Rozdział 5

- Hallie! Ile można?!- usłyszałam skrzek  nad uchem. Nie ma to jak miła pobudka.

- Cholera, musicie mnie budzić tak wcześnie…?- zawyłam.

- Wcześnie?! Jest CZTERNASTA.- poinformował mnie skrzeczący głos. Domyśliłam się, że to Axl.

Czternasta, świetnie. Który to już dzień wstaję po południu? Niechętnie otworzyłam oczy i rozejrzałam się. Black siedziała w nogach łóżka, również przed chwilą obudzona. Jęknęła kiedy zobaczyła ślad po przypaleniu na koszulce. Po przypaleniu? Co się właściwie wczoraj działo? Usiłowałam sobie przypomnieć. Najpierw przyszłam tutaj z Blue, potem odpaliłyśmy po wódce, a potem… No właśnie co? Axl nagle marszcząc czoło podniósł dwa leżące na ziemi jointy. No tak, wszystko jasne.

- Widzę, że laski bawiły się lepiej od nas.- wymamrotał. Zauważyłam, że coś go męczy. Był mrukliwy i szorstki.

- Axl, co z tobą?- spytałam cicho.

- Ze mną?! Kurwa nic! To ty się przystawiasz do tego kolesia, po kilku dniach znajomości! On jest w porządku, ale poznaj go choć trochę! Potem będziesz jęczeć, że cie zostawił!- wybuchł. Szczerze? Zamurowało mnie. Myślałam, że moja sympatia do Saula ( o niego chyba chodziło…) jest niezauważalna. Cholernie mi się podobał, ale ja też uważałam, że jest za wcześnie na… cokolwiek więcej. Poza tym zdziwiłam się, że Rose się tak tym przejmuje.  Co go to w ogóle obchodzi?! Teraz to ja się wściekłam.

- A co ci do tego?! Moje życie, nie?! Ciebie znam od niecałego tygodnia! Od razu ci zaufałam! Nie wiem czy dobrze zrobiłam, skoro teraz chcesz mnie ograniczać i mówić mi co mam robić!- wywrzeszczałam mu w twarz.

Chłopak zacisnął usta i wyszedł.

- No niezłe macie oboje charakterki, nie ma co!- Black uśmiechnęła się łobuzersko. Mi do śmiechu nie było. Nienawidziłam swojej osobowości, tego, że ciągle muszę się z kimś kłócić. W sumie Axl nie lepszy, ale… Nie powinnam do tego dopuścić. Rzuciłam poduszką w przeciwległą ścianę, wzięłam parę głębszych oddechów. Po uspokojeniu się, ruszyłam do swojego pokoju. Zasnęłyśmy w sypialni Rudego i Izzy’ego, a reszta towarzystwa zajęła moją  wczoraj wieczorem.  Ku mojemu zdziwieniu, nie było aż takiego wielkiego syfu. Owszem, walało się kilka butelek, trochę kokainy zostało na biurku, wysypało się odrobinę chipsów. Jednak ogólnie było do zniesienia. Na kanapie siedział Saul, obok na ziemi Adler. Stradlin bawił się woreczkiem koki, siedząc na krześle. Gadali o czymś, kiedy się pojawiłam. Wymieniliśmy szybkie ‘cześć’. Chwyciłam za ręcznik i świeże ciuchy, i ruszyłam w kierunku łazienki. W brodziku leżał jednak Todd. Westchnęłam, i wróciłam by znaleźć kogoś, kto pomoże mi go stamtąd wyciągnąć. Slash ruszył się, żeby mi pomóc. Przy wyciąganiu kolegi, przez przypadek uderzył jego głową o framugę drzwi. Todd przebudził się, sycząc głośno. Spojrzeliśmy na siebie z mulatem i wybuchnęliśmy śmiechem. Brunet, leżący na podłodze wstał, i patrząc na nas obrażony, ruszył do pozostałych chłopaków. Chciałam wejść z powrotem do łazienki, ale zapomniałam o Saulu, który stal przede mną. Spojrzałam mu w oczy. O dziwo nie był naćpany.

- Eee, tak właściwie, to ty… masz gdzie mieszkać? Bo wiesz, od kilku dni siedzisz u nas…- zaczęłam.

Slash zrobił zmartwioną minę.

- Mam rozumieć, że mnie wyganiasz?

-Nie! No co ty! Jesteś…- przerwałam, nie wiedząc co dalej powiedzieć.

- No jaki?- zapytał nieśmiało.

- Jesteś… bardzo… miły.- wydukałam.

- Za to ty urocza.- odpowiedział. Zobaczyłam jeszcze tylko jego uśmiech, potem odwrócił się, i poszedł do sypialni. Wiedziałam, że jestem cholernie czerwona, więc szybko weszłam do toalety i opukałam twarz wodą. Czy on powiedział, że jestem urocza? Nie wiedziałam czy cieszyć się, czy płakać. Z jednej strony koleś który mi się podoba, prawi mi komplementy. Z drugiej strony, reaguje na nie jak łatwa, pusta lala. Kobieta powinna, dać facetowi do zrozumienia, że nie jest tępa, i trzeba się o nią postarać. Z przekonaniem, że taka chcę być, wzięłam długi i odprężający prysznic. Kiedy tak stałam zalewna ciepłą wodą, przypomniałam sobie o Axlu. Coś go gryzło i nie chodziło tylko o mnie i Slasha. Byłam niemal pewna, że jest coś jeszcze. W końcu mieliśmy podobne charaktery, wiedziałam że nie wszystko jest ok. Nie wiedziałam jednak, gdzie chłopak poszedł. Postanowiłam zająć się tym później.

Kiedy wyszłam, w sumie nikt nie zmienił swojego miejsca, pomijając Black. Musiała ona przecież pracować. Jednak według Izzy’ego miała z nami iść wieczorem do klubu. Kiedy usłyszałam słowo ‘klub’ skojarzyło mi się to tylko z jednym. Z wieczorem sprzed dwóch dni, kiedy to marzyłam tylko o upiciu się do nieprzytomności. Chciałam wtedy zapomnieć, o tym co się stało. Może mi się nawet trochę udało? Jednak teraz znowu zalała mnie fala wspomnień. Wspomnień, w których było pełno bólu, cierpienia. Nie chciałam pamiętać.  Wybiegłam z pokoju w którym siedziałam z chłopakami, ruszyłam w kierunku balkonu. Przez chwilę wpatrywałam się w przestrzeń. Nagle jednak moje oczy całkowicie zaszły łzami. A miałam przestać tyle płakać! Niestety nie byłam w stanie powstrzymać potoku, który wylewał się spod przymkniętych powiek. Moje myśli znów spowiły te wszystkie szczęśliwe chwile, które spędziłam z tatą. Wycieczki, niespodzianki, zabawy, wspólne gry… Smutek wręcz zwalał mnie z nóg. Osunęłam się na balkonową posadzkę. Skuliłam się, i po prostu płakałam. Nagle, poczułam, że coś łaskocze mnie w ramię.

- Co się stało, Hallie?- spytał Saul. Tak jak się domyślałam to był właśnie on.

- Nic, czym mógłbyś się przejąć.- odpowiedziałam, unosząc lekko, schowaną dotąd, głowę.

- A ja myślę inaczej. Może będę umiał pomóc, hm?- usiadł obok.

- Nie… To bez sensu… Muszę sobie sama dać radę.- z powrotem ukryłam się we włosach.

- Ufasz mi? Wiesz znamy się mało, ale…- nie dokończył.

- Ale co?- spojrzałam na niego. Naprawdę mnie to ciekawiło.

- Ale, wydaje mi się… Że… No, że dobrze się… hmm… zrozumiemy?- zaczął się jąkać.

- Może i tak, ale chodzi tylko o zrozumienie?- pytająco uniosłam brwi.

Teraz to on schował się w lokach.

- Chyba nie.- usłyszałam.

- Też mi się tak wydaje… - odparłam.

Kiedy chłopak nic nie odpowiedział, znowu pogrążyłam się w rozmyślaniach o śmierci taty. O matce nie myślałam. Nie obchodziła mnie ona. Może to trochę dziwne, ale już od mojej ucieczki przestałam uważać ją za swoją rodzicielkę. Moje policzki znów stały się mokre. W pewnym momencie wydałam z siebie zduszony jęk. Saul natychmiast doskoczył do mnie, i nie pewnie otoczył ramionami, moje wstrząsane płaczem ciało. Na początku chciałam się wyrwać. Miałam wrażenie, że właśnie robię z siebie łatwą dziewczynę, dając się tak objąć. Jednak po chwili doszłam do wniosku, że takie przytulenie, wcale nie jest złe, przeciwnie, ono pomaga. Od razu przepełniło mnie uczucie… bezpieczeństwa. Wiedziałam, że nic mi się teraz nie stanie, że te silne dłonie na moich plecach ochronią mnie przed wszystkimi przeciwnościami losu. Wtuliłam się więc w jego klatkę, i wysłuchiwałam słów pocieszenia.  W końcu uspokoiłam się na tyle, żeby delikatnie wysunąć się spod rąk Saula. On jakby zawstydzony opuścił spuścił wzrok.

- Dziękuję.- powiedziałam zachrypniętym głosem.
- Nie ma za co. Lepiej już pójdę. Babcia będzie się niepokoić…- zaczął się podnosić.

- Babcia?- zapytałam zaintrygowana.

- No tak. Mama zapracowana, ojciec gdzieś wyjechał… Została mi tylko kochana babcia. To najwspanialsza kobieta na świecie.- opowiedział. Zrobiło mi się jakoś tak ciepło na sercu. Niewiele facetów potrafi tak otwarcie przyznać się do uczuć jakimi darzą jakąś osobę płci pięknej. Uśmiechnęłam się delikatnie, mimo, że moje oczy wciąż łzawiły. Slash spojrzał na mnie zdziwiony.

- Czemu się uśmiechasz?

- Nieważne… Po prostu… Fajnie, że tak mówisz o swojej babci.-odparłam. Mulat chyba nie do końca zrozumiał o co mi chodziło, ale nie drążył tematu. Zaczął tylko kontynuować wstawanie  z podłogi.

-Nie, czekaj! Wiesz… Ja ci chyba powiem o co chodzi. Wracając do twojego wcześniejszego pytania: tak, ufam ci. Tyle, że… Może nie tutaj, to złe miejsce na zwierzanie się.-powiedziałam.

Saul analizował chwilę moje słowa, jednak w końcu podał mi rękę, i podniósł.

- Zapraszam cię w takim razie na kawę.- oświadczył nieco zawstydzonym tonem.

Odpowiedziałam mu bladym uśmiechem.

***

- To naprawdę przykre. Kurcze, nie mam za bardzo porównania, nie miałem podobnej sytuacji… Ale to musi być okropne uczucie. Bardzo ci współczuję.- Saul wydawał się być autentycznie poruszony moją historią.

Siedzieliśmy już  w tym barze dobre półtorej godziny. Opowiedziałam mu całą moją historię, tak jak wcześniej Axlowi. Byłam z siebie bardzo dumna, bowiem od wyjścia z hotelu nie uroniłam ani jednej łzy. W mulacie z kolei odkryłam bardzo wrażliwą i uczuciową postawę. Przejął się zauważalnie losem, który mnie spotkał. Pocieszaniu nie było końca. Ja poczułam się nieco lżej, kiedy kolejna osoba pomogła mi trochę z nieprzyjemnymi uczuciami.

- No dzięki… Po raz setny chyba.- zachichotałam cicho. Nie wiem czemu, ale humor mi się poprawił, mimo opowiadanych historii. Pewnie przez kofeinę, zawsze tak na mnie działa. A wypiłam już trzy kawy.

- Może poszlibyśmy do jakiegoś… mocniejszego lokalu? Mam ochotę to wszystko zapić… znowu…- zaproponowałam.

- Nie ma sprawy, sam chciałem cię o to zapytać.- odparł.

Wstaliśmy, zapłaciliśmy i ruszyliśmy w nieznanym mi kierunku. Wciąż nie znałam miasta.

- Gdzie idziemy?

- No sam jeszcze nie wiem gdzie konkretnie, ale ogólnie kierujemy się na Sunset.- wyszczerzył się.

Byłam już na tej ulicy, ale nie kontaktowałam wtedy zbytnio. Teraz miałam zamiar wszystko skrzętnie zanotować w pamięci, poznać wreszcie to miejsce. Zachwycałam się każdym mijanym barem, nawet jak była to rudera, w której skąpo odziane kelnerki miały ogromne wory pod oczami i nie wyglądały zbyt atrakcyjnie.

- Dobra, chodźmy do Roxy.- mruknął w końcu Saul.

Weszliśmy do całkiem sporego, czarnego budynku. W środku panował półmrok, w tle grała całkiem  fajna muzyka. Tutaj obsługujące również były roznegliżowane, ale pasowały do otoczenia. Dym papierosów, zapach wódki i piwa… To jest właśnie typowy klub Los Angeles, tak mi się przynajmniej wydawało.

Usiedliśmy przy jednym ze stolików. Slash zamówił nam po drinku. Po chwili sączyliśmy napoje i gadaliśmy. Nasze rozmowy dotyczyły głównie naszych zainteresowań, ulubionych artystów, filmów…

- Oczywiście, że lepszy jest Sean Connery! – właśnie trwała wymiana zdań na bardzo wyszukany temat ‘kto lepiej grał James’a Bond’a?’ Ja uparcie obstawiałam przy moim zdecydowanie ulubionym aktorze Connery’m.

- Nie no co ty! Roger Moore zajebiście to zagrał! Nie da się lepiej!- jak widać Saul miał odmienne zdanie.

- Nie znasz się i tyle.- pokazałam mu język.

- Ja się nie zna…- nie dosłyszałam co mówił dalej, zgłuszył go głos dochodzący ze sceny.

- O to nowa, świetna, energetyczna grupa! Nazywają się… nijak. Nie mają nazwy.- prezenter widać był bardzo zniesmaczony tym faktem. Zszedł ze sceny, na której zaraz pojawiła się czwórka chłopaków. Zaczęli grać. Nie powalili mnie, wybrali utwory głównie z repertuaru Sex Pistols, których nie słuchałam  za dużo. Mimo to biła od nich energia, zgodnie z zapowiedzią. W oczy rzucił mi się wysoki basista. Widać było, że nie pała zbytnią sympatią do wokalisty. Krzywił się za każdym razem, gdy tamten nie odpowiednio zaśpiewał pojedyncze dźwięki. Kiedy po półgodzinnym występie ruszyli za kulisy, usłyszałam jak basista opieprza śpiewającego.

- Podobało ci się?- rzuciłam do Slasha.

- Szału nie było, ale bas mieli całkiem, całkiem. Przydałby nam się basista.- odparł.

-Hmm… Wiesz wydawało mi się, że gościu od basu, nie przepada za wokalistą… Może nie miałby nic przeciwko zmianie zespołu, co?- uśmiechnęłam się. Po tych kilku drinkach zrobiłam się bardziej otwarta, niemal cały czas się szczerzyłam.

- Może, może… Chodź zobaczymy.- chłopak pociągnął mnie za rękaw w stronę wejścia  na zaplecze sceny. Akurat dochodziliśmy, kiedy drzwi otworzyły się i wypadł z nich wysoki blondyn. Po chwili zorientowałam się, że jest to basista, którym Saul się zainteresował.

- Hej. Powiem od razu o co chodzi. Zakładam zespół. Szukam basisty. Fajnie grasz, chcesz spróbować?- ku mojemu zaskoczeniu Saul powiedział to bardzo rzeczowo.  Tleniony blondyn patrzył zaskoczony przez dobre pół minuty.

- Zakładasz zespół z nią?- zapytał w końcu wskazując mnie.

- A jak tak, to co?- syknęłam. ‘No stary, słabe pierwsze wrażenie!’ pomyślałam.

- Hallie, spokojnie. Eee… To moja koleżanka. Zakładam zespół z kim innym. Wchodzisz w to, czy nie?- mulat niecierpliwe spojrzał na basistę.

- Dobra. Wszędzie dobrze, byleby nie u tych pojebanych baranów, co nie umieją nazwy wymyślić.- mruknął w końcu.

- No to super! Chodź omówimy parę rzeczy przy kielichu. A i tak w ogóle to jest Hallie, a ja jestem Slash.- powiedział Saul.

- Miło poznać. Ja jestem Duff McKagan.

________________________________________________________________

No łapcie Duffa, jak chcieliście ;p Rozdział dość krótki, jutro postaram się więcej. A i dziękuję za 220 wyświetleń <3