Rozdział 9

Rozdział dedykuję Julce ;D Wiem, że to czytasz, chociaż nie komentujesz ;)))

_______________________________________________________________

- Mam wódę! I nie tylko!- Steven wparował do pokoju ze skrzynką butelek.

Chłopcy ochoczo rzucili się na picie, ja jednak taka szczęśliwa nie byłam.

- Steven, kretynie! Zostało nam chociaż trochę kasy?! Czy ty zdajesz sobie sprawę, że musimy oszczędzać!?- nawrzeszczałam na blondyna.

On jednak tylko uśmiechnął się.

- Oj, złociutka, nie myśl, że Adler jest taki głupi! Ukradłem ten towar.- dumnie pokazał na pełną skrzynkę.

Nie wiedziałam za bardzo co powiedzieć. Z jednej strony dobrze, że nie przepuścił na to całych oszczędności, a z drugiej… Ukradzione trunki miały łącznie sporą wartość. Kilkanaście Danielsów to nie tak mało. Do tego dwadzieścia piw i kilka butelek wódki. Na dnie znalazłam jeszcze trzy Nightrain’y.

- Aha.- mruknęłam w stronę Steven’a i usiadłam na kanapie.

- Nie cieszysz się? W końcu mamy jeszcze trochę kasy!- nieco głupkowato zapytał się Duff.

- Zobacz ile tego jest! Za taką kradzież jest bardzo wysoka grzywna, albo pozbawienie wolności!- syknęłam coraz bardziej poirytowana.

McKagan uniósł brew, jakby nie uważał więzienia lub dużej kary pieniężnej za coś nieprzyjemnego. Westchnęłam. Szykowało się parę lat jednego wielkiego ćpania, picia i opieprzania się całymi dniami. Nie byłam pewna, czy  taki styl życia odpowiada mi na dłuższą metę, ale za późno na zmianę. Kupiliśmy dom, mieszkamy razem, przyjaźnimy się. Mimo wszystko to będzie najlepszy dotychczas spędzony przeze mnie czas.

- No to skoro mamy tyle alkoholu… To może jakaś imprezka, co?- zaproponowałam, kiedy humor nieco mi wrócił.

- Tak! A kogo zaprosić? Mam pomysł! Pójdę po John’a, Anthony’ego,  Georg’a…- Adler już zaczął wychodzić, kiedy złapałam go za rękę.

- Ej! Dopiero tu posprzątaliśmy. Zróbmy bardziej… kameralne spotkanie. Nie chcę mieć tu na nowo chlewu, wy chyba też. Steven, idź po Todd’a. Ja mogę iść po Black.- zaproponowałam.

- Ja się zgadzam, nie mam ochoty na kolejne porządki jutro rano…- mruknął Axl.

- Też popieram.- Slash odgarnął grzywę z twarzy.

- Ja również, ale… Mógłbym to ja iść po Black?- zapytał Izzy.

Spojrzałam na niego szczerząc się.

- Jasne, tylko nie zabłądźcie w jakimś zaułku, idealnym do…- nie dokończyłam po Stradlin prychnął i wyszedł.

Tuż za nim ruszył Adler. Ja sama wyjęłam butelki ze skrzynki. Część ustawiłam na stole, a resztę schowałam w komodzie. Nie było kompletnie nic do jedzenia, więc poleciłam Axl’owi zamówić pizzę. Chłopak ruszył do telefonu.

- Jak to nie ma salami?! Zawsze było! Nie obchodzi mnie, że dostawa się spóźnia! Nie, nie chcę mieć bez salami i z obniżoną ceną! Chce mieć kurwa salami!- Axl darł się do słuchawki, kiedy już wziął się za wykonywanie mojego polecenia. Z westchnieniem wyrwałam mu telefon.

- Halo, przepraszam za kolegę, ma dziś zły dzień.- powiedziałam piorunując Rose’a wzrokiem. Ten tylko wywrócił oczami i odpalając kolejne piwo ułożył się na sofie. Złożyłam zamówienie w pizzerii, i usiadłam obok niego.

- Słuchaj, nie zawsze wszystko jest, tak jak chcesz. Czasem trzeba się dosto…- zaczęłam mówić.

Chłopak jednak na dobre się zezłościł.

- Ja dobrze wiem, co trzeba!- przerwał mi.

Szybkim krokiem wyszedł z pokoju. Usłyszeliśmy trzask drzwi wejściowych.

- Przynajmniej próbowałaś.- Saul pocieszająco poklepał mnie po plecach.

- Ale wiele to nie dało. Z nim tak zawsze.- rozgoryczona, oparłam się obok niego.

- Tak, to prawda. Niewiele go znam, ale to wiem o nim na pewno.- zachichotał cicho.

Nie odpowiedziałam. Zaczęłam przyglądać się Duff’owi, który ponownie wziął się za naprawę leciwego telewizora. Nie najgorzej mu to szło. Po chwili na ekranie pojawiły się urywki różnych scen. Kilka minut później, ukazał się dość niewyraźny obraz.

- Musiałbym iść nastawić antenę, żeby lepiej odbierało.- z tymi słowami blondyn wyszedł z domu, z zamiarem wdrapania się na dach.

Zostaliśmy z Saulem sami.

- Muszę znaleźć pracę.- powiedziałam po chwili.

- A gdzie?

- Przede wszystkim nie chcę pracować w barze. Ani jako roznegliżowana kelnerka, ani jako striptizerka. – skrzywiłam się.

- Oj, mi by to nie przeszkadzało.- zaśmiał się.

-Mam nadzieję raczej na stanowisko ekspedientki, czy coś.- zignorowałam jego uwagę.

- Nie jestem pewien, ale jakiś sklep  ciuchami niedaleko Sunset, ostatnio poszukiwał pracownika. Jak chcesz to cię tam zaprowadzę jutro.- oznajmił.

- Naprawdę? Dziękuję!- z radością rzuciłam mu się na szyję.

Mulat na początku nie bardzo wiedział co ma zrobić. Zesztywniał. Speszona zaczęłam się wycofywać, kiedy nagle Slash oprzytomniał. Przyciągnął mnie z powrotem bliżej i objął ramionami.

- Cieszą się razem z tobą.- wymruczał nieco nieśmiało.

Nie chciałam by mnie puszczał. On chyba też nie chciał się ode mnie odsuwać. Trwaliśmy w takiej pozycji dobre pięć minut, a ja po prostu rozkoszowałam się ciepłem i zapachem jego ciała. Mimowolnie zaczęłam się uśmiechać. Ten przyjacielski uścisk zaczął się przeobrażać w więcej niż przyjacielski. Czułam jak na policzku robi mi się ciepło od skóry Saula. Ale nie tylko tam mi się zrobiło ciepło. Poczułam falę gorąca na całym ciele, szczególnie na brzuchu. Po chwili uczucie w okolicach żołądka przerodziło się jakby w gilgotanie. To są te słynne motyle w brzuchu? Może. W każdym razie to bardzo przyjemne.

-Saul?

-Tak?

-Gorąco mi.

Chłopak chichocząc odsunął ramiona.

-Nie moja wina, że jestem taki gorący.- wyszczerzył zęby.

Odwzajemniłam uśmiech. Miło było, że się już siebie nawzajem nie wstydziliśmy. Gadaliśmy jak starzy dobrzy kumple. Mieliśmy coraz lepsze relacje.

- Jasne. A ja mam najpiękniej układające się włosy.- prychnęłam z ironią.

- Przecież masz zajebiste włosy! Zupełnie takie jak moje.- Slash złapał za kosmyk nad moim czołem.- Takie same. Kręcone, ciemne… Ale do ciebie lepiej pasują.

- Niee… Ciemne włosy do ciemnych oczu! A moje są zielone.- stwierdziłam.

-Twoje oczy są… Prześliczne.- mruknął chłopak puszczając pukiel moich loków.

Tym razem nieco się zmieszał. Chyba nie był przyzwyczajony do prawienia komplementów. Przyglądałam mu się spod grzywy.

-Co?- spytał, gdy się zorientował, że na niego patrzę.

- Nic, nic…- odparłam wzdychając.

Chciał coś jeszcze powiedzieć, kiedy do salonu wszedł Duff.

- No i co? Działa?

Spojrzeliśmy na telewizor. Odbierał niemal idealnie.

- No! I kto tu jest zajebisty?!- McKagan zadał pytanie w jego mniemaniu retoryczne.

Już miałam walnąć mu jakąś ripostę, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Ruszyłam, by otworzyć. Na progu zobaczyłam Black, Izzy’ego, Steven’a i Todd’a. Adler trzymał też trzy pudełka z pizzą.

- Patrz, odebrałem pizzę!- zawołał z dumą.

- Taak? A kto za to zapłacił?- uniosłam brwi.

- Nie martw się Hallie, mi takie wydatki nie przeszkadzają. Ja zapłaciłam.- Black uśmiechnęła się i weszła do śrdoka. Za nią podążyła reszta gości. Dziewczyna ruszyła zwiedzać naszą przepiękną ruderę o szumnej nazwie Hellhouse.

- Nie no fajnie tu macie! Za takie pieniądze, to naprawdę świetne miejsce!- zawołała z góry.

Pozwoliłam jej dalej oglądać i udałam się nalać wszystkim jakiegoś trunku. Todd już zdążył się zadomowić. Nie interesował go za bardzo wystrój nowego domu, tylko alkohol i fajki. Siedział teraz i gadał ze Slash’em. Już miałam do nich podejść, kiedy zaczepił mnie Izzy.

-Hej, Hal. Gdzie Axl?

- Eee… Powiedzmy, że wyszedł ochłonąć.- wytłumaczyłam.

- Wszystko jasne. Kolejny foch pana Rose’a.- westchnął i udał się w kierunku schodzącej po schodach Black.

- Ej, też mam coś do wpierdolenia!- krzyknęła.

Podeszła do ławy, i rzuciła na nią kilka dużych paczek chrupków, wyjętych z kieszeni torby.

- Ale to nie wszystko…- tajemniczo się uśmiechnęła, i zanurzyła dłoń w drugiej kieszeni. Po chwili wyciągnęła kilka skrętów.

- Takie laski to ja lubię!- Todd sięgnął po narkotyki.

Izzy zrobił urażoną minę, i objął Black w pasie jakby mówiąc: ‘i tak jej nie wyrwiesz, jest moja’.

Po chwili wszyscy rozkoszowaliśmy się dymem w naszych płucach, gardłach i nosach.

- Mmm, kto przemalował ściany w między czasie?- Duff zaczął kręcić się w kółko.

- Nie wiem stary. Ale ten ktoś robi to cholernie szybko. Przed chwilą były wściekło różowe, a teraz są kanarkowo żółte…- Slash z błogością na twarzy rozłożył się na środku podłogi.

- Daltoniści… To jest pomarańczowy…- mruknęłam osuwając się na kanapie.

Rozgorzała kłótnia o barwę ścian i sufitu. Byłoby to dość zabawne dla kogoś z zewnątrz, bo nasze dialogi na haju nie należały do najinteligentniejszych. W między czasie wszyscy popijaliśmy wino, wódkę, bądź też whiskey. Po jakiś dwóch godzinach, legliśmy co do jednego na podłodze, wciąż podziwiając kolory sufitu. Nie zdolni do jakiegokolwiek ruchu, przez otłumaniające nas narkotyki i alkohol, zasnęliśmy leżąc jeden na drugim w całym salonie.

________________________________________________________________

Angie! Aaangieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!- głos Stevena obudził mnie ze snu. Podniosłam się dość gwałtownie. Tak samo gwałtownie poczułam ból głowy, szyi, pleców i ogromne pragnienie. Otworzyłam oczy, i sycząc z bólu, natychmiast je zamknęłam.

- Alder, stul pysk!- warknęłam, i delikatnie uniosłam powieki.

- Ale dlaczego? To taka piękna piosenka…- blondyn dalej mruczał utwór Stonesów.

Wywróciłam oczami i skierowałam się do kuchni. Wyjęłam butelkę wody, i na raz całą ją opróżniłam. W głowie miałam cały czas  piosenkę, którą nucił Steven. Po chwili również podśpiewywałam.

But Angie, Angie, 
you can't say we never tried
Angie, you're beautiful 
but ain't it time we said goodbye?
Angie, I still love you 
remember all those nights we cried?

All the dreams we held so close 
seemed to all go up in smoke
Let me whisper in your ear:

Angie, Angie (whisper)
where will it lead us from here?

Wróciłam do salonu. Wszyscy oprócz śpiewającego na sofie Adlera, smacznie spali w różnych pozycjach. Izzy miał głowę na brzuchu Black. Noga dziewczyny znajdowała się na twarzy Duff’a. W włosy Saula wtulony twarzą leżał Todd. Zachichotałam widząc całą to scenkę.

- Budzimy ich? – wyszczerzyłam się do Stevena.

- Jasne! Śpiewamy?- ucieszył się.

- Tak, świetny pomysł! Na trzy. Raz, dwa, trzy…- odliczyłam.

- ANGIEE! ANGIEEEEEEE! – wydarliśmy się na cały głos.

Wszyscy poderwali się z podłogi.

- Boże, Jagger, gdzie!?- Izzy, nic nie widział, przez zasłaniające mu oczy włosy.

- O kurwa, Slash, myj czasem ta kłaki!- Todd z obrzydzeniem wypluł kilka loków mulata.

- Ej, zamknij się! Myje je często! Zazdrościsz prysznica?!- oburzył się Hudson.

- Moja głowa…- mruknęła Balck, zasłaniając uszy.- Przestańcie wrzeszczeć!

- Gdzie jest moja wódka…?- Duff podniósł się na nogi rozmasowując szyję.

Po usłyszeniu tych wszystkich reakcji, razem z Adlerem padliśmy ze śmiechu na podłogę.

- Ej, Stradlin! Kto jest lepszym Jaggerem? Ja czy Hallie?- Steven chichotał dziko.

Patrzyli się na nas przez dłuższą chwilę z politowaniem.

- Jak dzieci…- powiedział Izzy, i ruszył do kuchni. Reszta poszła za nim krzywiąc się z bólu. No tak, kac nie zna litości.

- Ej, Adler… Czemu tak wcześnie wstałeś, tak w ogóle? – zapytałam.

- Wiesz… Mam mocną głowę. Jeden joint to dla mnie właściwe nic…- uśmiechnął się.

- Ale jak to!? Wypiłeś potem więcej ode mnie!- zdziwiłam się.

- To prawda. To dlatego, że wychowywałem się tu od małego.- odprał.

- Nie rozumiem…- zmarszczyłam czoło.

- Los Angeles nie oszczędza złotko. W tym mieście trzeba mieć naprawdę mocną banię żeby przeżyć. A przeżywają tylko najlepsi. To jest właśnie cholerne Miasto Aniołów.- z tymi słowami odpalił papierosa i zapatrzył się w okno.

_______________________________________________________________

Stevenek  i takie morały, wiem dziwne, ale zamierzam wykreować jego osobę inaczej, niż w większości opowiadanek. Także nie będzie wiecznie żył w krainie jednorożców XD  A tak w ogóle, to jestem niezbyt zadowolona, z tego rozdziału. Nic się nie dzieje, wiem, przepraszam ;<. Od następnego się zacznie coś dziać, obiecuję ;D

Nie wiem, czy zauważyliście, dodałam zakładki :)))

A no i mam pytanie: Czy chcielibyście, żebym naskrobała taki jakiś zabawny świąteczny rozdzialik? Będzie on zupełnie nie związany z opowiadaniem. Byłby z punktu widzenia jednego z Gunsów ;D Chcecie coś takiego? Napiszcie w komentarzu :>