Rozdział 23

Heloł, heloł.
Pisałam, że coś tam stworzę na działce, no i jest.
Troszkę o niczym.
Wiem, że was mało, bo wakacje i wyjazdy, więc się wielkiej liczby komentarzy nie spodziewam ;)
Miłego czytania.

--------------

Spóźniłam się do pracy jedyne pół godziny, więc miałam nadzieję, że nie pozbawiłam szansy zakupu zbyt dużej liczby klientów.  Okazało się jednak, że nie zrobiłam tego nikomu, bowiem sklep był czynny. Zdziwiona pchnęłam drzwi i zobaczyłam, że za ladą siedzi Jasmin.

- Co tak późno?- spytała, lekko się uśmiechając.

- Zaspałam- skłamałam szybko.- Wróciłaś do pracy?

-Jak widać…- odwróciła wzrok.

- Mogę spytać o powód?

- Sama nie wiem. Po prostu poczułam się na siłach.- odparła.

- Cieszę się, w takim razie.

Ruszyłam na zaplecze. Zamierzałam w jakiś sposób wypytać dziewczynę o jej aktualne relacje z Axlem, ale nie chciałam naciskać. Była dziwnie nieśmiała i zmieszana. Może myślała, że nie chciałam, by wracała do pracy? Albo jest jej głupio, że zgodziła się na mieszkanie z moim bratem? Nie miałam jej absolutnie niczego za złe, postanowiłam, że przestanę się wszystkim przejmować, aż tak jak do tej pory. W dziwny sposób od przyjazdu do Los Angeles, byłam cholernie wrażliwa. Nie potrafiłam znaleźć na to wytłumaczenia, szczególnie, że w Lafayette taka nie byłam. W końcu opuściłam rodzinę w najgorszym możliwym momencie. Postąpiłam kompletnie nierozważnie. A w Kalifornii jakby odezwał się mój instynkt opiekuńczy i starałam się niańczyć i pomagać wszystkim naokoło. Aż do niedawna. Uznałam, że dość z tym, że czas pokazać trochę egoizmu, bo w małych dawkach wcale nie powinien uchodzić za zły.

Rzuciłam torbę w kąt i rozejrzałam się. Nie było nic do roboty, dostawa dopiero jutro, a wszystkie ważne dokumenty wypełniłam w poniedziałek.  Wróciłam na salę sklepową, zajmując miejsce obok Jaz. Blondynka uśmiechnęła się lekko, ale po chwili nachyliła się nad kasą, zasłaniając się włosami i udając jak bardzo jest zajęta liczeniem monet.

-Jasmin, czemu się boisz?- zmarszczyłam brwi.

- Nie boję się.- wyprostowała się.- Czuję się jak idiotka, to wszystko.

Ukryłam w sobie zaskoczenie jakie wywołała na mnie bezpośredniość stwierdzenia dziewczyny.

-Wcale nie jesteś.- dotknęłam jej ramienia, ale ona szybko obróciła się, by pozbyć się mojej ręki.

-Jestem! Wykorzystałam twojego brata, zachowałam się jak… Melissa. Miałam w dupie to, że załamie się, jak powiem mu, że nic do niego nie czuję. Myślałam, że krzywda jaką wyrządził mi Axl, jest tak wielka, że wszelkie krzywdy, jakie ja popełnię, będą niczym.  Ale są, były i będą! Zawiodłam siebie, ciebie i co najgorsze Seana. On był taki kochany, tyle dla mnie zrobił… Chciałam go kochać, chciałam, by był szczęśliwy. Ale nie potrafiłam. Za każdym razem, kiedy on wykonywał jakiś śmiały ruch, a ja zamierzałam go odwzajemnić, w moich myślach pojawiał się Axl. Nie mogłam przestać o nim myśleć. Sean się spóźnił, ten dupek zabrał moje serce pierwszy. Ile bym dała, by było na odwrót…- schowała twarz w dłoniach.

- Nie musisz być z Axlem. – szepnęłam.

- Nigdy więcej nie pokocham kogoś tak mocno jak jego. Nie da się tego zniszczyć. On mnie, kurwa, zgwałcił! Powinnam go nienawidzić. Ale kocham go. Kurwa!- wrzasnęła.

Zatrzęsła się nagle i zaczęła płakać. Klient, który właśnie wszedł do sklepu, wybałuszył oczy i pospiesznie wyszedł. Tuliłam płaczącą dziewczynę dobre dziesięć minut. Widziałam, że próbowała się uspokoić, ale nie radziła sobie. Jej uczucia robiły sobie figle. Pogładziłam ją po głowie.

-Cicho…

- Już, już się ogarniam.- przetarła oczy.

- Nie chcę ciągnąc tematu, ale… Co zamierzasz teraz zrobić?- przygryzłam wargę.

- Nic. Będę mieszkała sama i chodziła do pracy. Boję się, że jak coś zrobię, to znowu kogoś zawiodę. Niech Rose przyjdzie, jak mu się będzie chciało fatygować. Poczekam. Będę czekać…- westchnęła.

- A chcesz, żeby przyszedł?

- O niczym innym nie marzę.- odparła cicho.

Jasmin widocznie nie zamierzała nic więcej mówić, ja z resztą też nie. Ruszyłam na przemarsz po sklepie, w celu poskładania ubrań, które tego potrzebowały. Jednocześnie zastanawiałam się nad wszystkim co przed chwilą usłyszałam. Rozumiałam, że czuła się winna. W sumie, czułam już wcześniej, że Jaz postąpiła nie do końca odpowiednio. Ale i tak uważałam ją za wspaniałą dziewczynę. To, że jej serce nie do końca słucha się umysłu, to nie jej wina, prawda? Było mi żal Seana. Wiedziałam, że będzie cierpiał za każdym razem, kiedy zobaczy Rose’a i Jasmin razem. Będzie go zżerała zazdrość i rozżalenie. Ale na to też on sam nie miał wpływu. Zakochał się. Co ta miłość robi z ludźmi…

Dziwnie niezrozumiałe były dla mnie słowa Jasmin, odnośnie tego, że marzy ona, by Axl przyszedł do niej. Brzmiało to, jak wyjęte z taniego brazylijskiego serialu romantycznego. Jakby nie wierzyła, że Rose naprawdę ją kocha. Wiedziałam, że ten rudy i kochany dupek, prędzej czy później (w moim mniemaniu raczej prędzej), podąży na próg domu dziewczyny. Może ona nie chciała dopuszczać do siebie tej myśli, starając wmówić sobie, że chłopak przyjdzie do niej w jedynie najlepszym przypadku? Może nie chciała być zawiedziona, kiedy nie przyjdzie natychmiast z bukietem róż? Nie zdziwiłaby mnie jej ostrożność, ale te słowa dziwnie nie pasowały do sytuacji.

-Black zaprosiła nas dzisiaj na drinka, miałam ci przekazać. Idziesz?- usłyszałam Jaz.

- Jasne. Roxy?

- Tak. Babski wieczór ma być, wiesz. Szkoda, że Chloe wyjechała. Dzwoniła do mnie, mówiła, że wszystko się jej układa, i się zaręczyła z tym jej chłopakiem…

- Jack’iem.- podpowiedziałam.

- Tak, tak. Jack.- uśmiechnęła się.- Niektórym się układa.

- Tobie też już niedługo zacznie. – pocieszyłam ją.

- Mam taką nadzieję.- westchnęła.

- Skąd miałaś numer Chloe?- spytałam, by zmienić temat.

- Raczej ona mój. Dałam jej go.- wzruszyła ramionami.- A co?

- Nic, nic… Pytałam z ciekawości.- skłamałam.

W rzeczywistości właśnie wpadłam na pomysł, jak zorientować się, gdzie przebywa Melissa. Już od kilku dni chodzi mi po głowie myśl, by upokorzyć dziewczynę za to, co zrobiła Toddowi. Ale nie wiedziałam jak ją znaleźć. Kontakt z Chloe równałby się kontaktowi z Mel, bowiem byłam przekonana, że blondynka przebywająca aktualnie w Jersey, ma numer telefonu do byłej przyjaciółki. Tak, to była dobra myśl…

- Dasz mi jej numer?

- Nie ma problemu.

Wyciągnęła z torebki wąski notatnik, przerzuciła w skupieniu jego kartki.

- Tutaj jest.- pokazała rząd cyfr palcem.

Natychmiast wstukałam je w sklepowy telefon, uznałam, że sprawę należy załatwić jak najszybciej. Szczęśliwie Chloe odebrała po dwóch pierwszych sygnałach.

-Halo?- usłyszałam.

- Cześć Chloe, tutaj Hallie.- powiedziałam drogą wyjaśnienia.

- Oh, witaj Hal! Dobrze cię słyszeć. Wszystko w porządku?- dziewczyna szczerze się ucieszyła.

- Ciebie też dobrze słyszeć. Niestety od twojego wyjazdu sporo spraw uległo pogorszeniu.- powiedziałam dość ogólnikowo.

- To znaczy? Coś z Jasmin?- spytała zaniepokojona.

- Nie, akurat Jaz trzyma się dobrze, dzisiaj wróciła do pracy. Ale mam złe wieści odnośnie burzliwego związku Melissy i Crew’a.

- Rozstali się?- zapytała Chloe.

- Chciałabym, żeby tak było. Todd nie żyje.- mruknęłam ponurym tonem.

Dziewczyna po drugiej stronie słuchawki zamilkła, widocznie próbując przetrawić informacje i zebrać  myśli. Ja sama na nowo poczułam się przygnębiona. Wspomnienia pogrzebu były w moim umyśle tak żywe…

- I co dalej? Wnioskuje, że Melissa jest w to zamieszana.- powiedziała  w końcu.

- Trafiłaś.- przyznałam.- Melissa go publicznie upokorzyła i odtrąciła. Todd załamany poleciał do Slasha, który wtedy był jeszcze w Nowym Jorku. Przedawkował. Saul nie mógł nic zrobić. Wszystko przez tą idiotkę.

- Jak mogła. Jak…?- usłyszałam nieco przytłumiony głos blondynki.- Próbowałam ją zmienić, próbowałam. Doprowadziła do śmierci niewinnego człowieka! Co za suka!

Nie wiedziałam co powiedzieć. Milczałam, słysząc jak Chloe płacze. Szlochała dobre kilka minut, nie wiem czy z powodu jej porażki odnośnie nawrócenia Mel na lepszą drogę, czy raczej dlatego, że Crew umarł. A może z obu tych powodów…?

- Chloe, wiem, to okropne. Ale… takie rzeczy się zdarzają. Nie płacz, no…- po długim milczeniu uznałam za stosowne się odezwać.

- Wiem, ale… Przez ponad rok, próbowałam jej uświadomić, że postępuje źle. Starałam się do niej zbliżyć, cholera, tak bardzo chciałam jej pomóc! Od kiedy ją poznałam, widziałam w niej skrzywdzoną dziewczynę, która przykrywała się maską takiej… obojętności i nienawiści do świata. Nie dałam rady jej zdjąć… - łkała.

- Chloe, ja… To nie twoja wina. Ona taka już jest. Proszę, daj mi jej numer telefonu.- powiedziałam spokojnie.

- Co jej zrobicie? Nie róbcie jej niczego złego, proszę, ona naprawdę jest w głębi duszy dobra…- jęknęła blondynka.

- Nie, nie jest. Trzeba mieć naprawdę lodowate serce, by zachować się tak jak ona. Nic już jej nie pomoże.- rzekłam stanowczo.

- Dam ci numer, ale proszę… Może jednak jest szansa, może jest…- szeptała.

- Chloe, ty ją kochasz, prawda?- spytałam.

- Tak, jak siostrę. Złą siostrę, którą bezskutecznie chciało się nawrócić. Kocham ją mimo wszystko, mimo, że nazwałam ją przed chwilą suką, mimo, że zaraz dam ci jej numer, co nie przyniesie jej niczego dobrego… To jest moja siostra. – zdawało mi się, że dziewczyna znów zalała się łzami.

Po chwili zaczęła dyktować mi numer. Zapisałam go na skrawku papieru, podziękowałam i życzyłam jej wszystkiego dobrego w New Jersey. Rozłączyłam się.

- Czemu mi nie powiedziałaś?- naskoczyła natychmiast Jaz.- Czemu nie wiedziałam o śmierci Todda?

- Nie chciałam cię dołować…- wyjaśniłam.

- Powinnaś mówić. To okropne.- powiedziała cicho.

- Tak.- przytaknęłam tylko, nie wiedząc co powiedzieć.- Wiesz, ja już chyba pójdę. Do zobaczenia w Roxy.

Jaz kiwnęła głową, z zadumaną miną. Chwyciłam  kartkę z numerem Melissy i wcisnęłam ją do kieszeni torby. Westchnęłam cicho i wyszłam.

---------------

Ze wstrętem wpatrywałam się w oczy mojego chłopaka. W rozszerzone źrenice. Odepchnęłam go od siebie, starając się, by przewrócił się na łóżko. Niestety nie trafiłam, i Slash gruchnął od podłogę, pozwalając, by z jego ust wydobyła się dość obfita wiązanka przekleństw.

- Co ty robisz!?- krzyknął, kiedy zdołał się podnieść.

- Próbuję się ubrać.- odwarknęłam i chwyciłam koszulkę bez rękawów ozdobioną logiem AC/DC.- Nie widać?

Zamachałam mu ubraniem przed nosem, patrząc jak jego zamglone oczy ledwo dają radę nadążyć za ruchami mojej ręki. Potem jeszcze raz lekko go popchnęłam, tak, że cofnął się o krok.

- Wolę cię bez ubrania…- wymruczał, orientując się, że złością nic nie wskóra.

- A ja wolę, żebyś nie ćpał.- odparłam cierpko.- Jesteś tak naćpany, że nie umiesz się skupić na jednaj rzeczy przez kilka sekund.

- Na tobie jestem w stanie się skupić, bez problemu.- odparł i bezczelnie położył dłonie na moim biuście. Trzepnęłam go w dłonie i poprawiła soczystym ciosem otwartej dłoni w jego policzek. Krzyknął cicho, zaskoczony.

- Nie jestem twoją własnością. A już na pewno nie wtedy, kiedy jesteś nagrzany. Wychodzę.- oznajmiłam cicho, ale dobitnie.

Odwróciłam się na pięcie i zostawiłam go samego. W łazience zmieniłam koszulkę, i spojrzałam na swoje odbicie. Wyglądałam dość kiepsko. Cóż, ostatnimi czasy znów nie miałam dobrego humoru. Moje wargi niemal machinalnie wyginały się w ponurym grymasie. Spróbowałam się uśmiechnąć, ale nie wychodziło mi zupełnie. Uznałam, że jestem w idealnym nastroju, żeby się nachlać. Niby to nie lepsze, niż naćpanie się heroiną… Ale przynajmniej legalne. Zajrzałam do moje kosmetyczki, złorzecząc na jej skromną zawartość. Nigdy się nie malowałam, ale chciałam jakoś ukryć moje podkrążone oczy. Znalazłam jedynie tusz do rzęs, jakiś puder i stary, malinowy błyszczyk. Nie wiele myśląc pociągnęłam rzęsy grubą warstwą tuszu. Z zadowoleniem zauważyłam, że ładnie podkreślił on zieleń moich tęczówek. Złapałam z puder i obsypałam nim twarz, szczególnie zwracając uwagę na wszelkie zaczerwienienia. Na końcu hojnie obdarzyłam moje usta różowym kolorem błyszczyka. Cmoknęłam do swojego odbicia, czując wracającą pewność siebie. Poprawiłam czarne siatkowane rajstopy wystające spod krótki jeansowych spodenek. Niesiona jakąś dziwną falą, która kazała mi wyglądać jak najbardziej zjawiskowo, założyłam szpilki. Mama kupiła mi je na zakończenie roku w szkole. Nie używałam ich od tamtego czasu, a do Los Angeles wzięłam je przypadkiem. Wyszłam z domu, odprowadzona kilkoma zaskoczonym spojrzeniami. Usłyszałam jak Duff zakrztusił się popcornem.

- Hallie? O kurwa…- syknął Steven.

Zaśmiałam się pod nosem i wyszłam na ciemne już ulice Miasta Aniołów.

---------------

Kiedy tylko weszłam do baru i dojrzałam wśród tłumu Jasmin i Black, odniosłam wrażenie, że czytamy sobie w myślach. Wszystkie trzy odstroiłyśmy się naprawdę nietypowo. Jakby każda z nas chciała wreszcie poczuć się piękna i niezależna. Blue natapirowała swoje krótkie włosy, co sprawiało zajebiste wrażenie w połączeniu z czarną skórzaną sukienką i grubymi wojskowymi butami. Jasmin wyglądała uroczo w pofalowanych włosach, mocnym makijażu i wysokich czerwonych szpilkach, do których założyła obcisłe czarne jeansy i białą koszulę, która rozpięta mogła z łatwością uchodzić za wyzywającą.

Obie dziewczyny wyraziły zaskoczenie moją osobą, a raczej moim butom i makijażem.

- Hallie, nie spodziewałam się.- Black parsknęła śmiechem.

- To samo mogłabym powiedzieć o tobie.- zrewanżowałam się.

- Obie wyglądacie świetnie. Hal, siadaj. Whiskey?- Jaz uśmiechnęła się.

- Chętnie.- odparłam zajmując miejsce na kanapie.

Na początku, jak to zwykle bywa, nawiązała się jakaś lekka i niezobowiązująca rozmowa, o wszystkim, i o niczym. Troszkę to wszystko trąciło sztucznością, zważywszy na to, iż przez dobrą godzinę komentowałyśmy stroje wchodzących i wychodzących kobiet. Po czwartej kolejce wódki z colą (a za sobą miałyśmy już ze trzy Jacka Danielsa), odważyłam się wreszcie zacząć temat, który kiedyś w końcu trzeba było poruszyć.

- A jak tam żyjecie ze swoimi facetami?- spytałam.

- Powiem tyle: moje obawy okazały się słuszne.- mruknęła Black.

Czyli Izzy był dilerem. Sama ostatnio mu się przyglądałam i zauważyłam, że czasem bez słowa się wymyka. Kiedyś pomyślałabym, że do Blue, ale widać miał, w jego mniemaniu, ważniejsze sprawy.

- To znaczy?- Jasmin zmarszczyła brwi.

- Stradlin handluje narkotykami. I jeszcze…- Black zawahała się.- Strasznie dużo sam bierze.

Jaz spojrzała na brunetkę ze współczuciem.

- Z Saulem to samo. Jak wróciłam dzisiaj po pracy do domu, był tak nagrzany, że się ledwo trzymał na nogach. Nie znoszę heroiny.- powiedziałam zgodnie z prawdą.

- Ja za to powiem, że z Axlem jest coraz lepiej. Był u mnie dzisiaj. Staramy się powoli odnawiać relacje sprzed…- przełknęła ślinę- …gwałtu.

- Chociaż ty nie masz na razie z tym problemów. Ale już swoje wycierpiałaś, co się dziwić…- Black pociągnęła łyk ze szklanki, którą kelner przed chwilą przyniósł.- Dobra, kobietki, koniec gadania o tych zapchlonych facetach.- zaśmiała się gorzko.- Idziemy na parkiet?

Ja nie byłam raczej zachwycona tym pomysłem, bo nie dość, że lekko kręciło mi się w głowie, to jeszcze wysokie buty nie służyłyby mi w tańcu. Ale posłusznie wstałam i wraz z blondynką i brunetką podążyłam w stronę kawałka wolnej przestrzeni. Z głośników leciały jakieś przeboje Kiss. W sumie całkiem niezły materiał do tańca. Nie lubiłam glamu, ale Kiss’ami chyba nikt by nie pogardził, ich skoczna i pozytywna muzyka zawsze optymistycznie nastrajała.

Bawiłam się naprawdę dobrze. Z chęcią przyjęłam propozycje tańca, którymi obdarowało mnie kilku, nawet przystojnych facetów. Paru z nich wyraźnie próbowało mnie zaciągnąć mnie do toalet i dość odważnie muskali intymne części mojego ciała, ale nie dałam się zwieść.

Niespełna godzinę później moje nogi kompletnie odmówiły mi posłuszeństwa. Opadłam na krzesło i jednym haustem opróżniłam zawartość kieliszka. Po paru minutach z tłumu wysunęły się moje towarzyszki, również potwornie zmęczone. Ale wszystkie byłyśmy zadowolone. Udało nam się zapomnieć o wszystkich problemach.

-To co? Jeszcze jedna kolejka?- spytała Jaz.

Zanim nas poznała nie piła alkoholu, ale sięgnęła po niego dzień po pamiętnym dniu gwałtu. Bałam się, że się uzależni i, że pije tylko po to, żeby się upić i zapomnieć. Jasmin na szczęście rozwiała moje obawy, wyznając nam, że takie trunki jak piwo i czysta wódka nie do końca przypadły jej do gustu, ale za to wina, oraz inne napoje wysokoprocentowe i drinki jak najbardziej jej smakują. Miała jednak dość słabą głowę i w tym momencie gapiła się na nas zamglonym wzrokiem. Jestem ciekawa jak bardzo podeptała swoich partnerów podczas tańca. Zgodnie z jej propozycją zamówiłyśmy jeszcze trzy szklanki, a potem zgodnie oświadczyłyśmy, że czas się zbierać. Było po drugiej.

Wyszłyśmy i każda ruszyła w odmienną stronę.

--------------

Przepraszam, że nic się nie dzieje. Następny też taki będzie. Wybaczcie ;c

Info:

Napisałam też drugi rozdział, ale nie opublikuje go od razu. Wyjeżdżam znów w sobotę, ale ustawię automatyczną publikację na, powiedzmy, przyszły wtorek. Żeby nie było za dużo na raz.

Oczywiście w tym krótkim czasie, kiedy jestem w domu wezmę się na nadrabianie u was, ale nie obiecuję, że będę u wszystkich. Postaram się, ale czas może mi nie pozwolić na tego zrobienie. Jutro o 14 wyjeżdżam do Warszawy na Metallikę, a potem już nie będę miała czasu. Ale postaram się, no! ;D

Następne rozdziały, pewnie ze dwa, dodam w okolicach 25 lipca.

Miłych wyjazdów! ;)

Hugs, Rocky.