Sweet Pain 6

Ten rozdział dedykuję Lisie Rowe :)) Dzięki za przemiłe rozmowy i pozytywną opinię na blogu! 

-------------------

W pokoju wybrzmiały ostatnie dźwięki ‘When The Levee Breaks’. Po chwili magnetofon wydał z siebie charakterystyczny zgrzyt i zamilkł. Westchnęłam cicho i otworzyłam przymrużone dotąd oczy. Wiedziałam, że zbliża się moment, w którym będę musiała odbyć poważną rozmowę. Poszukałam wzrokiem Cassie. Siedziała na ziemi, oparta plecami o ścianę. Mimo, że muzyka już nie grała, dziewczyna cicho wygwizdywała poszczególne utwory Led Zeppelin. Miała oczy utkwione w dali za oknem, na jej twarzy mieszał się smutek i zaniepokojenie. Czyżby aż tak się mną przejęła? Przetarłam dłonią czoło, zastanawiając się po raz setny, czym ja sobie zasłużyłam na takie dobre traktowanie. Jakim cudem na ziemi są ludzie, dla których coś znaczę? Niewiarygodne… Lekkim ruchem głowy spróbowałam się otrząsnąć z tych myśli. Już dość czasu zmarnowałam na zastanawianiem się nad swoim życiem. Czas z tym skończyć. Chcę zacząć nowy rozdział w mojej marnej egzystencji, koniec z roztrząsaniem się nad każdym problemem. Z niewielkimi trudnościami podniosłam się do pozycji siedzącej. Poczułam ból w kręgosłupie spowodowany długotrwałym leżeniem. Cassandra widząc, że wstałam, również to uczyniła.

- Jak się czujesz?- spytała.

- Czuję się… Dziwnie. Trochę smutno, a trochę… spokojnie? Nie wiem jak to określić.- odparłam. Podniosłam do ust kubek zimnej herbaty, który stał na stoliku od czasu naszej rozmowy z Ian’em. Przypomniało mi się, co mi powiedział. Znów ukłuło mnie uczucie irytacji i bezsilnej złości, kiedy uzmysłowiłam sobie, że już niedługo będę musiała powiedzieć mu prawdę. I zostawić go tu, tak po prostu, samego i ze złamanym sercem. Musiałam to zrobić. Musiałam w końcu uwolnić się od wszelkich ciężarów i zacząć nowe życie. Zamierzałam wraz z Cassie opuścić Nowy York. Chciałam czegoś zupełnie odmiennego. Co jest przeciwieństwem tego miasta? Myślę, że jakieś ciepłe miejsce. Floryda? Teksas? Arizona? Nie myślałam o tym za wiele, ale marzyłam o wyjeździe do jakiegoś miasta, gdzie wiecznie świeci słońce… Odłożyłam naczynie z powrotem na blat.

Snucie planów przerwał odgłos kroków na korytarzu.  Wraz z Cassandrą zwróciłyśmy nasze spojrzenia w kierunku drzwi. W progu stanął Ian. Popatrzył na mnie przez chwilę, po kilku sekundach spuścił jednak wzrok. Przez chwilę patrzyłam na niego w milczeniu. Kiedy nie doczekałam się żadnego ruchu, westchnęłam cicho. Chłopak z powrotem skierował oczy na mnie.

- Molly… Ja zrozumiem, jeśli odejdziecie. Nie chciałbym was zatrzymywać. Cieszę się jednak… Że wyznałem ci to wszystko. Czuję się lepiej, że opuścisz mnie znając prawdę.- powiedział w końcu bardzo smutnym tonem.

- Ian, ja…- wstałam z kanapy.- Odejdę, owszem. Nie chcę ci robić nadziei, że tu zostanę. Wiedz jednak, że to co mi powiedziałeś… Dzięki temu… Odzyskałam wiarę w siebie. Poczułam, że dla kogoś się liczę. Przez chwilę w głowie miałam całkiem autentyczne myśli samobójcze. Zrozumiałam jednak, że są ludzie, którym moja osoba nie jest obojętna. Dziękuję ci za to. I bardzo, z całego serca przepraszam, że… Nie odwzajemniam twych uczuć. Chciałabym, ale nie potrafię.

Kiedy skończyłam, chłopak wgapiał się we mnie dobre dwie minuty. Potem uśmiechnął się. Promiennie, tak jakby naprawdę coś go uszczęśliwiło. Zmarszczyłam brwi.

- Tak się cieszę, że chociaż udało ci się zrozumieć kilka ważnych kwestii. Tak, Molly, my cię naprawdę kochamy. I nigdy nie opuścimy. Choćby dzieliły nas setki mil, ja zawsze zrobię dla ciebie wszystko. Pamiętaj o tym, proszę.- wyszeptał.

Przejechał swoimi miękkimi palcami po moim policzku. Odgarnął mój niesforny kosmyk włosów za ucho. Mimo, że uśmiech nie schodził mu z twarzy, w oczach miał smutek. Żal ścisnął mój żołądek.

- Oh, Ian, tak bardzo cię przepraszam!- jęknęłam i wtuliłam się w jego klatkę piersiową.

Chłopak niepewnie pogładził mnie po plecach, zaczął uspakajająco nucić wprost do mojego ucha. Staliśmy tak przez jakiś czas, potem odsunęłam się od Iana. Spojrzał na mnie jeszcze raz, cały czas w jego niebieskich tęczówkach krył się ból.

- Idźcie już. Życzę wam… Powodzenia.- rzekł.

Pokiwałam głową, czując jak w gardle narasta mi gula, uniemożliwiająca mówienie. Odwróciłam się do Cassie. Dziewczyna bez słowa wstała i chwyciła mnie za rękę. Wyminęłyśmy chłopaka w progu, weszłyśmy do przedpokoju. Naciągnęłyśmy na stopy buty. Ja miałam jedynie trampki, które chłopak mi podarował wraz z ubraniem, które miałam na sobie.

- Żegnaj, Molly. Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze cię zobaczę.- rzucił chłopak.

Chciałam coś odpowiedzieć, ale nie potrafiłam. Po raz ostatni na niego spojrzałam. A potem wyszłyśmy.

---------------------------

- Gdzie?- spytała Cassie.

Stałyśmy pod rozkładem jazdy na dworcu. Ogromna tablica zdawała się nie mieć końca. Tyle możliwości, by uciec z tego przeklętego Nowego Jorku…

- Gdzieś gdzie jest ciepło.- odmruknęłam.

- Tu już ustaliłyśmy. Może Arizona? W Phoenix jest w cholerę gorąco…- zamyśliła się Cass.

- Nie… Nie Arizona. Phoenix kojarzy mi się z taką dziwną… No nie wiem… nudą?- skrzywiłam się.

- No to może… Teksas? Też ciepło, a nie tak nudno.  Kowboje i Westerny, wiesz.

- Kowboje? Cass, błagam cię. Poza tym tam nie ma dostępu do morza.- westchnęłam.

- Chcesz morze… No to… Floryda?

- Miami kojarzy mi się z raperami. Pojedźmy gdzieś, gdzie króluje rock’ n’ roll.- olśniło mnie.

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko.

- Kierunek Los Angeles.

Chwyciłyśmy za bagaże i podążyłyśmy na peron.

 Droga do Kalifornii składała się z kilku przesiadek, pierwsza była w Indianapolis. Był to spory kawałek drogi, przynajmniej pół doby w pociągu. Na szczęście razem z Cass udało na się znaleźć przedział tylko dla nas. Obie położyłyśmy się na dwóch kanapach pod ścianami. Bagaże położyłyśmy na półki. Jechałyśmy rozmawiając. Tematy się nie kończyły, gadałyśmy o wszystkim od muzyki po życiowe plany. I o nowym życiu jakie właśnie zaczynałyśmy.

- Co my będziemy tam robić?- zapytałam nagle.

- Gdzie?

- w Los Angeles.

- Nie wiem… Myślę, że trzeba będzie kogoś poznać, kogoś, kto nam pomoże się nieco w tym wszystkim odnaleźć. Z tego co słyszałam, to miasto jest niewiarygodnie żywe i kolorowe, ale także niebezpieczne. Łatwo się wciągnąć w picie lub ćpanie. Ale nie martw się, damy radę na pewno.- powiedziała dziewczyna.

- A kto tam mieszka, że to miasto rock n’ rolla?- zapytałam.

- Oh, pełno ludzi i gwiazd! Cała ekipa Guns N’ Roses, Aerosmith… I też wiele gwiazd heavy czy thrash metalu! Podobno żyje tam Metallika i Ozzy Osbourne. Tyle zajebistych osobistości… Musimy kogoś z nich poznać.- rozmarzyła się brunetka.

Pokiwałam głową. Rozumiałam, że chciała spotkać się ze swoimi idolami, i że to najbardziej pociągało ją w tym mieście. Mi jednak zależało na tym, żeby robić coś zupełnie odmiennego niż dotychczas. Żeby się bawić, żyć chwilą. Przestać myśleć o przyszłości. Chciałam choć przez chwilę poczuć się  obojętnie wobec świata. Dużo cierpiałam, za dużo. Czas wreszcie zacząć żyć pełnią życia. Nie chciałam mówić nic Cassie, bałam się, że jej się to nie spodoba. W końcu zamierzałam imprezować co łączy się z nierzadkim nadużywaniem alkoholu, lub nawet dragów. Z takim przekonaniem zapadłam w sen.

--------------------

- Hej, Molly! Jesteśmy w Indianie.- usłyszałam cichy szept przy uchu.

Podniosłam się przecierając oczy. Na zewnątrz świtało, zalewając przedział jasnymi promieniami słońca. Chwyciłyśmy za bagaże i wysiadłyśmy z pociągu. Szybko podeszłam do rozkładu. Cassie ciągnęła się za mną, wlekąc większą od mojej walizkę. Moja była taka mała, bo zwyczajnie nie miałam co do niej zapakować. Wszystkie moje ubrania przepadły, miałam jedynie te od Iana i kupione na szybko w jakimś sklepie z odzieżą używaną w Nowym Jorku. Cass jakimś cudem wydobyła swoje rzeczy z domu, w którym mieszkała przed pobytem w szpitalu psychiatrycznym. Pytałam się jak to zrobiła, ale wyraźnie dała znak, że nie ma ochoty rozmawiać na temat ucieczki z psychiatryka i późniejszej wizyty w swoim dawnym mieszkaniu.

- Za ile następny? I gdzie stacja?- zapytała, gdy tylko mnie dogoniła.

- Kansas. Za…- rozejrzałam się za zegarem.- Dwie i pół godziny. Chodźmy coś zjeść.

Wyszłyśmy z dworca wprost na zatłoczone ulice Indianapolis. Miasto miało swój klimat, ale zdecydowanie nic chciałabym tu mieszkać. Ludzie chodzący po ulicach byli raczej uśmiechnięci, ale wszyscy tacy sami. Wzrokiem poszukałam miejsca, gdzie można by było dostać coś do jedzenia. W oczy rzucił mi się niewielki szyld, na rogu jednej z bocznych uliczek, która dochodziła do szerokiej drogi przy której stałyśmy. Szyld oznajmiał, że był to pub, gdzie można znaleźć zarówno coś do jedzenia jak i trochę mocniejszych napojów. Ruszyłyśmy w tamtym kierunku. Wątpiłam, żeby o tej porze w pubie było dużo osób. Nie myliłam się. Kiedy otworzyłyśmy drzwi, było niemal pusto. Cała sala owiana była papierosowym dymem, który zdawał się już na stałe przywrzeć do tego miejsca. Z początku nie zauważyłyśmy więc chłopaka,  który siedział pod oknem. Dopiero po kilku chwilach dostrzegłam jego sylwetkę. Patrzył się na nas parą ciemnych oczu. Na jego czole w nieładzie plątały się blond loki, a na ustach wykwitał delikatny uśmiech. Chłopak miał coś w sobie z dziecka, ale jednocześnie spoglądał na nas wzrokiem kogoś bardzo zmaltretowanego przez życie. Miałam ochotę się do niego dosiąść i poznać. Jednak tylko ja byłam taka ufna w stosunku do ludzi. Cassie obrzuciła chłopaka badawczym wzrokiem  i pociągnęła mnie w przeciwną stronę sali. Usiadłyśmy przy niewielkim stoliku, uprzednio zamawiając jakieś jedzenie przy barze.

- Czemu się na niego patrzyłaś?- spytała brunetka mrużąc oczy.

- Wydaje się… Być miły.- odpowiedziałam niepewnie.

- Molly, jesteś za mało ostrożna. To, że Ian ci pomógł, nie znaczy, że wszyscy to zrobią.- dziewczyna pokręciła głową.

- Ja wiem… Do Iana też się nie od razu przekonałam, musiał się nieźle namęczyć, żeby zabrać mnie ze sobą. Ale ten chłopak naprawdę wygląda w porządku.- spojrzałam na Cass błagalnie.

- Czekaj… Ty chcesz tam iść? I się z nim… zapoznać?- uniosła brew zaskoczona.

- Ja… Eh, masz rację to zły pomysł.- mruknęłam zrezygnowana.

W głębi duszy wiedziałam, że to prawda. Że Cassie ma słuszność i nie powinnam się przejmować blondynem. Coś mnie jednak do niego ciągnęło i nawet nie wiedziałam co. Zdawał się być taki delikatny. Spojrzałam na niego jeszcze raz. Wpatrywał się w okno, leniwie wydmuchując papierosowy dym z płuc. Poczułam, że ja również muszę zapalić. Wyciągnęłam paczkę papierosów, zapaliłam, zaciągnęłam się. Przymknęłam lekko oczy, starając się nie myśleć o chłopaku.

- Moll, widzę, że cię to męczy.- stwierdziła Cass niezbyt zadowolona.

Otworzyłam oczy.

- Ja po prostu… Ubzdurałam sobie, że chcę zrobić coś co zmieni moje, życie, coś czego nigdy wcześniej bym nie zrobiła. Wybacz. Nie powinnam… - spuściłam wzrok.

Usłyszałam jej westchnięcie.

- Molly, ja ci nie chcę niczego bronić, ale… Jesteśmy tu do cholery na pieprzone dwie godziny! Zaraz wyruszmy dalej, jeszcze dzisiaj wieczorem będziemy w Kansas… To nie ma sensu, rozumiesz? Nie ma po co ryzykować i marnować czasu. Po prostu.- powiedziała cicho, ale hardo.

Cały czas wiedziałam, że ma rację, że nie powinnam o nim nawet myśleć. Mimo to znów spojrzałam na chłopaka. Wpatrywał się prosto we mnie. Po raz kolejny odwróciłam wzrok. Jestem cholernie słaba. Przetarłam dłonią czoło. Kelner przyniósł dania, więc starając się skupić na jedzeniu, gapiłam się w tego pieprzonego kotleta. Myślami byłam jednak gdzie indziej, zastanawiałam się, kim jest ten blondyn, jaki jest i co by się stało, gdybym jednak do niego podeszła. A może nie jest tak miły jak wygląda? Może jest dupkiem z ładną buźką? W sumie nie wiem dlaczego o tym myślałam. Nie wiedziałam i nie chciałam, ale nie mogłam przestać. W pewnym momencie, chłopak zerknął na skromny zegarek za skórzanym paskiem. Niemal natychmiast wstał, i rzuciwszy mi ostatni tajemniczy uśmiech, ubrał jeansową kurtkę i wyszedł z pubu. Poczułam dziwny smutek. Mogłam do niego pójść. Z westchnieniem odłożyłam widelec, czując jak mija uczucie głodu, mimo, że zjadłam niewiele.

- Molly, błagam cię!  Nie możesz tak reagować na każdego faceta, jakiego zobaczysz! Widziałaś jak się skończyło z Ianem. Zawsze może być odwrotnie.- Cass nie wytrzymała.

- Wiem, przepraszam. Już się ogarniam.- rzekłam cicho.

Odsunęłam od siebie talerz i poczekałam aż brunetka skończy. Potem zapłaciłyśmy, przy czym Cass wymruczała coś, że ledwo nam starczy pieniędzy na dotarcie do Los Angeles. Nie przejęłam się. Miałam w końcu żyć chwilą, a nie przyszłością, a już na pewno nie przeszłością. Wyszłyśmy z budynku i ruszyłyśmy w dół jednej z uliczek, do której przylegał pub. Nie było tam nic ciekawego, szłyśmy żeby przewietrzyć się przed podróżą. Po godzinie chodzenia, postanowiłyśmy wracać w kierunku dworca.

- Jak myślisz, będziemy szczęśliwe w Mieście Aniołów?- zapytała nagle Cass.

- Nie mam pojęcia.- odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

- Ja też. Ale za późno na zawracanie. Nie starczy nam kasy, żeby teraz obierać inny cel. I tak, kiedy dojedziemy do L.A., będziemy spłukane.

- Coś wymyślimy.- pocieszyłam ją.

- Ale co? Tam najpopularniejszym zawodem dla kobiety jest oddawanie się za pieniądze, albo kręcenie tyłkiem przed publicznością. Czyli właściwie wychodzi na to samo. Boję się, że tak skończymy. Ale i tak mam zajebistą ochotę tam jechać. Żeby poznać to miasto i jego fenomen.- stwierdziła Cass.

- Wolałabym nie pracować, niż być dziwką.- skrzywiłam się.

- Ja też, ale życie zmusza nas do różnych rzeczy. Wiesz o tym lepiej niż ktokolwiek inny.- spojrzała na mnie niepewnie.

Wiedziałam, że chodziło jej o wydarzenie, przez które wylądowałam w psychiatryku. Ale postanowiłam, że nie będę na ten temat ani myśleć, ani rozmawiać. Zaczynałam w życiu coś nowego, koniec z przeszłością.

- Nie mówmy o tym.- rzuciłam cicho.

- Jasne, przepraszam.- odparła Cassie.

- Nie przepraszaj, po prostu nie gadajmy na ten temat. Porozmawiajmy o… muzyce?- zaproponowałam.

- Ostatnio dużo o niej gadałyśmy, ale to chyba dlatego, że tego tematu się nigdy nie wyczerpie.- zaśmiała się cicho.

- Fakt. To… Kogo byś najbardziej chciała poznać w Los Angeles? Z tych wszystkich gwiazd?

Droga na peron upłynęła nam na właśnie takich rozmowach. Tak naprawdę kompletnie nie miałam ochoty na gadanie, ale bardziej nie chciałam nic nie mówić i pozostać sama ze swoimi myślami. Normalnie podzieliłabym się z Cass swoimi wytworami umysłu, ale wiedziałam, że to by ja rozdrażniło. Cały czas bowiem po głowie chodził mi blondyn z pubu. Do mojego mózgu cisnęły się steki pytań na jego temat. Udawało mi się je w miarę skutecznie blokować, dzięki rozmowie z przyjaciółką, ale wiedziałam, że długo tak nie wytrzymam. Mój umysł zdecydowanie za dużo pracuje ostatnimi czasy. Nie podobało mi się to.

Doszłyśmy na dworzec, okazało się, że nasz pociąg już przyjechał i odjeżdża za dziesięć minut. Weszłyśmy do wagonu i znów udało nam się znaleźć przedział tylko dla siebie. Rozwaliłyśmy się na kanapach, cały czas gadając.

- Muszę, po prostu muszę poznać Ozzy’ego. Facet mnie poraża swoją zajebistością. Nawet jeśli patrzy na mnie z plakatu.- westchnęła Cassie.

- Trzeba przyznać, że gość ma w sobie to coś. Mam nadzieję, że go spotkasz.- odparłam.

- A ty? Chciałabyś kogoś spotkać?- spytała brunetka.

- Wiesz… Wśród tych kaset, które miałam ze sklepu muzycznego było ‘Back in Black’ AC/DC. Poraża mnie głos Johnsona. Chciałabym kiedyś z nim pogadać.- odpowiedziałam.

Cassandra pokiwała głową, wyglądając przez okno. Ludzie już zauważalnie śpieszyli się do pociągu, łatwo więc było wywnioskować, że niedługo ruszamy. Wygodniej ułożyłam się na kanapie, starając się zająć ją całą, by nikt się nie dosiadł. Fajniej było, jak byłyśmy tylko we dwójkę. Po chwili pociąg ruszył. Na wąskim korytarzu w wagonie było słychać, jak pojedyncze osoby szukają wolnych miejsc. Nagle ktoś otworzył drzwi naszego przedziału. Ujrzałam parę, znanych już, ciemnych oczu, przykrytych nieco jasnymi lokami. Chłopak uśmiechnął się lekko.

- Cześć, jestem Alan. Mogę się dosiąść?

-------------------------

 Tym razem nie będę się wypowiadała o rozdziale zupełnie, opinie całkowicie pozostawiam wam :D

Chciałabym wam też podziękować, że po moim ostatnim narzekaniu o niską aktywność, coś ruszyło. Znacz, bardzo się cieszę, że niektórzy nie do końca mnie opuścili, a kilka osób nawet przybyło :DD

A no i odsyłam was do zakładki 'Sweet Pain', gdzie pozmieniałam zdjęcia i dodałam jednego bohatera ;)