Sweet Pain- Rozdział 2

Nowy York, Marzec 1987r. 

- Budzi się…- nad uchem usłyszałam szept. Znajomy głos, ciekawe.

- Nieczuła… Otwórz oczy.

Otworzyłam. Zdziwiłam się, bo nie zobaczyłam bieli. Nie zobaczyłam tego przeklętego koloru. Zobaczyłam twarz. To była Gorzka. Tym razem jednak nie uśmiechała się gorzko, teraz uśmiechała się z ulgą.

- Cholera, dziewczyno! Wystraszyłaś mnie. Myślałam, że coś ci się stało, podobno miałaś w mózgu jakiejś zmiany… Mówili, że takie zmiany mają obłąkani… -brunetka wyrzuciła z siebie słowotok, wyraźnie zdenerwowana.

- Gorzka. Gdzie jestem? - wymamrotałam próbując się podnieść.

- Jesteś w swoim pokoju. Miałaś jakiś dziwny napad. Jesteś stale monitorowana, twój mózg…

- Tak, słyszałam. Ześwirowałam.- przerwałam jej i usiadłam na brzegu łóżka.

Poczułam szarpnięcie na ramieniu.

- Niech to szlag, po co mi kroplówka!- zerwałam z siebie rurki.

- To miało być na uspokojenie…- Gorzka chciała mi z powrotem przyczepić leki.

- Czy wyglądam na niespokojną?!- wrzasnęłam.

Popatrzyła na mnie dziwnym wzrokiem. Jakby… Z lękiem?

- Ech… Przepraszam… Ja chyba nie bardzo nad sobą panuję.- powiedziałam cicho łapiąc się za głowę.

- Nie musisz przepraszać. Ja wiem… Wiem co czujesz. Tylko nie jestem przyzwyczajona, żebyś tak robiła.- dziewczyna dotknęła moich włosów.

- Gorzka…

- Tak?

- Nienawidzę czuć. Nienawidzę emocji. Nienawidzę bólu.- wyszeptałam ukrywając twarz w dłoniach.

- Ja też, Nieczuła, ja też…- przytuliła mnie delikatnie.

- Już nie jestem Nieczuła…- chlipnęłam.

- A ja nie jestem Gorzka.- odparła dziewczyna ocierając pierwsze  łzy.

Spojrzałyśmy na siebie.

- Nie chcę płakać.- jęknęłam.

- Czasem trzeba.- uśmiechnęła się przez łzy.

Nie odpowiedziałam. Spojrzałam na szybę, nie powstrzymując już płaczu. Nie było już Nieczułej. Emocje wróciły. Ból wrócił. Znowu wszystko mnie zalewało. Obrazy, sceny… Nie chciałam ich w swojej głowie. Otrząsnęłam się więc, i spojrzałam na dziewczynę.

- Skoro ja nie jestem Nieczułą, a ty nie jesteś Gorzką to… Jak będziemy teraz do siebie mówić?

- Może skończymy z tymi głupimi pseudonimami, co? Mówmy do siebie po imieniu. Tak dawno nikt tak do mnie nie mówił… Jestem…. Jestem Cassandra. Mów mi Cass.- uśmiechnęła się delikatnie.

- Ja… Ja jestem Molly.- odparłam.

Zaskoczyło mnie, że poczułam się lżej. Jakby skrywane w tajemnicy imię było ciężarem, a teraz się od niego uwolniłam.

- Ładnie.- Cass wyszczerzyła się.

- Twoje też. Molly jest strasznie dziecinne…- westchnęłam.

- Nie! Jest takie… Miękkie. A Cassandra? Kojarzy się ze żmiją. Nie znoszę węży.- skrzywiła się.

- Nie przesadzaj. Ma po prostu charakter.- wywróciłam oczami.

Stwierdziłam, że miło było odzyskać uczucia. W końcu istnieją też pozytywne, nie?

- Poprawił ci się humor.- Cassandra przekrzywiła lekko głowę.

- Dzięki tobie.- odparłam.

Siedziałyśmy chwilę w milczeniu.

- Wiesz, wczoraj opowiedziałaś mi tą historię…- zaczęłam.

- I przez to zaczęłaś czuć. A ty nienawidzisz czuć. Przepraszam.- przerwała.

- Nie, nie, nie! Ja ci dziękuję. Kiedyś… Kiedyś przecież musiałam się ogarnąć. Życie jest tylko jedno. Nie mogę go zmarnować zbywając wszystko zwykłym ‘aha’. Trzeba czuć. Ja ci dziękuję.- dotknęłam jej policzka.

- Ale, przed chwilą…- zmarszczyła brwi.

- Nie ważne, co mówiłam przed chwilą. Dziękuję. Naprawdę. I w ramach podziękowania…  Pomogę ci. Razem przez to przejdziemy.- ścisnęłam jej dłonie i popatrzyłam w oczy.

- Teraz opowiem ci moją historię.- dodałam po chwili.

Cass usiadła obok mnie na łóżku. Obie oparłyśmy się o ścianę. Odetchnęłam głęboko i zaczęłam mówić:

- Urodziłam się w Waszyngtonie. Jako jedynaczka miałam raczej spokojne dzieciństwo. Moi rodzice byli… Kochanymi ludźmi. Tak mi się przynajmniej wtedy zdawało. Kiedy skończyłam dziesięć lat, zauważyłam, że tata coraz więcej pije. Coraz więcej kłóci się z mamą. Uderzył ją kilka razy. Wyprowadziłyśmy się więc i uciekłyśmy tu, do Nowego Yorku. Żyłyśmy spokojnie. Skończyłam dziewiętnaście lat, ukończyłam szkołę, poszłam na studia.

Tu przerwałam. Obrazy znów zaczęły zalewać mój umysł. A ja zaraz je tylko podsycę, mówiąc całą tą historię. Cassandra zasługiwała na to jednak. Prawda za prawdę.

- Pewnego dnia… Wróciłam do domu. Matka była jakaś… Nerwowa. Potłukła miskę, pomyliła sól z cukrem… Kiedy zapytała co się stało nawrzeszczała na mnie. Że wtrącam się w nie swoje sprawy. Kłóciłyśmy się, a nagle z jej kieszeni wypadła kartka.

Znowu przerwałam. Poczułam, że sucho mi w ustach. Chwyciłam za stojącą przy łóżku wodę i upiłam duży łyk. Przetarłam oczy wierzchem dłoni.

- Chwyciłam ją i pobiegłam do swojego pokoju. Tam się zamknęłam i ją przeczytałam. To był list od ojca. Pisał, że jeśli nie oddamy mu jego rzeczy, pieniędzy, że jeżeli nie mama nie odda mu mnie… To ją zabije. Napisał, że przyjdzie do naszego domu we wtorek po południu. A wiesz kiedy to się działo? We wtorek po południu. Przestraszyłam się. Byłam przekonana, że matka mnie odda i, że ten tyran będzie mnie katował dopóki nie skończę dwudziestu jeden lat. Bałam się, ale tylko o siebie. Siedziałam w pokoju skulona na łóżku. I on w końcu przyszedł. Zaczął wszystko niszczyć, rozbijać. Bił mamę. Słyszałam jej krzyki. Pytał o mnie. Kiedy nie odpowiadała, zaczął mnie szukać. Otwierał drzwi po kolei. Aż doszedł do moich. Wyważył je kopniakiem. Wszedł, a za sobą wlókł mamę. Ona jęczała. Była skatowana i zgwałcona. Mój ojciec miał rozszerzone źrenice.. Jakby zwariował, jakby wpadł w obłęd. Podszedł do mnie. Dał mi do ręki nóż. I powiedział, żebym ją zabiła. Że na to zasłużyła. Że ja na to zasłużyłam. Nie chciałam jej zabijać. Była jedyną osobą jaką kochałam. Chciałam uciekać, ale złapał mnie. Położył mnie przy matce. Chwycił moją dłoń. I wbił nóż prosto w jej serce.

 Zamilkłam. Nie wiedziałam czy coś jeszcze mam powiedzieć, wytłumaczyć. Patrzyłam się tępo w ścianę. Aż w końcu wybuchłam płaczem.

- Dlaczego? Dlaczego akurat ja?- zawyłam.

- Cicho… Cii…- Cass przytuliła mnie mocno.

Nagle do pokoju wpadła pielęgniarka.

- Panno Jones! Miała pani uspokoić panią Waters!- krzyknęła z wyrzutem.

Chciała wygonić Cass. Złapałam przyjaciółkę za rękę. Nie chciałam by odbierano mi tego, co dla mnie najważniejsze. Znowu.

- Niech pani ją zostawi!- wrzasnęłam chrapliwie.

- Obawiam się, że to niemożliwe zważywszy na pani stan…- skrzywiła się kwaśno.

  Odciągnęła Cassandrę. Dziewczyna wyciągnęła do mnie rękę. Jakby mówiąc ‘ jestem przy tobie.’ Ale po chwili jej nie było. Zabrali ją.

- Co wy żeście kurwa zrobili!? Czemu mi tylko zabieracie!?- zasyczałam opluwając pielęgniarkę.

- Proszę się położyć…

- Nie, kurwa, nie! Koniec tego! Odpierdolcie się ode mnie!- zerwałam się.

Kobieta pokręciła tylko głową. Chwyciła za strzykawkę leżącą na szafce i zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, wbiła mi ją w nogę.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Po raz kolejny zaskoczył mnie brak bieli. Tym razem wszystko miało miętowy kolor. Taki jak w… szpitalach. Rozejrzałam się szybko, kiedy tylko o tym pomyślałam. Cholera, nie pomyliłam się. Leżałam na łóżku w szpitalnej tunice, opatulona szpitalnym kocem. Pikała szpitalna aparatura.

- Czemu ja tu kurwa jestem!?- wrzasnęła wściekła.

Jakaś starsza kobieta, która szła akurat obok otwartych drzwi mojej sali spojrzała na mnie z przestrachem, a następnie szybko się oddaliła. Do pokoju wszedł gruby mężczyzna. Pulchnymi palcami zdjął okulary i przetarł czoło.

- Jest pani na obserwacji. Na wydziale neurologii. Podejrzewamy jakieś uszkodzenia w mózgu. Ma pani dziwna napady.- wyjaśnił.

- Myślicie, że te ‘napady’ są spowodowane jakimiś zmianami w mózgu!? Jesteście aż tacy głupi? Nie powiedzieli wam co się stało?- warknęłam zrywając z siebie wszystkie diody i kabelki.

- Wiemy, ale pani stan się pogorszył, musimy sprawdzić co go wywołało.

- Co go wywołało? Chcecie wiedzieć?- zeszłam z łóżka i stanęłam przed lekarzem.- Życie. Jebane życie go wywołało.

Po tych słowach wyminęłam go i puściłam się sprintem po korytarzu, w stronę wyjścia.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jest drugi ;3 Sama nie wiem co o tym sądzić, nie wiem czy jestem dobra w opisywaniu takich… sytuacji xD  W każdym razie mam nadzieję, że się podoba ;3 A no i dodałam postacie obu dziewczyn do zakładki z ‘Sweet Pain’.