Rozdział 17

Rozdział dedykuję Fuck You ;* Fajnie, że wróciłaś kochana <3

---------------------------

Kiedy winyl ‘Aerosmith’ dobiegł końca, delikatnie podniosłam się do pozycji siedzącej. Przeciągnęłam się, by rozprostować kości. Zerknęłam na zegarek i z zadowoleniem stwierdziłam, że dochodzi dziesięć po siódmej. Za niecałą godzinę powinnam być w pracy. Wstałam i przeszłam przez pokój, kierując się w stronę torby. Cieszyłam się, że domownicy dali mi trochę prywatności. Udało mi się trochę zrelaksować.

Wygrzebałam koszulkę z ZZ Top i szybkim ruchem naciągnęłam ją na siebie, wcześniej ściągając T-shirt, w którym spałam. Pomyślałam, że ciągle ubieram się tak samo, więc dla odmiany założyłam czarną obcisłą spódnicę. Do tego rajstopy w tym samym kolorze i nieśmiertelne brudnoczerwone trampki. Wpadłam do łazienki, wiedząc, że mam trochę za mało czasu. To dlatego, że musiałam tyle naciągać rajstopy. Nie mam w tym za dużej wprawy. Rozczesałam niesforne włosy, pociągnęłam usta błyszczykiem. Normalnie tego nie robiłam, ale dzisiaj chciałam czuć się pewniej. W końcu musiałam przeprowadzić poważną rozmowę z Jasmin, odnośnie Axla oraz Melissy i Todda. Westchnęłam po raz ostatni poprawiając włosy. Szybkim krokiem opuściłam pomieszczenie i zeszłam na dół. Wszyscy spali, upchnięci w salonie. Lekko uśmiechnęłam się na widok szóstki facetów leżących w dość dziwacznych pozycjach w całym pokoju. W kuchni w biegu zjadłam śniadanie, które składało się z przeleżałych chipsów, wody i niezbyt świeżego sera. Tylko to było w szafkach.

Zanim wyszłam z domu, cmoknęłam Slasha w policzek. Mimo, że chłopak słodko spał, kąciki jego ust uniosły się nieznacznie. Uroczy widok.

Szybkim korkiem opuściłam Hellhouse. Nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenia ludzi, pędziłam w stronę sklepu. Kiedy nieco zdyszana stanęłam na jego progu, było już po ósmej. Niepewnie popchnęłam drzwi.

- Spóźniłaś się.- powiedziała stojąca za ladą Chloe. Była sama.

- Tak, przepraszam, miałam ciężką noc.- wytłumaczyłam się.

- Właściwie to ja też…- westchnęła smutno.- Jasmin na zapleczu, Melissa… Nie przyjdzie.

Pokiwałam głową. Wcale nie zdziwiło mnie, że siostra Jaz nie zaszczyci nas dzisiaj swoją obecnością. Szefa mogła robić jak chciała, po co więc chodzić do pracy? Szczególnie po kłótni z Chloe? Szczerze mówiąc, miałam nadziej że posiedzi na tym ‘zwolnieniu’ przynajmniej tydzień. Mam serdecznie dosyć oglądania jej twarzy.

Weszłam na zaplecze i natychmiast rozejrzałam się za przyjaciółką.

- Hallie? Kiecka? Wszystko okey?- usłyszałam gdzieś z kąta.

Nie wiedzieć czemu, było cholernie ciemno, ktoś widać nie raczył zapalić żarówki. W rogu ewidentnie siedziała Jasmin, ale w jej głosie pobrzmiewała nigdy dotąd przeze mnie nie słyszana nuta goryczy i sarkazmu. Podeszłam do włącznika światła i pstryknęłam nim. Kilka sekund minęło, zanim przyzwyczaiłam się do jasności. Dopiero po chwili dostrzegłam dziewczynę wyraźnie. I zaniemówiłam.

Zawsze dziewczęca, skromna, delikatna i ułożona Jaz, trzymała obiema rękami szyjkę taniego wina. Obok na stoliku leżała paczka papierosów. Wypełniona do połowy. Sama dziewczyna miałam rozczochrane włosy i wory pod oczami.

- Jaz? Boże, dlaczego pijesz? Cholera, kochana, co się z tobą stało?- podbiegłam do niej i klękając przed nią na kolana, złapałam ją oburącz za twarz.

- Ze mną? Nic, Hallie. Nic, kompletnie, nic. Co się ma ze mną dziać, skoro wszyscy mają moje uczucia w dupie? Skoro nikogo nie obchodzę? Hmm?- spytała unosząc brew. Pogardliwy uśmiech nie schodził jej z twarzy.

Co się jej stało? Jeszcze wczoraj było wszystko w porządku, była tylko trochę przygnębiona sytuacją z Axlem… Właśnie, czy to o to chodzi? O Rose’a? Ale żeby tak nagle?

- Jaz, czy chodzi o Axla? Zrobił ci coś?- szepnęłam.

Dziewczyna wyraźnie posmutniała. Aha, trafiłam. Rudy coś odstrzelił. Cholera, mówiłam mu, żeby poczekał, aż z nią porozmawiam.

- Tak… Można tak powiedzieć.- mruknęła nie patrząc mi w oczy.

Nakierowałam jej głowę, tak, że odzyskałyśmy kontakt wzrokowy. Jej uśmiech zszedł z jej twarzy całkowicie. Teraz sprawiała wrażenie, jakby się miała za chwilę rozpłakać. I rzeczywiście, z jej oczu pociekło kilka łez.

- Co on ci zrobił?- zapytałam cicho.

- On… On… Przyszedł do mnie. Przedwczoraj. W nocy. Zaczął krzyczeć, że mnie kocha i dlaczego go ranie. Że chciał dobrze, a ja go odrzuciłam. Zaczął na mnie wrzeszczeć, że mnie nienawidzi. Potem padł przede mną na kolana i błagał, bym mu wybaczyła. Ja… Nie wiedziałam co odpowiedzieć, kazałam mu tylko wyjść. Wtedy znów wpadł w furie. Strasznie się bałam…- opowiedziała ledwo słyszalnie, zadrżała.

Pogłaskałam ją po policzku, wyjęłam butelkę z jej dłoni i postawiłam na podłodze. Mocno przytuliłam kruche ciało dziewczyny, usiłując stłumić jej żałosny szloch. Jednocześnie zastanawiałam się jak Axl mógł zrobić coś podobnego.

- Potem… Powiedział, że żadna mu nigdy nie uległa. I na pewno nie ulegnie taka, którą rzeczywiście pokochał. Złapał mnie… I do ściany… i… Och,  Hallie! To było takie okropne…- zawyła cicho, wtulając się we mnie mocniej.

Ja zacisnęłam szczęki w bezsilnym gniewem. Ten dupek ją zgwałcił. Facet, którego uważałam za przyjaciela. Nie mogłam w to uwierzyć, ale spazmatycznie podrygujące w histerii ciało Jasmin, wskazywało, że to rzeczywistość. Przejechałam kilka razy dłońmi po jej plecach, by ją uspokoić. Po chwili odsunęła się ode mnie.

- Kiedy sobie poszedł, usiadłam na podłodze i długo płakałam. W końcu uznałam, że muszę być silna i nikomu nie pokazać, że cokolwiek się stało. Chciałam zapomnieć o Axlu, już nigdy więcej go nie zobaczyć. Z takim przekonaniem przyszłam wczoraj do pracy. Nie chciałam o tym rozmawiać, nawet z tobą. Potem, kiedy wróciłam do domu, znowu się rozryczałam. Coś we mnie pękło, nie dałam rady tego wytrzymać. Wspomnienia tamtej chwili co rusz pojawiały się w moim umyśle. Nie wiedziałam co robić, chodziłam w kółko po domu, rozwalałam doniczki, tłukłam talerze. Krzyczałam. W końcu wyszłam. Ubrałam się niemal jak dziwka, żeby nie wyróżniać się z tłumu. Wlazłam do baru, po raz pierwszy w życiu kupiłam sobie piwo. Poczułam się lepiej, kupiłam sobie następne. Potem pojawili się faceci, którym zależało tylko na tym, żeby mnie przelecieć. Przewinęło się whiskey z lodem i wóda. Kiedy niemal straciłam świadomość, uzmysłowiłam sobie, że jest mi lżej. Że picie mi pomogło. Resztę już znasz.- dokończyła cicho opowieść i wskazała na naczynie z winem stojące na ziemi.

Gapiłam się na nią w osłupieniu. Jakim cudem moja Jasmin zmieniła się aż tak w przeciągu dwudziestu czterech godzin? Nie mogłam tego zrozumieć. To wszystko przez Rose’a. Co za samoluby i nieczuły dupek. Natychmiast zalała mnie kolejna fala wściekłości. Mogłam go pilnować! Wiedziałam przecież, że jest nieobliczalny. Jasmin powiedziała, że Rudy przyszedł do niej przed wczoraj wieczorem… Czy to przypadkiem nie było po naszej rozmowie? Zaczęłam intensywnie się zastanawiać, jak potoczyły się wydarzenia po tym, jak dotarliśmy do klubu. Przypomniało mi się, że w Rainbow nie siedzieliśmy cały czas sami. Jacyś goście, wśród których był znajomy Axla, zaprosili nas do stolika. Miło mi się z nimi gadało, mimo, że większość osobników płci męskiej zaglądała mi w dekolt. Skupiłam się, żeby przypomnieć sobie, co było dalej. Czy Axl wtedy wyszedł? Hallie, myśl… Nagle mnie olśniło. Wracałam do domu sama. Na pewno. Tylko gdzie do cholery był wtedy Rose? Musiał wyjść wcześniej. A ja, nalana, nawet tego nie zauważyłam. Westchnęłam żałośnie. Gdybym tylko wiedziała, co on miał zamiar zrobić…

Po raz kolejny przytuliłam do siebie ciało dziewczyny.

- Cholera, Jaz. Ja… Nie wiem co powiedzieć. Nie wiem, jak mogę cię pocieszyć. I… Bardzo cię przepraszam.- szepnęłam w jej włosy.

Dziewczyna oderwała się ode mnie i spojrzała pytającym wzrokiem.

- Za co? Chyba nie zamierzać przepraszać za tego… Tego…- zaczęła się jąkać.

- Nie, nie zamierzam przepraszać za Axla. Ale za moje zachowanie. Wczoraj, widziałam, że coś się działo, a nie podeszłam i nie zapytałam. Byłam z Rose’m, kiedy postanowił do ciebie iść, ale byłam zbyt pijana, żeby to zauważyć. To moja wina.- poczułam jak zaczynają mnie piec oczy.

Jasmin po raz kolejny obdarzyła mnie zdziwionym spojrzeniem.

- Jak to byłaś z nim wtedy? Co się takiego wydarzyło?

- My… On poprosił mnie w niedzielny wieczór, żebyśmy poszli na spacer. Był okropnie przybity, zgodziłam się. Gadał, jak to bardzo mu na tobie zależy. I opowiedział mi o tej całej sytuacji w parku, kiedy cię pocałował. On… naprawdę się przejmował, Jasmin. Naprawdę. Potem poszliśmy do baru. Wyszło, że kiedy ja piłam, on wyszedł. I poszedł do ciebie.- wyznałam.

Poczułam jak łza spływa mi po policzku. Czułam się okropnie, nie mogłam na tym zapanować. Cała ta historia Jaz, moje własne poczucie winy… Coś we mnie pękło, a ja za cholerę nie potrafiłam tego w jakiś sposób naprawić.

- Hallie… To nie twoja wina. Nie płacz, proszę…- jęknęła Jaz.

Pokiwałam głową i otarłam łzę. Musiałam wziąć się w garść.

- Masz rację. Ja… Powinnam pocieszać ciebie.- wydukałam.

- No, ale po co pocieszać? Nic to nie zmieni. Nic…- tym razem to blondynka miała łzy w oczach.

Wzięła do ręki stojącą na ziemi butelkę i pociągnęła kilka łyków. Skrzywiła się. Odpaliła papierosa.

- Jasmin, ja ci pomogę… Błagam nie rób tego.- dotknęłam jej dłoni.

Dziewczyna uśmiechnęła się gorzko.

- Za późno. Hal, znalazłam w tym ukojenie  wewnętrznego bólu. Bólu który rozrywa mnie nieprzerwanie od dwóch nocy.

- Ja wiem, ale… Proszę. Zrób to dla mnie. Jesteś moją małą Jasmin, poukładaną, przemiłą dziewczyną. Która nigdy nie dała się wciągnąć w wir Los Angeles.- jęknęłam.

- Za późno Hallie, za późno.- westchnęła wypuszczając nosem obłok szarobiałego dymu.

Patrzyłam się na nią jeszcze chwile. Nie mogłam uwierzyć w to co się działo. To było okropne. Miałam ochotę iść do domu i zakopać się w ogrodzie. Żeby nie patrzeć jak wszyscy wokół cierpią. Czy to dziwne, że jestem taka wrażliwa? Przetarłam dłonią oczy. Nie wiem czy normalne, ale na pewno taka jestem i nic tego nie zmieni. I nie będę walczyć ze swoją dziwaczną naturą. Chwyciłam Jaz za dłoń i pociągnęłam ją do góry. Dziewczyna zaskoczona niemal się wywaliła. Zauważyłam, że jest ubrana w sporo odsłaniającą bluzkę i krótkie spodenki. Do tego wysokie szpilki. Skąd ona w ogóle miała takie ubrania w domu? Kiedy wreszcie udało jej się stanąć prosto obok mnie, zapytała:

- Co robisz?

W sumie to sama nie wiedziałam. Poczułam, że muszę gdzieś dziewczynę zabrać, gdzieś, gdzie poczuje się bezpieczna. To miejsce do takich nie należało. Obdrapane ściany zaplecza przywoływały na myśli tani burdel.

- Idziemy stąd.- powiedziałam zdeterminowana.

-A praca? Wywalą nas. Chloe  i Melissa…- zaczęła.

-Nie ma Melissy. Chloe nas puści. A jak nie, to nas wywalą, trudno.

Wyszłyśmy z pomieszczenia i wsunęłyśmy się do sklepu. Nie było żadnych klientów. Chloe siedziała na ladzie i z przygnębioną miną oglądała swoje paznokcie.

- Możecie iść. Postaram się jakoś to zataić przed szefem.- powiedziała nie patrząc na nas.

- Ale…

-Idźcie. Wszystko słyszałam.

Przełknęłam ślinę, po raz kolejny nie wiedząc co sądzić o tej tlenionej blondynce. W gruncie rzeczy wydawała się bardzo w porządku. Nawet o wiele bardziej niż bym się tego kiedykolwiek spodziewała. Okazało się, że pomogła Melissie w trudnej sytuacji. Teraz patrzyłam na nią, jak na kogoś zupełnie  innego. Byłam jej wdzięczna, że pomaga również nam.

Jasmin chyba też była nieco zaskoczona zachowaniem dziewczyny, bo zatrzymała się i wlepiła w Chloe zaskoczone spojrzenie. Tamta nawet tego nie zauważyła, nadal ze smutkiem wgapiając się w czubki swoich palców.

Wyszłyśmy po chwili ze sklepu. Pociągnęłam dziewczynę ze sobą.

- Gdzie idziemy?- zapytała usiłując za mną nadążyć.

- Do ciebie.- odparłam.

- Nie! Nie chcę tam iść.- zaprotestowała i zatrzymała się.

Odwróciłam się i spojrzałam na jej twarz. Malowało się na niej przerażenie. Bała się tam iść. Pokiwałam głową i podeszłam bliżej. Złapałam ją za dłoń, westchnęłam.

- Dobrze… Pójdziemy gdzie indziej. Ale proszę, nie bój się.- rzekłam.

Jaz zgodziła się skinieniem głowy. Powoli ruszyła za mną. Ja sama na początku nie wiedziałam, gdzie możemy się udać. Bar nie był dobrym pomysłem w takim momencie. Zresztą za dużo tam krąży alkoholu, nawet o tej porze. Skręciłam w jakąś uliczkę, która odchodziła od Sunset. Kiedy znalazłyśmy się u jej wylotu, z zadowoleniem stwierdziłam, że byłyśmy w jakiejś spokojnej dzielnicy. Ruszyłyśmy szeroką jezdnią. Rozglądałam się za jakimś miłym miejscem. W końcu w oczy rzuciła mi się niewielka kawiarenka. Szyld głosił, że można tam było zjeść najlepsze muffinki w całej Kalifornii. Otworzyłam przeszklone drzwi i rozejrzałam się. Za ladą stała miło wyglądająca kobieta, która sama ze swoimi pucołowatymi policzkami przypominała muffinka. Siedziała na stołku i popijając kawę rozwiązywała krzyżówki. Oprócz niej w kawiarni siedziało tylko kilka osób, a większość stolików była wolna. Podeszłyśmy do jednego z nich, najbardziej w rogu, gdzie nikt nie mógł nam przeszkadzać. Kiedy ponownie od dłuższego czasu przyjrzałam się Jasmin, odkryłam, że dziewczyna na nowo zaczęła płakać. Łzy niemal ciurkiem spływały po jej bladych policzkach.

- Cii, spokojnie, już dobrze…- pogłaskałam ją po dłoni.

Jaz nieznacznie pokiwała głową, ale wciąż szlochała. Nie wiedząc co robić, zamówiłam dwie gorące czekolady. Na dworze może i było ciepło, ale nic tak nie poprawia humoru jak kubek tego napoju. Kiedy właścicielka postawiła przed nami parujące filiżanki, Jasmin niemal natychmiast opróżniła swoją.  Widocznie poczuła się lepiej, na jej bladą twarz wróciło nieco kolorów. Mimo to drżała lekko i co rusz zaciskała szczęki, żeby nie wybuchnąć płaczem. Widziałam w jej oczach strach i ogromny ból. Poczułam jak żal ściska moje serce. Czemu to musiało spotkać właśnie ją? Czemu ona musiała paść ofiarą uczucia nieprzewidywalnego chłopaka, jakim jest Rose? To było tak cholernie niesprawiedliwe. Kiedy Melissa, która swoim chamstwem niemal oślepiała, mogła obwijać sobie wszystkich facetów wokół palca, Jaz musiała tak bardzo cierpieć z powodu jednego mężczyzny.

- Hallie… Bo ja go kocham.- szepnęła nagle.

- Kochasz? Po tym, co ci zrobił?- zapytałam niedowierzając.

- Tak. Wtedy w parku… Kiedy mnie pocałował, ja po prostu nie byłam gotowa, i kompletnie zaskoczona. Nie wiedziałam co zrobić, więc na niego nawrzeszczałam i uciekłam. Byłam wtedy tak okropnie rozdarta. Żałuję, że tak wyszło. Mogłam mu wtedy powiedzieć co czuję…- schowała twarz w dłoniach.

Jej kolejne wyznanie zmieniło kompletnie postać rzeczy. Wyszło, że oboje się kochają. Ale oboje popełnili błędy. I co teraz?

- Co ja mam zrobić, Hallie?- wymamrotała, jakby czytając w moich myślach.

- Sugeruję… Nie wiem sama. On cię zgwałcił, Jasmin. Kochasz go, ale to wciąż był gwałt. Wiem, że jesteś tym zdruzgotana, przecież widzę. Musisz… trochę poczekać. Ochłonąć, wszystko sobie przemyśleć. Czas leczy rany.- chciałam jakoś ją pocieszyć, ale moje scenariusze były bardzo optymistyczne. Jasne było, że takich rzeczy się nie zapomina. Gwałt tonajbardziej okrutna rzecz, jaką można zrobić kobiecie.

Jaz wiedziała o tym. Znów w kącikach jej oczu zaczęły zbierać się łzy. Zacisnęła mocno powieki, by ich nie wypuścić. Na marne. Dwie krople równolegle zaczęły jej spływać po policzkach.

- Nie zapomnę, nigdy. Ale… Ja nie umiem go przestać kochać. Próbowałam…- powiedziała ledwo słyszalnie.

Nie wiedziałam co mogę jeszcze jej powiedzieć. Podeszłam więc do niej i mocno objęłam jej ciało spazmatycznie trzęsące się od płaczu. Kiedy po kilku chwilach nieco się uspokoiła, podałam jej filiżankę mojej gorącej czekolad, której nawet nie ruszyłam. Dziewczyna po raz kolejny błyskawicznie opróżniła naczynie.

- Chodźmy już.- powiedziała odstawiając kubek na stolik.

Kiwnęłam głową i pomogłam jej wstać. Poszłam zapłacić, i już po chwili kroczyłyśmy uliczkami Los Angeles. Nie miałam pojęcia, gdzie dziewczyna zamierza spać. Zaprosiłabym ją do Hellhouse, ale tam przecież był Axl. Ona nie chce spać u siebie w domu. Nagle olśniło mnie. Balck przecież pracuje w hotelu.

- Chodź.- pociągnęłam ją za rękę w odpowiednim kierunku.- Musisz odpocząć.

- Gdzie?

- Blue pracuje jako recepcjonistka w małym pensjonacie. Całkiem niedaleko.- odparłam.

Blondynka pokiwała głową i posłusznie poszła za mną.

Po dwudziestu minutach drogi doszłyśmy na miejsce. Przypomniało mi się, jak trafiłam tu po raz pierwszy. To tu spędziłam moją pierwszą noc w L.A. Teraz jednak miałam na głowie ważniejsze sprawy niż moje wspomnienia. Pchnęłam duże, dwuskrzydłowe drzwi i znalazłyśmy się w holu. Ku mojej uldze za biurkiem siedziała Black.

- Hallie? Jasmin? Co wy tu robicie?- na początku wyraźnie ucieszyła się z naszych odwiedzin. Wstała z krzesła i energicznym krokiem zaczęła się do nas zbliżać. Kiedy była trzy metry od nas, stanęła jak wryta.

- Jaz? Jaz! Co się stało?- zapytała nieco przestraszona.

Widziałam, że blondynka mimo najwyższych chęci nie miała siły opowiadać co się stało. Ledwo trzymała się na nogach.

- Ja…- zaczęła.

- Blue daj jej jakiś pokój. Niech ona się prześpi. Potem ci wszystko opowiem.- przerwałam kładąc Black dłoń na ramieniu. Brunetka pokiwała głową i ze zdenerwowaną miną podeszła z powrotem do biurka. Wyciągnęła kluczyk i podała mi go.

- Na parterze. Drugi na lewo.- powiedziała cicho.

Zaprowadziłam tam Jasmin. Dziewczyna nawet nie myśląc o prysznicu, rozebrała się do bielizny i położyła na miękkim łóżku. Przykryłam ją kocem i cmoknęłam w czoło. Bez słowa wyszłam z pomieszczenia i wróciłam do holu. Black stała i nerwowo skubała połę koszuli.

- Co jej się stało?- spytała.

Westchnęłam. I zaczęłam opowiadać.

 ------------------

Co do rozdziału... nie mam pojęcia co o nim sądzić, serio. Kilka fragmentów jest nawet ok, ale kilka to ewidentny brak weny na cokolwiek. Wciąż jednak mam nadzieję, że się spodoba :>

A fabuła? Wiecie, w pewnym momencie sama się w niej pogubiłam, ale w tej chwili wszystko jest jak najbardziej przemyślane i zaplanowane. Także może niektóre wątki wydają się na razie pojebane, ale spokojnie, wszystko się ogarnie, czy coś ;))

No i bardzo proszę o komentarze, bo ich ilość bardzo gwałtownie spada. Troszkę mi smutno, bo ostatnio się staram dodawać rozdziały częściej, a odzew z waszej strony jest coraz mniejszy. Jak się wypalam, to napiszcie, bo szkoda marnować mojego i waszego czasu, nieprawdaż? Eh, jak zwykle jęczę.

Wybaczcie.

Hugs, Rocky.