Rozdział 3

Kiedy obudziłam się rano, od razu ujrzałam parę jasnych oczu przypatrujących się mi sponad krawędzią kanapy.

- Hej, Axl… Która godzina?- zapytałam przeciągając się.

- Koło jedenastej.-odparł i usiadł obok mnie na materacu.

- Kurcze, późno…- jęknęłam. Po chwili spojrzałam na Rudzielca- Co ty tak właściwie tu robisz? Nia masz kaca, czy coś? Gdzie reszta?

Chłopak zaśmiał się cicho.

- Po pierwsze wypiłem tylko cztery piwa, dla kogoś takiego jak ja to nic. Co do kaca, to męczy raczej pozostałych. Wiesz chwile po tym jak usnęłaś, Steven ruszył do sklepu po wódkę. Ja nie piłem, chciałem być dzisiaj w miarę świeży. Oni leżą wszyscy w tamtym pokoju. Hmm… Co ja tu robię? Chciałem pogadać.

- A o czym?- zapytałam. Naprawdę mnie to intrygowało.

- Czemu nie zadzwoniłaś do brata?- wypalił prosto z mostu i spojrzał na mnie pytająco. Na początku poczułam radość, że tak się mną przejmuje, ale zaraz skupiłam się na treści pytania. Dotychczas tłumaczyłam to sobie zwykłym ‘po prostu zapomniałam’, ale czy było tak naprawdę? Westchnęłam.

- No ja… Jakoś tak sobie, myślałam, że zadzwonię, ale potem… No przyszli chłopcy… I tak jakoś wyszło, że… - jąkałam się. Kiedy dotarło do mnie, że to co mówię nie ma żadnego sensu, ukryłam twarz w dłoniach.

- Wiedziałem. Boisz się. Jego reakcji, i… ewentualnych… Złych wieści.- Axl oparł się o poduszkę. Ten to umie zdołować człowieka.

- Ja… no masz rację. Ale dzisiaj zadzwonię. Masz mnie przypilnować!- postanowiłam. Uznał widocznie temat za zakończony, bo się nie odzywał. Nagle coś mi się przypomniało.

- Powiesz mi co takiego się stało, że wróciłeś wczoraj taki wkurzony?

Twarz Rudego jak na zawołanie zaczęła wyrażać rozgoryczenie i złość.

- Nie twoja spra…- nie dokończył. Westchnął.- w sumie to nie takie straszne. Ja muszę jak zwykle wyolbrzymiać wszystkie problemy!

- No ale co się stało?- zaczęłam drążyć.

- No poszliśmy do takiego baru… Chyba ‘The Roxy’’ się nazywał. I Kurwa! Zamówiliśmy po szklance whiskey, a ta cytata kelnerka, policzyła nam o dolca za dużo! Strasznie się wkurwiłem! Zrobiłem aferę na cały lokal! No bo w końcu byłem w LA pierwszy dzień, a oni mnie tak z kasy obskubują! Miłe powitanie nie ma co!- zirytował się.

- Oj, Axl! Zrobiłeś aferę o dolara? Czasami twoje kaprysy są, aż śmieszne!- zaśmiałam się. Po tych słowach chłopak wyraźnie posmutniał.

- Powiedziałam… Coś nie tak?- podeszłam do niego i dotknęłam jego ramienia.

- Nie tylko… No to jest nieco drażliwy temat dla mnie… Bo ja wiesz jestem taki, bo miałem sporo nieprzyjemnych sytuacji w dzieciństwie. No i niestety jest u mnie podejrzenie choroby psychicznej. Nie pamiętam jak się to cholerstwo nazywa. Jakaś tam psychoza… Ale uwierz mi, ja nie chcę być, aż taki… wybuchowy.- wyznał.

- Ja… Przepraszam. Nie wiedziałam. – nic składniejszego nie przyszło mi do głowy. Objęłam go jeszcze delikatnie, zanim wstał i bez słowa wyszedł z pokoju. Hallie, jak zawsze musisz wszystko spieprzyć! Znowu byłam zła na siebie. Żeby się trochę wyluzować, poszłam wziąć prysznic. Kiedy wyszłam, wpadłam na Stevena.

- O jak dobrze, że wychodzisz, bo jeszcze chwilę, a bym eksplodował! – blondyn wbiegł do łazienki, i tyle go widziałam. Ubrałam się u siebie, i po chwili stałam już  w pokoju chłopców. Slash spał na podłodze, tuz za progiem. Niezależnie od poleceń wydawanych przez mózg, moje usta uśmiechnęły się, widząc twarz mulata, teraz w pełni odsłoniętą.

- Czemu się śmiejesz?- Axlowi wrócił chyba dobry humor, bo szturchnął mnie ramieniem i zachichotał. Wbiłam mu łokieć w żebra, chwyciłam paczkę papierosów i zapalniczkę, i wyszłam na balkon. Rudy zaraz stanął obok mnie.

- Jakie plany na dziś?- spytałam, po raz kolejny podziwiając panoramę Miasta Aniołów i zaciągając się nikotynowymi oparami. Zaczęłam też żałować, że założyłam długie spodnie. Było goręcej niż wczoraj.

- No poczekamy, jak wszyscy się ogarną. Potem zadzwonisz do brata.- uśmiechnął się.

- I co dalej?- mruknęłam.

- No może wreszcie zwiedzisz Los Angeles? Pójdziemy wszyscy na Sunset, znajdziemy jakiś przytulny bar…

- Może ‘The Roxy’? – zapytałam ironicznie. Chłopak odburknął tylko coś, i również odpalił papierosa. Staliśmy chwilę w ciszy, dopóki nie wkroczył Steven.

- No co tam? Hallie chyba będziesz musiała wyciągnąć trochę blond włosów z szczotki.- wypalił.

Co? Ty się czeszesz?- nie wiem czemu, ale zaczęłam się śmiać. Adler spojrzał na mnie naburmuszony.

- A co ty myślałaś? Że jak ja do ludzi wyjdę?- mówiąc to, teatralnie zarzucił czupryną do tyłu. Wyglądał przekomicznie. Teraz rechotałam się na pół miasta.

- Dobrze już dobrze…- powiedziałam do blondyna, kiedy oburzony chciał sobie pójść. Adler od razu się wyszczerzył, jakby sytuacja sprzed chwili zupełnie się nie wydarzyła.

- Co robimy?- zapytał.

- No nie wiem…- zamyśliłam się. Faktycznie trzeba było jakoś zwalczyć nudę.

- Zagrajmy w chińczyka!- Steven mówił chyba całkiem serio, mimo to ja i Axl spojrzeliśmy na niego jak na idiotę.

- Pogięło cię? Zresztą skąd mielibyśmy wytrzasnąć chińczyka?- Rudemu chyba pomysł nie przypadł do gustu.

- Gdzie moja deska?!- zawołał nagle ni z tego, ni z owego blondyn i wbiegł do pokoju. Zaintrygowana poszłam za nim. Znalazłam go w przedpokoju. Odwiązywał właśnie pudełko z grą od spodu deskorolki. Nie mogłam uwierzyć w to co widzę. Znowu wybuchłam niekontrolowanym śmiechem. Z tego wszystkiego obudził się Slash, a zaraz również Izzy. Kiedy, zapytali z czego się śmieję, powiedziałam, jakie to sekretne miejsca wymyśla Steven na gry planszowe. Chłopaków chyba również to rozśmieszyło, bo zaczęli się śmiać patrząc jak Adler rozwiązuje supeł. W końcu zirytowany rzucił wszystko na podłogę, i padł na łóżko, oświadczając, że nie chce nas więcej widzieć. Poszliśmy do mojego pokoju.

- No co robimy?- Slash odezwał się pierwszy. Axl wywrócił oczami słysząc to pytanie po raz kolejny dzisiejszego dnia.

- No ja zaraz muszę gdzieś zadzwonić… Potem może wyjdziemy na miasto, co?- zaproponowałam. Według zegarka była 13:30. Sean właśnie kończy lekcje, zaraz powinien być w domu. Wygoniłam więc wszystkich do drugiego pokoju, by spróbowali jakoś udobruchać Stevena. Ja odczekałam piętnaście minut, wzięłam głęboki oddech, chwyciłam telefon i po wykręceniu numeru przyłożyłam słuchawkę do ucha. Po kilku sygnałach usłyszałam głos Seana. Głos kogoś bardzo, bardzo zdołowanego.

- Halo?

- Sean! To znaczy, hej tu Hallie.- powiedziałam. Musiałam chwilę poczekać na reakcję.

- Hal! Jeju, jak się o ciebie martwiłem! Gdzie jesteś? Nic ci nie jest? Czy ty… wrócisz do domu?- zasypał mnie pytaniami.

- Jestem w Los Angeles. Nic mi nie jest, poznałam kilkoro świetnych ludzi. Ja… Sean, nie chcę wracać. Nienawidzę jej.

- Ona… Ona  nie żyje. Tata też. Kurwa, Hallie, ja jestem sam. Zupełnie. Nie chodzę do szkoły. Właściwie nikt do mnie nie przychodzi. Wszyscy…- Nie słuchałam co mówił dalej. Oczy zaszły mi łzami. Tata. Najważniejszy dla mnie człowiek umarł. I to wtedy jak mnie przy nim nie było. Czułam się podle.

- Hallie! Co z  tobą?- Sean krzyczał do telefonu, nie reagowałam.- Chodzi o tatę?

-Tak.- odszepnęłam, prawie niesłyszalnie.

- Nic się nie dało zrobić. Kiedy z mamą dotarliśmy do szpitala, po… twoim odejściu, już praktycznie nie żył. Podłączyli go tylko do czegoś takiego co zastępowało serce, żebyśmy się mogli pożegnać. Nie chcę, cie dołować, ale płakał, bo cię nie było. I powiedział… Że bardzo cię kocha. – pod koniec mojemu bratu załamał się głos. Przez chwile oboje w milczeniu płakaliśmy. Razem.

- A co z… nią?- nie chciałam nazywać tej kobiety swoją matką.

- Popełniła samobójstwo. Wczoraj rano znalazłem ją w łazience. I wiesz co?  Też jej teraz nienawidzę. Zostawiła mnie samego.- rozżalił się chłopak.

- Jak chcesz… Przyjedź do Los Angeles. Do mnie. Naprawdę znalazłam tu przyjaciół.- zaproponowałam.

- Zastanowię się. Dam co znać jak coś, mam przecież numer.- powiedział.

- Sean.

- Tak?

- Przekaż, jak możesz Amber i Chrisowi, że wszystko u mnie ok. I im też zaproponuj wyjazd do LA.- poprosiłam.

- Ok. To… pa.

- Pa.

Odłożyłam słuchawkę. Usiadłam na łóżku. Sama nie wiedziałam: czy czułam bezgraniczną rozpacz, czy już nic nie czułam? Nie wiem. Zaczęłam szlochać. Po chwili do pokoju wszedł Axl, zatrzaskując reszcie drzwi przed nosem. Usiadł obok i bardzo mocno przytulił.

- Powiesz, co się stało?- zapytał w końcu.

- Tata… on… umarł.- wydukałam po chwili.- Matka też.

Na te słowa rudzielec jeszcze silniej mnie do siebie przycisnął.

- Ciiii… Jestem tu.- mruczał.

Siedziałam tak jeszcze z dziesięć minut. W końcu odkleiłam się od chłopaka. Dotknęłam mokrej od łez koszulki z Aerosmith którą miał na sobie. Już chciałam przepraszać, kiedy Axl machnął ręką.

- Daj spokój wyschnie.

Ukryłam twarz w dłoniach, wzięłam kilka głębszych oddechów.

- Co teraz?- zapytałam.

- No nie wiem.  Nie chcę cie wpędzać w nałóg, ale… Ja to zawsze idę się napić jak coś mi doskwiera.- uśmiechnął się delikatnie.  Usiłowałam to odwzajemnić, ale wyszedł zapewne tylko jakiś grymas.

- Dobra, masz rację. Wyjdź na chwilę, muszę się ogarnąć.- mruknęłam. Chłopak spełnił moją prośbę. Zaczęłam się przebierać w coś bardziej wyjściowego, cały czas usiłując nie płakać. Założyłam w końcu czarne rajstopy, na to czerwone szorty, oraz koszulkę z Led Zeppelin. Do tego stare, brudno czerwone trampki. W łazience opłukałam twarz wodą, uczesałam się, uprzednio wyjmując włosy Stevena ze szczotki. Pomalowałam tylko rzęsy, nigdy nie robiłam dużego makijażu. Po chwili stałam gotowa przed chłopakami.

- Nic nie mówcie. Może… Kiedyś wam powiem.- rzekłam od razu, kiedy wszyscy chcieli już zadawać pytania. Nie miałam na to siły. Ani fizycznej, ani psychicznej. Ledwo udawało mi się ukrywać cierpienie, kiedy szliśmy już po Sunset. Byłam tam pierwszy raz, usiłowałam się zachwycać kolorami, gwarem, ale nie byłam w stanie. Cały czas Axl obejmował mnie ramieniem i pocieszał, kiedy byłam już bliska płaczu. Mimo, że bardzo nie chciałam, przypominały mi się setki chwil, kiedy tak świetnie dogadywałam się z tatą. Przypomniało mi się, jak zabrał mnie na koncert Ramones, kiedy miałam trzynaście lat. Łzy nieznośnie cisnęły mi się do oczu. Uparcie z nimi walczyłam, ale byłam  na przegranej pozycji.

- Cho…- przerwałam słysząc własny, wyprany z uczuć głos- Chodźmy do baru.- dokończyłam w końcu.

Wszyscy zgodnie stwierdzili, że to świetny pomysł. Saul zaproponował jakiś tam klub. Było mi obojętnie gdzie pójdziemy, i tak miałam zamiar się porządnie upić. Kiedy usiedliśmy wreszcie, poprosiłam tylko o dużo wódki. Kiedy przynieśli zamówienie, po prostu piłam. Jak przez mgłę pamiętałam jeszcze, że wygrałam z Izzy’m konkurs na wciąganie koki. Potem film mi się urwał.

______________________________________________________________

Za mało opisów, za dużo dialogów ;\ Nie do końca jestem zadowolona z tego rozdziału. Mam nadzieję, że chociaż wam się spodoba ;D Po raz kolejny BARDZO MOCNO PROSZĘ o komentowanie. I dziękuję tym , którzy to zrobili ;))).