Dla mnie uczucie już nie istniały. Skończyły się. Najpierw przyszły wielką falą, a potem… Zniknęły.

Usiadłam na swoim miejscu. Obok jedynej osoby, która nie wydawała mi się sztywna, jak wszystko wokół.

- Witaj, Nieczuła.- przywitała mnie moim szpitalnym imieniem. Każdy miał jakiś pseudonim, nie chcieliśmy wyjawiać swoich prawdziwych imion. Tak było łatwiej.

- Witaj, Gorzka.- odparłam przysuwając sobie tackę z jedzeniem. Dziewczyna miała taki pseudonim, ze względu na swoje ironiczne poczucie humoru. Zawsze  miała na wargach gorzki uśmiech, kiedy wypowiadała jakieś sarkastyczne uwagi. Nie wiedziałam czemu była w szpitalu. Nigdy mi nie powiedziała.

- Coś się zmieniło od śniadania?- spytała.

Zawsze o to pytała. Czy coś się zmieniło od ostatniego posiłku. A ja zawsze odpowiadałam to samo.

-Niestety, na szczęście nic.

Gorzka uśmiechnęła się gorzko, jak to miała w zwyczaju.

- Powinnyśmy z tym skończyć.- oświadczyła wpatrując się we mnie tymi swoimi czarnymi oczami.

- Z czym?

- Z tym pytaniem. I odpowiedzią. To bez sensu.- wytłumaczyła.

- Aha.

- I jest jeszcze jeden powód.- spojrzała gdzieś w bok, dłubiąc sobie paznokciem w zębach.

- Jaki?- znów spytałam.

- Wychodzisz stąd. I to niedługo. A dokładniej to… Jutro.- spojrzała na mnie wyczekująco.

Wzruszyłam ramionami. Miałam to gdzieś. Jakie ma znaczenie, gdzie będę leżeć i wpatrywać się w okno? Kiedy wrócę do domu, będę tylko musiała sama sobie cos ugotować. Jedyna różnica. No i jeszcze kolor ścian. Ale nic więcej.

- Co to zmieni? Gorzka, ja na zawszę pozostanę Nieczułą.- zmierzyłam ją spojrzeniem.- A ty, kiedy wychodzisz?

- Nie wiem. Naprawdę. Podobno jestem jeszcze zbyt rozchwiana emocjonalnie.- wywróciła oczami.- To przez te napady. Ty nie masz tego problemu.

Fakt, nie miałam. Gorzka za to przynajmniej raz w tygodniu ma nocny sen. Sen, w który widzi coś, czego nie powinna. Coś czego nikt nie powinien oglądać. Na początku budziła swoim nocnym wrzaskiem całe piętro. Teraz przebywa w dźwiękoszczelnym pomieszczeniu.

- Nie mam, to prawda. I nie będę mieć, przecież nic nie czuję.- rozejrzałam się po pomieszczeniu.

Wszyscy zjedli, oprócz mnie. Zostałyśmy same w jadalni.

- A ja czuję. I pomyślałam, że… Skoro ty i tak nie czujesz, to… Powiem ci co ja widzę. Co mnie prześladuje. Co mnie męczy. Ty i tak potraktujesz to zwykłym ‘aha’. Mogę ci powiedzieć?

- Możesz.

- Byłam dziewczyną ze zwykłej rodziny. Mieszkałam na Manhattanie. Chodziłam do normalnej szkoły, z normalnymi ludźmi. Żyłam jak wszyscy. A potem przestałam.- urwała.

- Dlaczego?- przyjrzałam jej się.

Nie patrzyła na mnie. Patrzyła w dal.

- Dlatego, że… Poznałam go. Nie chcę mówić jego imienia. Nie chcę pamiętać jego imienia. Nazwijmy go po prostu ‘on’.

Zgodziłam się kiwnięciem głowy.

-On. On był… Nie wiem sama. Czarujący? Nieziemski? Chyba tak mogłabym go wtedy określić. Zakochałam się. Tak, kurwa, zakochałam się! – ostatnie słowa niemal wykrzyczała. Potem zaśmiała się głośno i przeniosła rozedrgane spojrzenie na mnie.

- On był ode mnie starszy. Okazało się, że… Że jest dilerem. A konkretnie dilerem mojego brata. Mojego kochanego starszego brata. Nikogo nie kochałam tak jak brata. Nawet jego. Nawet tego sukinsyna.

Znowu przerwała, próbując zebrać myśli. Znowu patrzyła gdzieś w dal.

- Sam, miał u niego dług. Cholernie duży. A on chciał go zabić. I zrobił to. Przeze mnie.

Po raz kolejny urwała, by z całą wściekłością wbić nóż w stół. Mimo, że ostrze było tępe, bez problemu weszło w pomalowane na biało drewno.

- Zaprosiłam go do domu. Wszedł. Nie było nikogo, oprócz mnie i brata. Najpierw udawał, że nie widział Sama. Poszliśmy do mojego pokoju, spędziliśmy tam noc. Rano obudził mnie krzyk. Krzyk matki. Wyszłam. I zobaczyłam. Sam leżał na wznak na kanapie w salonie. Nie oddychał. Nie żył. Przeze mnie. Przeze mnie!- znowu wrzasnęła.

Dysząc ciężko dokończyła opowieść.

- Czułam wtedy tylko cierpienie, ból i furię. Wzięłam scyzoryk. Matka chciała mnie zatrzymać. Nie udało jej się. Wyszłam z domu. Pamiętam, jak wszystko rozmywało mi się przed oczyma. Jak widziałam tylko ciało Sama. Kierowana wściekłością, doszłam do jego domu. Weszłam. Pamiętam, że krzyknęłam. Żeby gnił w piekle, sukinsyn. I wbiłam. Ostrze scyzoryka weszło, tak miękko, lekko… Zabiłam go, Nieczuła. Zabiłam człowieka. Okazałam się niewiele lepsza od niego.

Wyszeptała ostatnie zdanie, tak cicho, że musiałam, się nachylić, żeby ją usłyszeć.

- Smutne.- podążyłam za jej wzrokiem.

- Tak, smutne. Smutne, ale prawdziwe. – wielka łza spłynęła po jej policzku.

A ja poczułam. Tak, poczułam. Jakby mrowienie w brzuchu. Co to? Głód? Nie, przecież przed chwilą jadłam. Jakieś rozstroje żołądkowe? Nie, to do mnie niepodobne. Dopiero po kilku chwilach uświadomiłam sobie, że to żal. Żal i współczucie. Zaskoczona położyłam dłoń w okolicach żołądka. Gorzka, cały czas płakała.

Siedziałyśmy w milczeniu. Ona cicho płacząc, a ja cicho czując. Zalała mnie fala emocji. Syknęłam, kiedy głowę wypełniły obrazy z tamtego okropnego dnia. Nie wiem kiedy, moje oczy zaczęły szczypać.

- Nieczuła, czy ty…?- dziewczyna z niedowierzaniem patrzyła na mnie wilgotnymi oczami.

- Nie, nie jestem Nieczuła. Nie mogę nią być dłużej. Nie mogę!- zawyłam.

Czułam, jak ból nawraca ze zdwojoną siłą. Czułam. Zapomniałam już jak to jest. Obojętność jest jak narkotyk. Kiedy już ją tracisz… Cierpienie wraca. Uderza. Wtedy kiedy się nie spodziewasz.

Ostatnie co pamiętam, to chłodna posadzka na moim policzku. I ciemność. I jeszcze coś. Dużo tych dwóch uczuć: bólu i cierpienia.

---------------------------------------------------------------------------------------------
I co? I co? I co?

Podoba się? Nie podoba? Zależy mi na opiniach ;D

Kwestie organizacyjne: Postanowiłam zrobić zakładkę do każdego opowiadania. Będą się tam znajdować bohaterowie oraz spis rozdziałów. Zakładka z powyższym opowiadaniem będzie oczywiście nosiła tytuł 'Sweet Pain', a jako że moje drugie opowiadanie nie ma tytułu, zakładka będzie się nazywać po prostu 'L.A. Story'. :D

A i tak w ogóle, to tytuł pochodzi od utworu zespołu KISS ;3 KLIK