Sweet Pain 9

Byłam w tak głębokim szoku, że nie słyszałam niczego, co mówiła do mnie pielęgniarka. Patrzyłam się przed siebie szeroko otwartymi oczyma, a wszystko zdawało się być za jakąś bardzo grubą ścianą. Przezroczystą, ale jednak ścianą. Wydawało mi się też, że świat zwolnił. Wszystkie czynności były takie ociężałe. Buty na moich nogach zdawały się ważyć pięć kilo więcej, ale i tak nie słyszałam ich stukotu, kiedy kroczyłam po jasnych kafelkach. Kafelkach szpitala psychiatrycznego. Jak to możliwe? Dlaczego nikt mi wcześniej nie powiedział, że jest aż tak źle? Nagle z drzwi obok wybiegł mężczyzna. Właściwie to wiedziałam jak się nazywa, choć nie zostaliśmy sobie przedstawieni. Steven Tyler wypadł na korytarz w szaleńczym pędzie, a ja zatrzymałam się. Brunet popatrzył na mnie z uśmiechem.

- Oh, witam cię moja droga, po raz kolejny tego dnia! Tym razem na ciebie nie wpadnę, masz moje słowo!- zawołał, a mi nawet udało się przyswoić sens jego wypowiedzi. Jego głos był żywy, a nie monotonny jak kobiety w fartuchu idącej obok mnie.

Gapiłam się na niego nie wiedząc co powiedzieć. Kipiał entuzjazmem, a mi wydawało się to tak bardzo nie na miejscu, że aż… zaśmiałam się. Co dziwne był to śmiech lekki, niewymuszony. Brunet naprawdę mnie rozśmieszył. Popatrzył się na mnie zbity z tropu i przeniósł ciężar ciała z nogi na nogę. Przekrzywił lekko głowę, a tuzin wisiorków na jego szyi zabrzęczał.

- Dlaczego się śmiejesz?- zapytał zdziwiony.

- Bo jestem chora psychicznie!- krzyknęłam bez zastanowienia.  Kiedy dotarło do mnie, że te słowa były najszczerszą prawdą, moje rozbawienie przerodziło się w historyczny wręcz chichot. Chichot szaleńca. Steven gapił się na mnie ze skrajnym zdumieniem wymalowanym na twarzy. Nie trwało to długo, bo po chwili do mnie dołączył. Pielęgniarka zszokowana pobiegła po pomoc, a ja aż uklęknęłam na ziemi, bo rozbolał mnie brzuch. Nagle czyjeś ręce postawiły mnie do pionu.

- Molly, dziewczyno, co ty wyrabiasz?- Cassie ujęła mnie stanowczo pod ramię i zaprowadziła do stojącego pod ścianą rzędu krzeseł, razem usiadłyśmy. Nie odpowiedziałam, ale udało mi się nieco opanować. Ciężko dysząc wpatrzyłam się w swoje dłonie, które trzęsły się lekko. Po paru sekundach przeniosłam wzrok na Stevena, który zdezorientowany stał na środku korytarza i rozglądał się na wszystkie strony.

- Z czego się śmiałaś?- spytał po raz kolejny, kiedy spostrzegł, że się na niego patrzę.

- Nie ważne, nie zwracaj na mnie uwagi. Musiałam się pośmiać. Okropnie dawno tego nie robiłam.- wytłumaczyłam, zaskoczona własną pewnością siebie. Czemu ja w ogóle się nie stresowałam? Normalnie zżerałyby mnie nerwy, na samą myśl o rozmowie z obcym facetem. A teraz mówi do mnie gwiazdor.

- Masz na imię Molly, prawda?- zagadał.

- Owszem. A ty Steven.- pokiwałam głową.

Brunet uśmiechnął się szeroko, ukazując rząd białych zębów. Oparł się o ścianę.

- Zgadza się, moja miła. Co tutaj robisz?

Już chciałam odpowiedzieć, kiedy poczułam, że Cass zrywa się z miejsca obok mnie i pociąga mnie za sobą. Zachowywała się, jakby coś nagle sobie uprzytomniła. Nim zdążyłam się zorientować i odpowiedzieć Tylerowi, zostałam zaprowadzona do korytarza obok. Nie zdążyłam odczytać napisu na drzwiach, ale miałam złe przeczucia.

- Cass! Co ty robisz?- wyrwałam się.

- A co ty robisz? Dostajesz ataku śmiechu, gadasz z wokalistą legendarnego Aerosmith, a ja nawet nie wiem, co ci dolega! Pielęgniarka kazała mi cię tu przyprowadzić, bo sama by chyba nie dała rady.- skrzyżowała ręce na piersi.

Zacisnęłam usta, zdając sobie sprawę, że faktycznie, nic nie powiedziałam Cassandrze. Nie widziałam się z nią odkąd wyszłam z gabinetu Phila, i choć miałam wrażenie, że ta sytuacja miała miejsce parę godzin temu, wszystko wydarzyło się w niecałe dziesięć minut. Nadszedł więc moment, w którym muszę powiedzieć brunetce prawdę. Nie chodziło o to, że mnie ona bolała. Bardziej doprowadzała do poczucia zrezygnowania i porażki. Uciekłam z Nowego Jorku, mając nadzieję na lepsze życie, a trafiłam w to samo praktycznie miejsce z którego przybyłam. Dołowało mnie to, i dopiero w tym momencie ten fakt został przyswojony przez mój mózg. Byłam w pułapce. Moja chora głowa sprowadziła mi na barki okropnie ciężki ciężar.

- Schizofrenia.- wypaliłam.

- Co z nią?- ostrożnie zapytała Cassie, ale ja widziałam błysk przerażenia w jej oczach. Odpowiedź była zbędna. Dziewczyna gapiła się na mnie, próbując dopasować elementy układanki, rozwiązać zagadkę… Czemu akurat ja?

- To wszystko… Twój ojciec, Ian, Alan…- zakryła usta dłonią. – Ty…

- Oszalałam.- dokończyłam.

- Nie! Chciałam powiedzieć, że… To wszystko moja wina!- zawołała. Oparła się plecami o ścianę i powoli osunęła się na posadzkę. Białą posadzkę. Wzdrygnęłam się z obrzydzeniem, ale usiadłam obok.

- Nie twoja. Zawdzięczam ci wszystko. To, że teraz tu jestem, i to, że zaczęłam czuć.- położyłam jej dłoń na ramieniu.

- No właśnie!- krzyknęła.

- Myślisz, że wolałabym wciąż tkwić w Nowym Jorku? Wciąż być Nieczułą? Teraz jestem w piekle. Ale wcześniej byłam jeszcze głębiej.

Wstałam, bo od porażającej bieli rozbolała mnie lekko głowa. Poczułam napływ siły. To co powiedziałam Cass było prawdą. Nie mogło być gorzej, niż było, kiedy pierwszy raz wylądowałam w psychiatryku. Teraz mnie zdiagnozowano, i byłam w lepszych rękach. Jedyne co mnie niepokoiło, to te cholerne omamy. Nie chciałam pamiętać o tej dwójce facetów. Nie chciałam, nie mogłam, nie powinnam. Ale nie potrafiłam też zapomnieć, nawet na kilka minut. Podświadomie wciąż widziałam obrączkę i słyszałam głosy.

Podeszłam do pielęgniarki, która wcześniej ode mnie uciekła. Kobieta przyjrzała mi się nieufnie i ledwo zauważalnie wykrzywiła wargi w zniesmaczonym grymasie. Po chwili jednak przybrała wyćwiczoną maskę obojętności. Wskazała mi dłonią drogę i kazała skręcić w trzecią odnogę korytarza po prawej stronie. Ruszyłam, nie oglądając się za siebie. Nie wiedziałam, czy Cassie wciąż siedzi na podłodze, czy jej już tam nie ma. Przez chwilę znów poczułam się jak Nieczuła. Odepchnęłam od siebie tę myśl jak najsilniej potrafiłam. Nie chciałam się nią stać nigdy więcej, obrzydzała mnie. Skręciłam, tak jak mi kazano, a tam młody chłopak, świeżo po studiach, uśmiechnął się do mnie promiennie.

- Proszę tędy, panno Waters.- pokazał na drzwi.

Weszłam do kolejnego korytarza. Pomyślałam, że drogi są tak skomplikowane, żeby wszyscy ci chorzy psychicznie nie dawali rady uciec. Cóż, chyba im się udało, bo poczułam, że się zgubiłam. Nie miałam pojęcia, w jakiej części budynku się znajduję. Możliwe było, że personel nosi przy sobie mapki. Ale możliwe też, że dla nich zapamiętanie rozkładu pomieszczeń nie jest trudny. W końcu nie mają schizofrenii.

Na myśl o mojej chorobie, machinalnie zmarszczyłam brwi. Zawsze wydawało mi się, że schizofrenik jest kompletnie pieprznięty, widzi wszystko na opak i słyszy zmarłych. Ja miałam jedynie omamy. Jedynie…

Według Phila, moja odmiana jest łagodna. Czy to oznacza, że myślę niemal jak normalny człowiek? Ale jak właściwie myśli normalny człowiek? Czy kiedykolwiek nim byłam? Pytania powróciły. Szłam głośno stąpając, ale nie zagłuszyło to burzy jaka właśnie przechodziła przez mój umysł.

W życiu nie pomyślałabym, że myślę jak wariat. Przecież potrafię podejmować racjonalne decyzję, i samodzielnie funkcjonować.

Ale słyszę głosy.

Widzę rzeczy, których nie ma.

Śmieję się jak głupia bez przyczyny.

Zwolniłam kroku, bo kilka metrów przede mną uchyliły się drzwi. Wychynął z nich ten sam młody pielęgniarz. Znów miał na twarzy serdeczny uśmiech. Pytanie tylko: Jak zdołał dotrzeć tu przede mną? Zszokowana zatrzymałam się nieopodal i gapiłam się na szatyna. Zaśmiał się.

- Proszę się tak nie dziwić, po  prostu mam swoje sposoby.- nachylił się teatralnie w moją stronę i szepnął:- Jestem Spidermanem!

Nie mogłam się nie roześmiać.

- To jest pani pokój. Proszę na razie w nim poczekać. W niedługim czasie dowie się pani co i jak.- rzucił, i wymachując teczką, którą dzierżył w dłoni, oddalił się szybkim krokiem. Niepewnie wsunęłam się do pokoju. Na całe szczęście nie był biały. Ściany pokrywała tapeta w delikatny wzorek w kolorze jasnobrązowym. Łóżko z dębową ramą stało pod oknem, a z parapetu zwisała paprotka zasadzona w zielonej donicy. Mała, prosta komoda została ustawiona tuż obok niewielkiej toaletki. Obok były drzwi do łazienki.

Usiadłam na starannie zaścielonym łóżku. Czekałam.

---------------

Nie miałam zielonego pojęcia ile czasu siedziałam w pokoiku, bo nikt nie wpadł na to, żeby zawiesić w nim zegar. Na początku leżałam na łóżku we wszystkich możliwych pozycjach, ale teraz nie dawałam rady usiedzieć w miejscu. Chodziłam w kółko. Dokładnie obejrzałam wzór na tapecie, policzyłam wszystkie sęki w drewnianej szafie. Ale nadal nikt nie przychodził. W pewnym momencie uzmysłowiłam sobie, że nikt nie zamykał drzwi. Podeszłam do nich ostrożnie i położyłam dłoń na klamce. Zawahałam się. Co z tego, że bym wyszła, skoro nie trafiłabym z powrotem? Przyłożyłam ucho do metalowej powierzchni. Usłyszałam kroki, coraz wyraźniejsze. Odskoczyłam w tym samym momencie, kiedy drzwi się otworzyły. Stanął w nich nie kto inny jak Phil. Uśmiechnął się serdecznie.

- Witam cię moja droga. Mam nadzieję, że czujesz się dobrze.- oznajmił.

- Jest w porządku.- odparłam po chwili wahania.

- Przyniosłem ci rozkład dnia, zabiegów, sesji i…

- Jak to rozkład dnia? Zostaję tutaj?!- przerwałam mu rozszerzając szeroko oczy.

- Czyżbyś nie usłyszałam diagnozy, Molly? Masz schizofrenię. To wymaga stałej opieki.- uśmiech zszedł z jego twarzy.

- Ale ja sobie poradzę! Przecież mogę myśleć, chodzić, gotować, sprzątać… To jest łagodna odmiana! Nie chcę tu być!- krzyknęłam.

Potem wycofałam się w głąb pokoju i usiadłam na łóżku. Cały czas jakiś nieznośny głosik w mojej głowie mówił mi, że tak się to może skończyć. Że będę musiała tu zostać. Ale miałam też nadzieję, że trafiłam do tego pokoju tylko na jakiś czas, żeby poczekać na badania, czy coś takiego.

- Molly, wiem, że to dla ciebie trudne…- Phil podszedł.

- Trudne?! To nie jest, kurwa, trudne! Nie obchodzi mnie to, że jestem w jakimś stopniu chora, póki pozwala mi to funkcjonować. Jestem… Jestem wściekła. Nie ufacie mi. Nie ufacie mi, bo miałam jedne cholerne omamy.- wycharczałam zaciskając pięści.

- Wiem, że to jest frustrujące.

Siedziałam nic nie mówiąc, bo sama nie wiedziałam jak powinnam się zachować w takiej sytuacji. Miałam ze spokojem i pokorą przyjąć plan dnia i przestudiować go ze zrezygnowaniem? Czy raczej wstać, rozwalić doniczkę z paprotką i wybiec z wrzaskiem? Druga opcja raczej nie wchodziła w grę. Nie wątpiłam, że szpital dysponuje kaftanami bezpieczeństwa we wszystkich rozmiarach. Uspokoiłam się kilkoma głębszymi wdechami i wydechami.

- Chcę się zobaczyć z Cassie.- oświadczyłam w końcu.

- Cassie…?- lekarz spojrzał na mnie pytająco.

- Cassandrą Jones, brunetką, pewnie się tam jeszcze kręci na korytarzu.- wyjaśniłam głosem wypranym z uczuć.- I jeśli można… Zostaw proszę te… kartki na parapecie.

Phil bez słowa wykonał moją prośbę i wyszedł bezszelestnie.

Nie minęło pięć minut, a drzwi otworzyły się po raz kolejny, ale z większym impetem. Po sekundzie tkwiłam w silnym uścisku mojej przyjaciółki.

- Nie wierzę, że tu zostajesz, nie wierzę…- załkała.

- Ja też nie. – odparłam i pogłaskałam ja po włosach. Pachniały truskawkami.

- Będziesz do mnie przychodziła?- zapytałam, kiedy nic nie mówiła.

Pokiwała głową. Czułam jej łzy i byłam coraz bardziej smutna i zdziwiona. Cały czas zaskakiwało mnie, że ludziom na mnie zależy. W tej chwili to uczucie było niemal namacalne, ale nie potrafiłam go zrozumieć.

- Kiedy będę mogła przychodzić?- wydukała dziewczyna po dłuższej  chwili.

Odetchnęłam głęboko i sięgnęłam po papiery, które zostawił u mnie Phil. Z lekką odrazą zabrałam się za czytanie. Śniadanie codziennie o ósmej, potem pół godziny czasu wolnego. Od dziewiątej trzydzieści zajęcia w grupie, potem czas na rozmowy i przebywanie w towarzystwie. Obiad zaczynał się o czternastej trzydzieści, a po nim przychodził czas na sesję z psychologiem. Według rozpiski miał się mną zająć sam dyrektor, czyli Phil. Czyżby aż tak się mną przejął? Od siedemnastej do osiemnastej trzydzieści każdego dnia była pora odwiedzin. Kolacja na dwudziestą.

- Po piątej po południu.- odpowiedziałam.

Cass smutno pokiwała głową.

- Będę juro.- szepnęła.

Po chwili wyszła, a w tym samym momencie usłyszałam  na korytarzu jakieś zamieszanie. Otworzyłam drzwi i ujrzałam dość zabawną scenę. Gdyby nie fakt, że jestem w szpitalu psychiatrycznym, pewnie bym się zaśmiała.

Cassie stała oparta o ścianę i wgapiała się szeroko otwartymi oczyma w Stevena, który trzymał ją za ramiona.

- Już drugi raz dzisiaj wpadam na jakąś ślicznotkę! Wybacz mi, zgubiłem drogę!- zawołał.

Zauważył mnie i szeroko się uśmiechnął.

- Widzę, że ślicznotki się znają.- oznajmił.

Jako, że Cassie nie była w stanie nic wydusić, ja zabrałam głos.

- Owszem. Za to ja widzę, że rzadko patrzysz pod nogi.

Zaśmiał się.

- Cóż, może to i prawda. Mają tu tak wszystko poplątane, że… biegłem na oślep.

- Ja już lepiej pójdę.- wymamrotała Cassandra i czmychnęła wyrywając się uprzednio z uścisku Tylera.

- Nie, zaczekaj!- brunet zamachał ręką, ale na próżno.- Cholera, teraz nie mam nikogo, kto pokaże mi drogę. Chyba, że…- spojrzał na mnie z nadzieję.

- Niestety.- pokręciłam głową.- Również nie wiem gdzie jesteśmy. Zresztą nie muszę wiedzieć. Ważne, że wiem, gdzie mój pokój.

Steven zmarszczył brwi.

- Pokój? Przebywasz tu? Jesteś od czegoś uzależniona?- zapytał ostrożnie.

- Niestety to już nie wydział z nałogowcami. Wejdź, poczekamy jak ktoś przyjdzie i pomoże ci wyjść z tego popieprzonego miejsca.

---------------

Do dupy 8)

Sprawy przedstawiają się tak:

Dzisiaj wieczorem wyjeżdżam na trzy tygodnie. I nie mam zielonego pojęcia, czy będę miała internet, ale to mało prawdopodobne, gdyż będę na campingu ;_; A na nich to różnie bywa.

Więc możliwe, że nie będę mogła czytać, komentować i dodawać rozdziałów.

Z góry przepraszam za wszelkie zaległości, jakie sobie narobię. Siła wyższa.

Chciałam dodać dzisiaj rozdział, jakikolwiek, a że na L.A. Story nie miałam weny, padło na niedawno wskrzeszone Sweet Pain. Rozdział jest krótki, słaby i jak już wspominała do dupy. Ale co zrobisz, jak nic nie zrobisz.

Mimo wszystko bardzo mocno proszę o komentarze :)

Miłych ostatnich trzech tygodni wakacji i do napisania! ♥

Hugs, Rocky.