Rozdział 28

Z dedykacją dla Suicide. 

---------------

Muzyka

-Wracam do Los Angeles. Rzucił mnie jak ostatnią szmatę!- łkanie w słuchawce przerodziło się w głośny szloch.

Westchnęłam, gdyż wszystkie środki pocieszenia, jakimi dysponowałam, wyczerpały się właśnie w tym momencie.

- Porozmawiaj z nim jeszcze.- rzuciłam w akcie desperacji.

- Nie, nie mamy już o czym rozmawiać. Chcę stąd uciekać, uciekać jak najszybciej! Myślałam, że to LA nienawidzę. Jersey to piekło.- pociągnęła nosem.

-Chloe, skoro już postanowiłaś, to wracaj.- wysiliłam się na ciepły ton.

Pech chciał, że wczorajszego wieczora w Hellhouse miała miejsce popijawa, i nie dość, że intensywna, to jeszcze trwająca do dzisiejszego poranka. Była już ósma wieczorem, ale głowa bolała mnie jak opętana, a oczy aż szczypały od nadmiaru światła. W końcu przed paroma minutami wstałam obudzona dźwiękiem telefonu.

-Tak, wrócę… Ale najpierw… Najpierw może odwiedzę rodzinę? Tak dawno nie widziałam nikogo… Nikogo z kim dorastałam. Tak, najpierw pojadę do Indiany.

- Indiany?

- No tak. Wiesz, wspominam to miejsce bardzo ciepło. Spędziłam tam tylko 8 lat swojego życia, potem ciotka zabrała mnie od mamy i taty, żeby ich odciążyć. Mam piątkę rodzeństwa. I przesiedziałam w tej cholernej Kalifornii ponad dziesięć lat… Jak się dowiedziałam o wyjeździe do Jersey, to byłam taka szczęśliwa, wiesz, Hallie? Cieszyłam się, że wreszcie dam sobie spokój z tym… Z tym wszystkim. Chciałam przestać oglądać tych wszystkich ćpunów, pijaków… Dziwki. A teraz zdaję sobie sprawę, że przesiąkłam tym klimatem, że mi tego brakuje. I wiesz co? Nienawidzę się za to. Mogłam być normalną dziewczyną. A wyglądam jak pierwsza lepsza groupie! Na cholerę ja tleniłam włosy, co?! Czemu mam w szafie tylko krótkie, kolorowe szmatki?!- Chloe wpadła w taką histerię, że musiałam odsunąć nieco słuchawkę od ucha. Kiedy skończyła, nie wiedziałam co powiedzieć, bo dziewczyna najzwyczajniej w świecie miała cholerną rację.

- Wiesz, czemu się przefarbowałaś, chciałaś pomóc Melissie.- odparłam, zła na siebie, że nie umiem z siebie wydukać nic więcej.

- Ale jak Melissa już… Jak już… Myślałam, że nic jej nie pomoże i dałam sobie spokój… Cały czas wciskałam na dupę albo lateks, albo kieckę z dekoltem do pępka. Mam w szafie trzydzieści par szpilek! I na dodatek je kradłam, rozumiesz?! Co ja zrobiłam!

Usłyszałam kilka szybkich kroków, potem rumor, trzask.

- Ta kupa ubrań jest większa ode mnie.- żałosny głos koleżanki sprowadził mnie wreszcie na ziemię.

- Chloe, nie zadręczaj się. Kogo LA nie wciągnęło, no powiedz mi? Niektóre laski, które żyją tu kilka miesięcy, wyglądają jak żywe trupy, a jak już dają dupy, to niewidomym. Jesteś dziewczyną o złotym sercu, nie zapominaj o tym. Wrażliwą. Mimo ponad dekady w tym przeklętym mieście, nadal jesteś Chloe, tą samą. Za to ogromnie cię cenię. Jedź do rodziny, do Indiany… I pieprz Jack’a. Facet widać na ciebie nie zasłużył. Dasz radę.- powiedziałam pewnie.

- Wypierdoliłam połowę szpilek za okno.- usłyszałam komunikat.

Nie mogłam się nie zaśmiać.

- Wykop jakieś trampki z tego co ci zostało, wkładaj jeansy, luźną koszulkę i wsiadaj w pociąg. Pamiętaj, jak już będziesz w Los Angeles, to wpadaj do Hellhouse. Tęsknimy za tobą, poza tym z chęcią udostępnimy ci kawałek podłogi.

- Ja… Hallie, dzięki wielkie. Dobrze, że jest ktoś, kto mnie potrafi zmobilizować. O, znalazłam trampki. Ale fajne, gdzie one się podziewały tyle lat?- coś znów zaszemrało.- O jacie, ale one są wygodne! Kurde, koniec z tym, koniec z kieckami. Jestem Chloe, nie żadna dziwka, do cholery!- krzyknęła i choć głos miała wciąż zachrypnięty od płaczu, dało się w nim wyczuć nutę determinacji.

- Tak trzymaj. Czekamy na ciebie.- uśmiechnęłam się do siebie.

- Wyjeżdżam stąd jak najszybciej. Odwiedzę dom i pędzę do was. Pa!

Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo połączenie się urwało. Doszłam do wniosku, że nie chcę mi się spać dalej, więc ruszyłam do kuchni potykając się o Duffa, który pełznął przez korytarz w kierunku leżącej pod drzwiami butelki… wódki? A może to woda? McKagan i woda, jasne. Jako, iż byłam litościwa, kopnęłam butelkę w stronę blondyna, a ten objął ją niczym najcenniejszy skarb.

- Oj, Duffy, ty się chłopie zapijesz.

Chłopak jęknął coś w odpowiedzi, ale gwint dotykający już jego ust skutecznie zagłuszył słowa.

W kuchni było ciemno, więc cyknęłam szybko kontakt, sprawiając, że samotna żarówka bez klosza rozjarzyła się na żółto. Axl, leżący na stole wraz z Jasmin, podniósł gwałtownie głowę.

- Jakkolwiek to wygląda- materac był zajęty. – poinformował mnie zanim cokolwiek powiedziałam.

Pokiwałam głową ze zrozumieniem i zabrałam się za przeszukiwanie szafki w poszukiwaniu leków na ból głowy. Znalazłam je wreszcie i wcisnęłam białą pigułkę do ust. Popiłam kranówą. Nagle ni z tego, ni z owego, rozległo się pukanie do drzwi. Niby najbliżej był Duff, ale napiwszy się wódki, zwinął się on w kłębek obok schodów i nic sobie nie robił z natarczywego hałasu. Przekręciłam klucz w zamku, zastanawiając się kto w tym domu pomyślał, żeby zamknąć się na noc. To, co zobaczyłam na progu, wmurowało mnie w podłogę.

-Dzwoń po karetkę!

---------------

Muzyka

Cztery tygodnie później…

Black łaziła w kółko, od jakiś piętnastu minut.

- Blue, spokojnie. Przecież był w dobrych rękach.- Jaz poklepała przyjaciółkę po plecach.

- A jak mu zrobili pranie mózgu? I mnie nie pozna?- brunetka z zaangażowaniem zaczęła obgryzać sobie paznokcie.

- Nie na tym to polega. Zaraz wyjdzie i wreszcie będzie wyglądał jak człowiek. Obiecuję.- odparłam spokojnie z przekonaniem, w które wierzyłam i to szczerze.

Jednak krótkowłosa dziewczyna zaczęła z powrotem krążyć od ściany do ściany. Poczekalnia była okropnie niezadbana, farba odłaziła właściwie w każdym miejscu, gdzie się jej dotknęło, ławka na której siedziałam z Jasmin była w fatalnej kondycji. Mimo to, zmęczone po wędrówce, usiadłyśmy na niej.

Nachodziłyśmy się nad wyraz długo, gdyż ośrodek odwykowy, w którym właśnie przebywałyśmy, leżał na zupełnym odludziu. Niektórzy mówili, że to dlatego, żeby dilerów nie kusiło, a inni, że po prostu ktoś chciał szybko i tanio sprzedać tą działkę. Prawda była jednak nieistotna w tym momencie. Wszystkie bardzo martwiłyśmy się o Izzy’ego. Tego wieczora, kiedy Blue ściskając w ramionach nieprzytomnego Stradlina kazała mi zadzwonić na pogotowie, stało się coś okropnego, przeżyliśmy szok. Izzy nie oddychał przez dokładnie 3 i pół minuty. Miał tak cholernie osłabiony organizm, że lekarze rokowali jedno: wózek inwalidzki, warzywo do końca życia.

Nikt nie wiedział czemu, ani dlaczego- Izzy’emu nic się nie stało. To był wielki szok dla lekarzy, a dla nasz ogromna ulga, szczęście… Odzyskaliśmy nadzieję. Przez cztery długie dni, kiedy rytmiczny był w szpitalu żyjąc dzięki starcie rurek i aparatur, siedzieliśmy na dupie w salonie, trzymaliśmy się za ręce i błagaliśmy, nie wiadomo kogo, o choć odrobinę łaski. Modliliśmy się, choć nie mieliśmy nikogo, kto mógłby nas wysłuchać. Po prostu wierzyliśmy, ostatkami sił, ale zawsze. Izzy obudził się, przemówił… Jego mózg działał. Jeden profesor tłumaczył to dużą odpornością na dragi, inny dobrym doborem leków, ale ja w głębi duszy uważałam, że to my tego dokonaliśmy, obudziliśmy Izzy’ego, choć los już niemal spisał go na straty. Byłam z nas autentycznie dumna.

Stradlin zrozumiał, co robił. Od razu po wyjściu ze szpitala udał się na odwyk. Dziesięciodniową terapię, która miała skończyć się dokładnie dzisiaj, za pięć minut. Black uderzyła pięścią w ścianę, a tynk posypał się wartko na brudną podłogę.

- Cholera!

Dziewczyna złapała się za głowę i podeszła do szyby, za którą było widać korytarz. Był w lepszej formie niż miejsce gdzie się znajdowałyśmy. Pielęgniarka przejechała wzorkiem po brunetce, skrzywiła się i wróciła do czytania gazety. Blue odsunęła się od szkła i zawróciła, zatrzymując się dopiero po drugiej stronie pomieszczenia.

Skrzypnęły drzwi.

- Kochanie?

Razem z Jaz w jednym momencie przeniosłyśmy wzrok na czarnowłosego faceta, który z oszołomieniem na twarzy patrzył się prosto przed siebie na drobną dziewczyną, która właśnie odwracała się w jego kierunku. Kiedy spojrzała mu w oczy, teraz już czyste, nie zamglone, bystre, ładne… rozpłakała się. Widziałam jak na początku łza po prostu spływa po jej policzkach ciągnąc za sobą smugę tuszu do rzęs. A chwilę później z jej ust wydobył się szloch, tak głośny i przeciągły, że aż musiałam przytrzymać Jaz, która chciała biec do przyjaciółki.

- Da sobie radę.- szepnęłam do blondynki.

Jasmin pokiwała głową.

- Izzy?!- coś pomiędzy piskiem i krzykiem przeszyło poczekalnie. Potem Black rozpłakała się jeszcze bardziej i powoli zaczęła iść w stronę bruneta. Ten widząc w jakim dziewczyna jest stanie podszedł do niej i czule otoczył ja ramionami. Mocnym chwytem przytulił jej głowę do swojego ramienia, a drugą ręką oplótł jej talię. Tęczówki niezdrowo zabłyszczały. Płacze, uświadomiłam sobie. Tymczasem Blue wciąż zawodziła ze szczęścia, smutku i nie wiadomo czego jeszcze. Pociągnęła Stradlina ku dołowi, tak że klęczeli wtuleni w siebie. Płakali oboje.

- Nie będziesz już, nie będziesz…- dziewczyna wcisnęła się mocno w koszulę chłopaka.

- Nigdy.

Czarnowłosy pocałował ją w czubek głowy.

- Kocham Cię, Black.

--------------

Zbiegłam po schodach jak dzika. Miałam szał w oczach, choć sama tego nie widziałam, byłam o tym święcie przekonana. Coś co przed chwilą usłyszałam… Czy to był… Czy to…

Salon był pusty. Policzyłam do pięciu, dość wolno i zajrzałam do kuchni.

Na blacie siedziała Amber. Na stole stał Steven. Adler miał na głowie garnek wraz z zawartością, na którą składały się jajka i coś czerwonego. A Amber… Amber się śmiała. Nie tak jak ostatnio. Śmiała się cała, wliczając oczy i całe ciało.  Z iskrami radości w spojrzeniu zwijała się na blacie oplatając ramionami brzuch. Dźwięk, jaki z siebie wydawała nie był pełen goryczy. Był beztroski, jak śmiech dziecka, beztroski jak… Jak kiedyś.

Nie zauważyli mnie. Wyszłam  po cichu i osunęłam się po ścianie w korytarzu, czując uścisk w brzuchu. Z jednej strony byłam szczęśliwa, naprawdę. Jej śmiech był najbardziej pożądanym przez mnie dźwiękiem ostatnich tygodni. 

Ale teraz... Teraz było mi również przykro. Widać było, jak bardzo Steven stara się o względy Am. Jak bardzo chce jej pomóc i jak bardzo mu na niej zależy. Widziałam również, jak blondynka dobrze czuje się w jego towarzystwie.

A ja? A ja znów zostanę sama. Byłam sama już od dawna, ale jednocześnie czułam nieustanną wściekłość na Slasha. Tylko, że w tym samym czasie pragnęłam się na niego rzucić i już nigdy go nie puszczać. Przypomniałam sobie sytuację z cmentarza. Przypomniałam sobie, jak łatwo było mi o wszystkim innym zapomnieć i jak bardzo zatraciłam się w jego bliskości. Kochałam go.

I w tym momencie podjęłam decyzję.

---------------

 Jest krótki. Bardzo! Chyba w życiu nie opublikowałam krótszego rozdziału tego opowiadania.

Ale publikuje pierwszy raz po przerwie. Wybaczycie?

Ja Was naprawdę przepraszam, ale nie mogłam, nie była w stanie. Ale teraz wróciłam do pisania, przysięgam. Potrzebowałam tej miesięcznej przerwy, po prostu.

Właściwie, gdyby nie wczorajszy komentarz deMars, to nie wiem, czy tak szybko zebrałabym dupę w troki. Dlatego bardzo dziękuję :)

I dziękuję też wszystkim, którzy do mnie wpadną przeczytać, to co udało mi się naskrobać.

Aha, jeszcze jedno. Ja... zamierzam niedługo kończyć to opowiadanie. Znaczy to jest kwestia... 4 rozdziałów, tak myślę. I co dalej? Dalej będzie coś lepszego. Nowy blog, tyle mogę wam powiedzieć na 100%. Historia jaką zamierzam tam umieszczać kształtuje się w mojej głowie już od dwóch miesięcy, i jestem z niej w pewnym sensie dumna. Ale dobra, na razie nic nie mówię.

Do napisania, no! :)

Hugs, Rocky.