Rozdział 1

Nigdy nie przepadałam ze podróżami autem, ale zawsze jest jakiś wyjątek. Zapomniałam dosłownie o wszystkich zmartwieniach, kiedy słuchałam przezabawnych historii Axla. Niemal spadałam z siedzenia ze śmiechu, kiedy Izzy, na ogół milczący, wtrącał jakiś sarkastyczny i rozbrajający komentarz. Zaprzyjaźniłam się z chłopakami, czułam jakbyśmy znali się od zawsze.  Oboje wydawali mi się świetnymi kompanami, ale to wybuchowa natura Axla wydawała mi się… bardziej pasująca do mojej osobowości. Chłopak zmieniał humor przynajmniej raz na godzinę, na dodatek nikogo nie informował kiedy to robił, przez co nagle ja albo Stradlin otrzymywaliśmy opieprz.  Mimo tego starałam się nawiązywać z nim coraz więcej rozmów na coraz więcej tematów. Izzy przysłuchiwał się temu, czasem nic nie mówiąc, czasem minimalnie się angażując. Lubiłam Jeffa, ale wydawał się nieco zbyt cichy, jeszcze bardziej od Chrisa. Właśnie Axl opowiadał mi, jak to kilka lat temu wpadł na pomysł zaśpiewania piosenki Aerosmith na niedzielnym nabożeństwie w kościele, gdzie udzielał się w chórze.

- Mówię Ci Hallie! Miny mieli bezcenne! Zaśpiewałem ‘’Woman Of The World’’, a właściwie tylko zacząłem. Kiedy tylko ten nasz pojebany pastor ogarnął, że moja solówka miała być inna, od razu zaciągnął mnie za scenę. Pamiętam, że strasznie się wściekłem, usiłowałem go nawet kopnąć…  Najlepsze było to, że całkiem sporo ludzi z widowni rozpoznało utwór i chcieli, żebym go dokończył! Oczywiście mi nie pozwolili… Twierdzili, że:  ‘’piosenka zawiera zbyt wiele zwrotów nieodpowiednich dla wiernych i, że obraża największą trójcę swoimi prymitywnymi słowami”- opowiadał zawzięcie. Kiedy zaczął przedrzeźniać głos pastora, nawet Izzy zachichotał, a ja, wiadomo ryczałam ze śmiechu. Po chwili wszyscy się uciszyliśmy, a mi do głowy przyszło pytanie, które już wcześniej chciałam im zadać:

-Tak w ogóle… Po co jedziecie do LA?- spytałam. Tym razem najpierw odpowiedział mi Izzy.

- Chcemy… Chcemy tam eee zacząć pracować.

- Pracować? Wy? Przepraszam, ale jakoś mi nie pasujecie na dobrych pracowników!-  zdziwiłam się, i jakby na potwierdzenie moich słów Axl odpalił papierosa i popił łykiem piwa.

- Tak właściwie to chcemy założyć zespół.- Mruknął rudy. Trochę mnie zatkało. Chociaż po chwili namyślenia, doszłam do wniosku, że pasują na muzyków. Nie wiedziałam jednak co powiedzieć.

- Eee… We dwójkę?- zapytałam chyba niezbyt inteligentnie.

- Nie, no co ty… Musimy znaleźć najpierw jakiś innych idiotów, którzy chcieliby z nami grać. Potem coś napisać, gdzieś zagrać… Wydaje się takie proste, ale jak tak o tym myślę… To będzie chyba najtrudniejsze w drodze do sukcesu.- Axl widać na serio traktował założenie kapeli.

- Na czym gracie?- zafascynował mnie temat ich zespołu.

- Ja na gitarze. No, a Rudy gra na pianinie… No i całkiem nieźle drze ryja.- Odpowiedział mi brunet.  Ciągnęłabym temat dalej, ale w radiu rozdarł się Robert Plant co wywołało w nas niemały entuzjazm, i zaczęliśmy ‘’śpiewać’’  razem z wokalistą Led Zeppelin. Po skończeniu kawałka, nikt raczej nie zamierzał się odezwać, więc wygodnie usadowiłam się w fotelu, przymknęłam oczy, i pozwoliłam myślą płynąć.

 Po dość dłuższej chwili, doszło do mnie, jak wielką głupotę właśnie robię. Uciekłam z domu trzy lata przed ukończeniem pełnoletniości. Zostawiłam brata na pastwę własnej matki. Zostawiłam również ojca, w bardzo ciężkim stanie. Możliwe, że właśnie umiera, a ja, jadę sobie do Los Angeles z dwójką świrniętych chłopaków. Porzuciłam przyjaciół, którzy wspierali mnie od kilku lat. I to wszystko dlatego, że chciałam uwolnić się od matki. Kiedy uświadomiłam sobie jaka jestem cholernie samolubna, zachciało mi się krzyczeć ze złości. Poczułam jak oczy zachodzą mi łzami. Łzami wściekłości. Nienawidziłam swojej pochopności i działania bez przemyśleń. Chciałam lepiej, a możliwe, że zawiodłam jedynych ważnych dla mnie ludzi. Zawsze tylko o sobie! Hallie! Ogarnij się debilko! Usiłowałam przywołać się do porządku. Może można wrócić, może uda mi się przeżyć jeszcze  trzy lata z ta jędzą… Powinnam wrócić. Tak sobie postanowiłam, ale zaraz stwierdziłam, że nie jestem w stanie. W LA czekało na mnie nowe, lepsze życie. Wstyd przyznać, ale byłam skłonna poświęcić dla tego moich bliskich. Poczułam jak łzy spływają mi po policzkach. Za wszelką cenę, chciałam nie wydawać z siebie żadnego dźwięku. Wolałam, żeby chłopaki nie dowiedzieli się, co mnie trapi, z czym się zmagam. Sama muszę sobie z tym poradzić. Udało mi się chyba pozostać niezauważoną, bo żaden z moich kompanów nic nie skomentował, o nic nie spytał. Kiedy wystarczająco się  uspokoiłam, otworzyłam wciąż zamknięte oczy.

- Idę… Znaczy, chyba się prześpię.- rzuciłam do Axla i Izzy’ego.

- Ok, będziemy cicho.- Izzy odwrócił się do mnie. Siedział na fotelu pasażera, teraz to Axl kierował. Chyba nie wyglądałam  zbyt dobrze, bo zmarszczył czoło, a chwilę później uniósł pytająco brew. Pokręciłam tylko głową, co miało znaczyć mniej więcej: ”Nie ważne, poradzę sobie’’. Izzy już chciał coś powiedzieć, lecz położyłam palec na swoich ustach dając mu znak, żeby się nie odzywał i nie drążył tematu. Zrobił zrezygnowaną minę, odwrócił się, i zaciągnął papierosem. Zasnęłam, cały czas nękana przez nie dające mi spokoju myśli.  

***

Hej, Hal! Pobudka! Jesteśmy! Słyszysz, jesteśmy!- głos mega podekscytowanego Rudego, nie dał mi spać. Na początku słowa te do mnie nie docierały. Jednak kiedy chłopak zawołał ”Jesteśmy w Los Angeles, śpiochu!’’ ogarnęłam co się dzieje. Zerwałam się, jednak zaraz od razu opadłam na siedzenia, ponieważ uderzyłam głową, o niski sufit vana. Axl wybuchnął niekontrolowanym śmiechem, a ja zmierzyłam go złym spojrzeniem. Wstałam jeszcze raz, uważając by się znowu nie walnąć. Kiedy w końcu wylazłam z samochodu, zmrużyłam oczy oślepiona słońcem odbijającym się od szeregu bielutkich domków stojących wzdłuż ulicy na której się znajdowaliśmy. Pewnie zatrzymaliśmy się tu żeby ustalić co robić dalej. Kiedy z drugiej strony auta wyszedł Izzy, od razu również zaczął chichotać. Nie wiedząc o co chodzi, oparłam dłonie na biodrach i oczekiwałam wyjaśnień.

- Jakbym to ja miał takie nieposłuszne włosy, to chyba chodziłbym łysy!- Izzy nie przestawał się śmiać. Ja za to zawstydziłam się, i jak najszybciej przylizałam sterczące na wszystkie strony loki. Mruczałam przy tym przekleństwa co jeszcze bardziej rozbawiło chłopców. Kiedy za pomocą wydobytego z torby grzebienia i lusterka samochodu, w miarę się uczesałam, Axl nadal w wyśmienitym humorze, postanowił na nowo mnie rozczochrać. Uciekałam przed nim biegnąc wokół vana, kiedy w końcu potknęłam się o krawężnik i przewróciłam się prosto na maskę samochodu. Rudy korzystając z okazji, dorwał mnie, i przygniatając całym swoim ciałem zaczął mierzwić mi kłaki. Ja usiłując się go pozbyć miotałam się niemiłosiernie, przez co moja fryzura była jeszcze gorsza. Po chwili Axl zaczął mnie gilgotać, i nie przestawał dopóki nie zsunęłam się z maski i nie zaległam na chodniku, bezustannie chichocząc. Kiedy jakaś starsza pani przeszła obok nas z oburzoną miną, wybuchnęliśmy  jeszcze większym śmiechem. W końcu ogarnęliśmy się na tyle, by pomyśleć nad sytuacją w której się znaleźliśmy.

- No przede wszystkim, sugeruję znaleźć jakiś nocleg. Już jest koło czwartej.- powiedział Jeff, jednocześnie patrząc na słońce i szacując która może być godzina. Ja spojrzałam na swój zegarek. Piętnaście po szóstej.

- Pomyliłeś się tylko dwie godziny!- wyszczerzyłam się. Brunet zrobił obrażoną minę, a ja z Axlem znowu nie mogliśmy opanować się ze śmiechu.

- Dobra, koniec tego.-postanowił wreszcie Rose. Wszyscy spoważnieliśmy.

- Ja nie mam za dużo kasy, więc na luksusy mnie nie stać. – dodał Rudy po chwili.

-Ja też mam mało.-powiedział Stradlin. Spojrzeli na mnie.

-Ale to… Chcecie ze mną mieszkać przez trochę? Ja mam trochę kasy, ale nie sądziłam, że będziecie chcieli ze mną mieć coś wspólnego po przyjeździe. W szkole zawsze byłam ta najgorsza… Naprawdę chcecie mieć do czynienia z taką świruską?- mruknęłam  nieco zmieszana . Wiadomo trochę podkoloryzowałam, naprawdę zaprzyjaźniłam się z Axlem i wątpiłam żeby chcieli się ze mną rozstać. Wydawało mi się, ba nawet byłam pewna, że Rudy też nie chcę zakończyć tej znajomości. Mimo to bałam się, że będą woleli iść w swoją stronę beze mnie.

- No co ty, Hal! Jesteś dla nas teraz jak siostra! Jak  nikt cię w szkole nie lubił, to niech teraz żałują! Bo o to odeszła od nich najzajebistsza dziewczyna!- wydawało się, że Axl mówił całkiem serio. Izzy uśmiechnął się, jakby potwierdzając słowa kolegi. Ucieszyłam się, że tak o mnie myślą.

- No to gdzie szukamy hotelu?- zadałam pytanie.

- Gdzieś tutaj, na obrzeżach, będzie taniej.- odparł brunet. Wsiedliśmy więc do vana i zaczęliśmy krążyć po okolicy szukając noclegu. W końcu, kiedy zaczęło robić się już ciemno, nasze oczy przykuł szyld ‘’Tanio, ciepło i wygodnie, czyli hotelik cioci Hadley’’. Nazwa zrobiła na nas dobre wrażenie. Po chwili, staliśmy już przy małym biurku, gdzie siedziała młoda, miło wyglądająca dziewczyna, o brązowych krótko przyciętych włosach i bardzo ciemnych oczach. Powitała nas serdecznie. Poprosiliśmy o trzyosobowy pokój. Na szczęście nie było problemu, bo – jak twierdziła recepcjonistka- gości prawie w ogóle nie było. Jedynymi klientami było młode małżeństwo, które całe dnie siedziało w barze obok i piło drinki. Dostaliśmy klucze do naszego pokoju, które dałam chłopcom. Oni szybko pobiegli, chcą wreszcie  odpocząć. Ja zostałam jeszcze chwilę, by zapłacić. Kontem oka zobaczyłam, że brunetka patrzy na Izzy’ego z uśmiechem.

- Chciałabym zapłacić, za… Na razie za trzy noce. Potem się zobaczy.- przywołałam ją do rzeczywistości. Odwróciła się do mnie, robiąc przepraszającą minę. Kiedy wkładała pieniądze do kasy powiedziałam:

- Tak w ogóle, to jestem Hallie. W skrócie Hal.

Wyciągnęłam rękę, odwzajemniła uścisk.

- Blue, miło mi.- odparła.

- Fajne imię! Trochę ci  nie pasuje do oczu.- zażartowałam.

- Sporo osób mi to mówi. Więc żeby bardziej pasowało mam ksywę Black. Możesz mi tak mówić.- dziewczyna była naprawdę miła. Chciałam z nią dłużej pogadać, ale nagle w holu pojawił się Axl.

- Hal! Bo mówiłaś, że masz coś do jedzenia ze sobą, a wiesz ja tak jakby od rana nic nie jadłem…- patrzył na mnie błagalnym wzrokiem. Wywróciłam oczami, po czym pożegnałam się z Black, i ruszyłam za Rose’m do pokoju. Nasza nowa kwatera składała się z dwóch sypialni i łazienki. Chłopaki zajęli pokój z dwoma łóżkami, weszłam więc do drugiego, mniejszego, z rozkładaną kanapą, komodą i niewielkim biureczkiem, przy którym stało krzesło. Rzuciłam torbę na blat, a następnie wydobyłam z niej banany i kilka puszek tuńczyka. Zestaw dziwny, ale tylko to miałam w pokoju, kiedy się pakowałam, a nie miałam wtedy czasu na przetrzepywanie całej lodówki w poszukiwaniu prowiantu. Otworzyłam okno, żeby trochę wywietrzyć, a następnie skierowałam się do pokoju Axla i Izzy’ego. Byli tu od dziesięciu minut, a już panował tu nieprzeciętny syf. Ominęłam stojący w progu wzmacniacz gitarzysty, i przysiadłam na łóżku Rudego. Zawołałam ich, ponieważ byli na balkonie, i zachwycali się nocną panoramą miasta. Kiedy jednak usłyszeli o jedzeniu, przybiegli w podskokach. Patrzyłam jak w ciągu zaledwie minuty znikają całe zapasy. Sama załapałam się tylko na jednego banana i pół puszki tuńczyka. Kiedy skończyliśmy, Axl wyciągnął się na łóżku, i po chwili spał. Zazdrościłam mu tego, że tak szybko zasypia, sama zazwyczaj przewalałam się godzinę zanim wreszcie usypiałam. Westchnęłam i spojrzałam na Izzy’ego, który właśnie ściągał z siebie koszulkę i wchodził pod kołdrę. Rozumiałam, że chcą się wreszcie odprężyć po podróży. Uśmiechnęłam się do bruneta:

- Dobranoc.- powiedziałam szeptem.

-Dobranoc.

Zamknęłam się w swojej sypialni, i trochę ogarnęłam swoje rzeczy. Następnie skorzystałam z łazienki, biorąc długi, ciepły prysznic. Tak, tego mi było trzeba. Zbyt dużo wrażeń jak na dwa dni. Kiedy z powrotem znalazłam się u siebie, stałam przez chwilę, zastanawiając się co robić. Kompletnie nie byłam zmęczona, spałam w końcu połowę drogi na tylnych siedzeniach samochodu. Podeszłam więc do szeroko otwartego okna, i pozwoliłam, by ciepły wiatr odrzucił mi loki na plecy. Rozejrzałam się i doszłam do wniosku, że chłopcy nie przesadzali zachwycając się panoramą miasta. Mimo nocy było jasno, dzięki niezliczonym billboardom, neonowym reklamom i oświetleniu niemal każdego klubu, których w Los Angeles było pełno. Zauważyłam, że hotelik stoi niedaleko od punktu w którym było najwięcej świateł. Może to słynne Sunset Strip? Postanowiłam, że pójdę tam następnego dnia. W powietrzu unosił się dziwaczny dla mnie, dziewczyny z zadupia, pogłos. Pochodził zapewne od tysięcy świetnie się bawiących ludzi. W końcu to Los Angeles. Kiedy tak patrzyłam przez okno, przypomniało mi się o czym myślałam przed zaśnięciem w samochodzie. Od razu moje oczy zapełniły się łzami. Nienawidziłam płakać, i rzadko to robiłam. Teraz jednak nie byłam w stanie się opanować. Jeszcze raz przeanalizowałam sytuację. Doszłam do tego samego wniosku co wcześniej. Nie mogąc się powstrzymać, dopuściłam niestety do tego, że wydobył się ze mnie dość głośny szloch. Natychmiast przygryzłam wargi. Nie będę płakać! Ha, śmieszne. Łzy wielkie jak grochy toczyły się po moich policzkach. Zostawiłam wszystkich których kochałam. Tatę. Seana. Amber. Chrisa. Wszystko dlatego, że musiałam postawić się tej tyrance! Hallie, dlaczego ty do jasnej cholery myślisz tylko o sobie!? Znów zaczęłam zasypywać wyrzutami samą siebie. Byłam tak skupiona, by nie płakać, że nie zorientowałam się, że ktoś wszedł do pokoju.

-Hej, Mała, co jest?- głos Axla, mimo, że cichy i zaspany, przestraszył mnie. Odwróciłam się w jego stronę z karcącym spojrzeniem. Uświadomiłam sobie, że musiałam obudzić go moim jękiem.

- Nie strasz mnie!- syknęłam mimo to.

Rudy skrzywił się, kiedy zobaczył moje mokre, lśniące od płaczu policzki. Złapał mnie za ramiona, i posadził na łóżku.

- Pomóc ci w czymś? Chcesz się wygadać?- zapytał. Na początku chciałam zaprzeczyć. Po co w końcu zadręczać go moimi problemami. Po chwili stwierdziłam jednak, że skoro mam  z nim w najbliższym czasie mieszkać, to powinien wiedzieć, dlaczego chciałam dostać się do Los Angeles i jakie było moje dotychczasowe życie.  Spojrzałam na niego, potem na swoje dłonie, potem znów na niego. I zaczęłam opowiadać. Wszystko, od czasu aż poszłam do liceum, gdzie poznałam Chrisa i Amber, gdzie dręczyła mnie Charlotta, opowiadałam jak bardzo kochałam mojego tatę, i jak bardzo irytowała mnie matka. W końcu wzięłam się za opisywania przeżyć sprzed kilkudziesięciu godzin. Axl okazał się świetnym słuchaczem i pocieszycielem. Wykazał się zrozumieniem kiedy opowiedziałam o tym jak po prostu uciekłam. W końcu przyznał też jednak, że było to nieco samolubne. I za to go lubiłam. Za bezpośredniość, on nigdy nie owija w bawełnę.

- I co teraz?- spytał kiedy wreszcie zamilkłam.

- No… właśnie nie bardzo wiem.- odparłam wzdychając.

- Mam pomysł. Może zadzwoń do brata. Zapytaj go o ojca, o reakcję matki na twoją ucieczkę, może on przekona cię do powrotu, albo do zostania w Los Angeles. Na razie wydaje mi się, że nie do końca wiesz czego chcesz i co robić.- doradził mi. Stwierdziłam, że to świetny pomysł. Ruszyłam do telefonu leżącego na hotelowym biurku. Zerwałam się i już chciałam podnosić słuchawkę i wykręcać numer, kiedy Axl złapał mnie za rękę w której trzymałam telefon.

- Jest trzecia w nocy. Zadzwoń lepiej rano. Nie będziesz też taka roztrzęsiona.- powiedział spokojnie i uśmiechnął się delikatnie. Potaknęłam i odłożyłam słuchawkę. Miał rację. Przez chwilę stałam nic nie robiąc i patrząc się w ścianę. W końcu kiedy byłam już bliska wybuchnięcia płaczem spojrzałam na chłopaka. On niepewnie podszedł do mnie i objął. Poczułam się lepiej. Wtuliłam twarz w jego miękkie włosy.

- Tak bardzo Ci dziękuje.- powiedziałam odsuwając się po chwili. Rudy uśmiechnął się.

- Nie ma za co. Może się prześpisz co? Jutro wyruszamy na podbój LA!- zawołał.

- Cicho! obudzisz Stradlina! – powiedziałam. Axl zachichotał a następnie lekko popchnął mnie na kanapę, którą wcześniej rozłożył. Położyłam się posłusznie. Chłopak uśmiechnął się jeszcze raz.

- Śpij dobrze… Moja… Mmm… Siostro? Tak będziesz moją małą siostrą.- stwierdził.

- Mi pasuje braciszku.- zaśmiałam się.- Dobranoc.

Zobaczyłam jeszcze jak wychodzi zanim, o dziwo, szybko zapadłam w sen. 

_____________________________________________________________

No łapcie i czytajcie! I bardzo was proszę skomentujcie ;3 naprawdę miło jest usłyszeć czyjąś opinię, szczególnie na samym początku pisania ;).