Rozdział 30 [epilog]

Cztery lata później…

- Suzie, zaparz mi kawy, kochana.- rzuciłam do asystentki, która akurat przechodziła obok.- Jestem padnięta.

Szczupła dziewczyna energicznie pokiwała głową i ruszyła w swoją stronę. Ja z cichym westchnięciem naparłam na szklane drzwi mojego skromnego gabinetu, i rzuciłam płaszcz na fotel, kiedy już znalazłam się w środku. Otworzyłam okno, żeby wywietrzyć pomieszczenie i zasiadłam za biurkiem. Omiotłam wzrokiem kartki na blacie. Musiałam dziś skorygować kilka artykułów studentów z uczelni współpracującym z redakcją.

Chcąc zrobić w swoim życiu wreszcie coś, co naprawdę by mnie uszczęśliwiło i jednocześnie przyniosłoby mi jakieś zyski, rozkręciłam własny biznes. Zatrudniłam kilka osób, i razem zajęliśmy się projektem nad kolejnymi numerami naszej muzycznej gazety. Pierwsze części sprzedawały się może nie najlepiej, ale zaczęto coś o nas opowiadać, polecać… W końcu całkiem sporo kiosków w mieście miało nasze wydania na półkach. Wszystkie dzieciaki ze szkół kojarzyły tytuły i chętnie kupowały. Pisaliśmy prosto, bo żadne z nas nie miało wyższego doświadczenia w tym kierunku.

Nagle, dokładnie półtora roku temu, spadła nasza gwiazda z nieba, nasze szczęście. Zainteresowało się nami samo The Rolling Stone. Nie wierzyliśmy na początku- że my? Kilka maniaków Rock N’ Roll’a, a taka gazeta zwraca na nas uwagę? Potem okazało się, że chodziło właśnie o nasz luźny styl, bez zahamowań. Nie tak sztywny, jak wszystkie te recenzje zawodowców. I tak właśnie moje skromne pisemko zamieniło się w jeden z pododdziałów The Rolling Stone, i w każdym numerze poświęcano nam całe trzy strony do zapisania. W moich oczach był to sukces ogromny, szczególnie, że moje zarobki były co najmniej satysfakcjonujące. Mogłam pozwolić sobie na mały domek na przedmieściach San Francisco.

- Kawa, proszę pani.- szepnęła Suzie stawiając przede mną parującą filiżankę.

- Żadna pani, mówiłam, żebyś nazywała mnie po imieniu.- uśmiechnęłam się przełykając ciemną substancję. – Mam dzisiaj jakieś spotkania?

- No właśnie… Jakiś facet przyszedł przed sekundą. Powiedziałam mu, że się pa… Że się ciebie zapytam, czy go przyjmiesz.- wytłumaczyła.

- Przyślij go, wszystko lepsze od tych studenckich wypocin.- skrzywiłam się i odłożyłam długopis.

Dziewczyna kiwnęła głową i wyparowała drobnymi kroczkami z gabinetu. Oparłam się wygodnie na oparciu krzesła i czekałam, czując ciepło filiżanki na dłoniach.

- Hallie, cholera, jak ty się zmieniłaś, dziewczyno. – usłyszałam po chwili.

Zaskoczona przeniosłam wzrok na przybysza. Nie miałam pojęcia kto to jest, bo twarz miał zasłoniętą szalikiem pod same oczy, a włosy schowane w czapce listonoszce. Uniosłam brew.

- Ah, no tak…- mruknął mężczyzna i szybkim ruchem pozbył się materiału zasłaniającego jego twarz.

- Nie wierzę… Izzy!?- krzyknęłam zrywając się z krzesła.

- We własnej osobie! Chodź no tu. – rozpostarł ramiona.

Wybiegłam zza biurka i wpadłam brunetowi w objęcia. Poczułam niemal zapomniany przeze mnie zapach papierosów.

- Co ty tu robisz, chłopie?! Jak ci się udało… Nikt cię nie poznał?! To jest jebane The Rolling Stone!- kilka razy podskoczyłam w miejscu nie wiedząc co robić. – Suzie!

Dziewczyna zjawiła się w progu.

- Piwa, daj, piwa!- oznajmiłam.

- Piwa, ale… już się robi.

Brunet zaśmiał się i usadowił na fotelu. Rozejrzał się po pokoju i pokiwał głową z uznaniem.

- Ładnie się urządziłaś.

- Tak, tak… Jasna cholera, Izzy! Ja wciąż nie dowierzam! Co u Black i chłopaków?- usiadłam na blacie i zaczęłam wpatrywać się w chłopaka.

- Black, powiadasz?- uśmiechnął się pod nosem.- Jest naprawdę dobrze. Kupiliśmy dom i… Blue jest w ciąży, piąty miesiąc.

- Żartujesz?! O mój boże, złóż jej gratulacje!- klasnęłam w dłonie.

- Rose i Jasmin się na ogół dogadują, więc powiedzmy, że jest okej. Duff wciąż chodzi na dziwki, a Adler jest bezgranicznie zakochany w Amber i zrobiłby dla niej wszystko. Mieszkają w apartamencie na obrzeżach Los Angeles.- kontynuował chłopak.

- Tak, a… co ze Slashem?- zapytałam mniej pewnie.

- Miał kupę lasek. Serio, co tydzień nowa, i każda była tą ‘prawdziwą miłością’. Tylko, że zawsze wylatywała z hukiem po paru dniach. Teraz się wyprowadziliśmy wszyscy z Hellhouse i on mieszka w mieszkaniu w całkiem luksusowej dzielnicy. Ostatnio był z jakąś tam Ann, ale to się mogło zmienić.- uciekł wzrokiem przed moim spojrzeniem.- On kochał tylko ciebie, wiesz? Tęskni od tylu lat…

Chłopak pokręcił głową i zapatrzył się w widok za oknem.

W tym czasie ja uparcie walczyłam ze łzami. Jak za każdym razem, kiedy wspominałam te kilka miesięcy w L.A., robiło mi się okropnie smutno. Tęskniłam za takim życiem, choć nie umiałam się do tego przyznać. Czułam się słaba, ale jednocześnie pocieszałam się faktem, że ten okres czasu jednak był dla mnie ważny i czegoś mnie nauczył. Wniósł cokolwiek do mojego życia.

O Saulu zdarzało mi się myśleć niemal codziennie. Potrafiłam kilka razy w tygodniu dostawać histerii, bo wiedziałam, że nigdy nie pokocham nikogo tak mocno jak jego, ale jednocześnie nie potrafiłam mu wciąż wybaczyć. Hudson wracał w moich myślach i nie opuszczał mnie. Czasem było to piękne, czasem dołujące. Ale zawsze zbierało mi się na płacz.

- Izzy, może ja nie powinnam…- ukryłam twarz w dłoniach.

- Hej, mała, czego niby?- chłopak zerwał się z pozycji siedzącej i znalazł się przy mnie.

- Nie powinnam uciekać. Zachowałam się jak egoistka.- odparłam.

- Nie, Hallie. To, że raz pomyślałaś o tym, co było by lepsze dla ciebie, nie czyni z ciebie egoistki. Patrz gdzie uciekłaś: masz kasę, świetną robotę, nawet jakaś dziewczyna przynosi ci piwo!- krzyknął, gdyż w tym samym momencie do gabinetu weszła Suzie z dwoma puszkami. Dziewczyna spojrzała pytająco na moje zeszklone oczy, ale ja tylko zatrzęsłam głową, starając się jej przekazać, żeby się nie przejmowała. Wróciła na korytarz.

- Niby tak, ale… Zostawiłam tego cholernego Hudsona, no!- zdenerwowałam się.

- Zasłużył, dobrze wiesz.

- Ale ja do teraz ryczę po nocach, rozumiesz?- złapałam go za ramiona.

- Możesz do niego wrócić, Hal.

- Nie mogę.

Westchnął.

- Naprawdę wiem w czym rzecz, ale nie ja od tego, żeby ci radzić. Poradzisz sobie, mała. Choć powiem ci… Ja bym go zostawił w diabły. – lekko się uśmiechnął.

- Zostawię, już zostawiłam. Nie będę się męczyć. Wytrzymam… - spuściłam głowę.

Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu. Wspominałam ten feralny dzień, w którym tyle się wydarzyło. Było to ponad cztery lata temu, ale moje odczucia były świeże, jakby to było wczoraj. Pamiętałam, jak ratownicy pakowali bezwładne ciało Chloe do karetki. Jak Amber wrzeszczała na Chrisa. Jak Sumner po prostu zwiał. I jak Slash w tym całym zamieszaniu stał i gapił się na mnie. Wiedział już wtedy, że to nasze ‘pożegnanie’ naprawdę było… pożegnaniem. Pamiętałam, jak wbiegłam na górę, zabrałam bluzę i wszystkie oszczędności i jak wybiegłam z Hellhouse, żeby już nigdy nie wrócić. Pamiętałam każdy skrawek tej rudery, wszystkie dziury w dywanach i listwach. Niemal czułam w powietrzu zapach alkoholu jaki się tam unosił w trakcie niezliczonych domówek. Czułam ten klimat.

A teraz tkwiłam tu, wspominając to wszystko z perspektywy czasu i sama nie wiedziałam co o tym myśleć. Bardzo chciałabym choć jeden dzień przeżyć znów w imię zasady ‘Sex, Drugs and Rock&Roll’. Wiedziałam jednak, że gdyby znów tak długo ‘zabalowała’ to zapragnęłabym się ustatkować. Nie można mieć wszystkiego. Otworzyłam puszkę i wypiłam duszkiem ponad połowę.

- Co się stało z Chloe?- zapytałam cicho.

Izzy wzdrygnął się, jakbym wydarła go jego własnym myślom.

- Zapadła w śpiączkę, tydzień później zmarła. Leży na tym samym cmentarzu co Todd. Czasem Jasmin ją odwiedza.- odpowiedział z powrotem spoglądając na mnie i zgniatając puste już naczynie w dłoniach.- Chrisa złapali, poszedł siedzieć. Za to bicie, no i częściowo oskarżyli go za ten wypadek. Ale to dlatego, że miał słabego adwokata.

Brunet zaśmiał się z chrypką.

- A jak zespół?

- Nie wiem… dziwnie. Było fajnie, graliśmy razem, a teraz jak już nie mieszkamy w jednym miejscu, to każdy ma swój kąt i swoje sprawy. Praca nad materiałem idzie wolno, ale idzie, mimo wszystko. Mamy sporo kawałków, ale nie wszystkie są dokomponowane, no i nie nagrane. Sporo pracy przed nami. Myślę, że płyta będzie w ciągu roku, może dwóch.- opowiedział.

- Posłucham z wielką chęcią. ‘Lies’ była cudowna.- uśmiechnęłam się.

- Takie tam akustyczne brzdąkanie… - machnął skromnie ręką.

- Oj, weź, nie gadaj. Ludzie was kochają!

- No tak, w sumie tak.

Zachichotaliśmy oboje.

- Hallie, będę się zbierał.- wyprostował się i spojrzał na mnie, jakby przepraszająco.

- Jasne. Trzymaj się.- smutno uniosłam kąciki ust.

Brunet zerknął na mnie ponownie, a ja… Ja nie wytrzymałam. Rzuciłam się chłopakowi na szyję, i poczułam, jak łza spływa mi po policzku. Rytmiczny pogłaskał mnie po plecach nucąc cicho.

- Nawet nie wiesz, jak się za wami wszystkimi stęskniłam, Izzy!- wydusiłam.

- My za tobą też, mała.- odparł.

Potem odlepił się ode mnie, cmoknął w policzek i wyszedł.

---------------

Postanowiłam powspominać. Usiadłam na kanapie, przy włączonej płycie Stonesów i przypominałam sobie wszystko, co spotkało mnie od mojej ucieczki z Indiany. Poprzez podróż z Izzy’m i Axl’em, kilka dni w hotelu Black, poznanie Slasha i Stevena, później Duffa, szukanie rudery i… Życie na co dzień, praca, kłopoty, dom, kłopoty, imprezy, kłopoty… Pamiętałam, jak pierwszy raz pocałowałam Hudsona na chodniku. Ja odważyłam się przeżyć z nim swój pierwszy raz, pamiętałam, jak bardzo byłam przy nim szczęśliwa. Potem pojawiły się schody, Rose skrzywdził Jaz, zaczęło się walić… Sean… Todd… Melissa…

Łzy poleciały ciurkiem po mojej twarzy, a ja wpakowałam głowę pod poduszkę, by choć trochę stłumić jęki. W tej chwili tak bardzo pragnęłam znaleźć się w tamtych czasach, kiedy żyłam z tą piątką ćpunów pod jednym dachem. Marzyłam, by choć przez chwile zaznać rock n’ roll’owego życia. Wiedziałam jednak jednocześnie, że nie mogę. Coś się kończy, coś się zaczyna. Teraz miałam pieniądze, zagwarantowany dach nad głową i pełną lodówkę, dobrą posadę… Robiłam to co kochałam. Było mi dobrze- nie mogłam zaprzeczyć. Wtedy, w Los Angeles, nie było mi gorzej. Było inaczej. Inny styl życia, zupełnie.

Bolało mnie, że mogę tylko wspominać. Ten czas i… Saula. To jego mi brakowało najmocniej przez te wszystkie lata. Czasem wertowałam nowe wydania naszego numeru w poszukiwaniu jego zdjęć, żeby zobaczyć jak się zmienił, czy wszystko u niego w porządku. Zaśmiałam się gorzko. Kiedyś miałam go tak blisko, a teraz dowiaduję się jedynie z prasy, co u niego słychać. Rzuciłam poduszką w ścianę.

- Weź się w garść kobieto. To było.- szepnęłam do siebie.

Wstałam, westchnęłam, i zabrałam się za pisanie artykułu.

---------------

Jestem okropna.

I smutna, wiecie?

No, koniec.

Cholera.

Ekhem, po kolei: nie podoba mi się WYJĄTKOWO to co napisałam. Pewnie już tak kiedyś gdzieś gadałam, ale serio tak uważam. I bardzo Was przepraszam! Ja... musiałam skończyć to opowiadanie. Jest mi z tym źle, ale jednocześnie nie mogłabym pisać tego dalej.

I przykro mi, no. 

I z tego miejsca pragnę podziękować wszystkim, którzy kiedykolwiek przeczytali choć jedno zdanie na tym blogu. Dziękuję tym, którzy byli, i zniknęli, takim, którzy są od początku, i tym, którzy zjawili się w między czasie. Jesteście moją największą motywacją, za to Was kocham, cenię i uwielbiam. Wielkie: DZIĘKUJĘ :) 

Cóż, co dalej? Pisałam już- nowy blog. Wizualnie jest już on ogarnięty, ale no prolog dodam myślę, że w ciągu 4-5 dni. Na tym blogu pojawi się jeszcze notka z linkiem i tak dalej.

Mam nadzieję, że Was tym końcem nie zawiodłam. Nie chciałam.

Trzymajcie się, do zobaczenia w innej opowieści, już niedługo...

PS Powiedziałam M, że ją zareklamuję,  wiec reklamuję xD wpadajcie na jej nowego bloga,  bo NAPRAWDĘ warto ♡

http://18s-revolution.blogspot.com/?m=1

Hugs, Rocky.