Rozdział 16

Ekhem, ekhem.

Rozdział dedykuję Ivy, a jednocześnie bardzo was wszystkich proszę: Wejdźcie na jej bloga (klik) i przeczytajcie to co ta dziewczyna pisze. Jak dla mnie jedno z najlepszych opowiadanek o Gunsach w sieci, a spotyka się z bardzo małym odzewem ze strony czytelników. Także jeśli macie czas i ochotę, to wpadajcie do kochanej Ivy i bez oporów zostawiajcie komentarze. Chyba każdy, kto pisze, wie jakiego powera się dostaje po miłej opinii :> A zaręczam, że u Ivy,  opinię można pozostawić tylko pozytywną :D

-----------------

Przyszłam do pracy pierwsza. Byłam trochę zła na siebie, że wczorajszej nocy tyle wypiłam. Wiedziałam przecież, że dzisiaj poniedziałek, no ale cóż. Jakoś musiałam sobie poradzić z tym bólem głowy. Siedziałam na zapleczu, składałam  spodnie, kiedy usłyszałam w sklepie jakieś głosy. Jeden rozpoznałam bez trudu, to była Melissa. Drugi głos był męski i skądś go kojarzyłam. Kto to do cholery może być? Nie mogłam dopasować twarzy. Wychyliłam się z zaplecza i z zaskoczeniem ujrzałam Todda. Co gorsze, chłopak zachłannie całował się z blondynką. Po chwili, Crew zaczął ja po prostu obmacywać. Niby sklep był jeszcze zamknięty, ale przez przeszklone okno wystawowe, było wszystko widać z ulicy. Pomyślałam, że powinnam to przerwać, ale nie miałam pojęcia jak. Mam tak po prostu krzyknąć, że to nie jest najlepsza pora i miejsce na pieprzenie się? Stałam tak zastanawiając się co robić. Na szczęście wybawiła mnie Chloe. Weszła do sklepu i od razu stanęła jak wryta.

- Mel? Co ty odwalasz? Kto to?!- zawołała tym swoim piskliwym głosikiem.

- Och, Chloe! Miło cię widzieć. To jest… Todd. Poznajcie się.- Melissa starała się być pewna siebie, ale widać było lekkie zażenowanie na jej twarzy. No, ale czego ona się spodziewała o 8 rano w pracy? Że damy im jeszcze materac i puścimy nastrojową muzykę?

Chloe tymczasem wciąż z dziwną miną stała przy wejściu do sklepu i patrzyła raz na Crew’a, raz na blondynkę. Todd wyraźnie nie zniechęcony, chciał kontynuować przerwaną czynność. Przybliżył twarz do twarzy Melissy, ale ta go odepchnęła.

- Nie teraz, kotku. U mnie o ósmej, ok?- wymruczała do jego ucha.

- Jasne. – odparł chłopak i musnął wargami jej policzek.

Odwrócił się, minął zaszokowaną Chloe i wyszedł ze sklepu.

-Melissa, myślałam, że z tym skończyłaś.- powiedziała dziewczyna z dziwnym smutkiem w głosie.

- Z czym?

- No… z dawaniem dupy i tak dalej. Pomogłam ci sobie z tym poradzić, ale widzę, że wszystko co zrobiłam poszło na marne. Trochę przykro patrzeć, jak bardzo głęboko w dupie masz moją pomoc.- Chloe sprawiała wrażenie, jakby się miała popłakać.

Nie powiem, zatkało mnie. Nie sądziłam, że ta blondynka tyle zrobiła dla Melissy. Wydawało mi się, że to zwykła pusta lala. Taka, która bezmyślnie papuguje poczynania swojej koleżanki, w tym przypadku właśnie Mel. Chloe jednak najwyraźniej poświęciła się dla niej, ofiarowała jej pomoc. Zupełnie jej o to nie posądzałam. Nagle zrobiło mi się jej strasznie żal. Mimo, że zdarzało jej się obrażać mnie i Jaz, najwyraźniej miała jakieś ludzkie uczucia.

- Wcale nie! Ty… Nic o nim nie wiesz!- warknęła Melissa.

- Właśnie, że wiem. To jest basista zespołu Jetboy, grali w piątek w Cathouse. Byłam tam z Jackiem. I wiesz co? Ten gość ślinił się do wszystkich lasek jakie mijał. Wszystkie by najchętniej przeleciał. Tobą się zainteresował, bo masz duże cycki. To się źle skończy, Mel.- dziewczyna pokręciła głową, i skierowała się na zaplecze.

Ja od razu odskoczyłam od framugi drzwi, ale niepotrzebnie, bo Chloe nawet nie zwróciła na mnie uwagi.  Przeszła, usiadła za biurkiem i zabrała się za wypełnianie papierów. Ja wróciłam do układania ubrań. Patrząc raz na Chloe, raz na Melissę, którą widziałam przez drzwi do pomieszczenia, zastanawiałam się, co łączy te dziewczyny. Myślałam od początku, że to po prostu dwie tępe laski, które oddają się każdemu facetowi, i które bez wahania wykorzystują innych. Może i siostra Jaz taka była, ale druga z dziewczyna najwyraźniej nie. Chloe, kiedy tak siedziała z dość przygnębioną miną, sprawiała wrażenie kogoś zupełnie normalnego, kogoś z kim może nawet dałabym radę się zaznajomić. Nagle dostrzegłam w niej dziewczynę o złotym sercu, która pomogła koleżance w potrzebie. Dziewczynę, która została  zraniona, bo odrzucono jej pomoc. Fala współczucia przetoczyła się przez moje myśli. Nie chciałabym być teraz na miejscu tej blondynki.

Analizując sytuację, jakiej byłam przed chwilą świadkiem, nie zauważyłam, kiedy na zaplecze wpadła Jasmin.

- Hej, Hallie.- powiedziała.

Spojrzałam w jej stronę i od razu zauważyłam, że coś było nie tak. Miała pochyloną głowę i smutną minę. Zdawało mi się, że unika mojego spojrzenia.  Rozejrzała się nerwowo po pomieszczeniu i westchnęła.

- Widzę, że pierwszą zmianę mam za ladą…- mruknęła i skierowała się do drzwi.

- Jaz! Ja pójdę na sklep. Ty zostań tutaj.- zatrzymałam ją.

Dziewczyna wyglądała  na zaskoczoną, ale kiwnęła głową i zajęła moje miejsce dotychczasowej pracy. Ja tymczasem wyszłam z zaplecza. Nie chciałam, żeby Jasmin była na zmianie z Melissą. Przede wszystkim dlatego, że ta pierwsza  ma niezbyt dobry humor, a tleniona blondynka raczej by go jej nie poprawiła. Poza tym sama Melissa była mocno zdenerwowana, przez co jej docinki w kierunku Jaz mogłyby się nasilić. Wolałabym uniknąć większej afery.

Kiedy tylko weszłam za ladę i oparłam się o nią, Melissa podeszła do mnie.

- To ty ją nasłałaś, prawda?! Przekupiliście Chloe, żeby się ode mnie odwróciła! Nie chcecie, żebym była z Toddem!- warknęła.

Wytrzeszczyłam na nią oczy. Jak mogła coś takiego pomyśleć? Że niby chcemy obrócić jej najlepszą koleżankę przeciwko niej? Dlatego, że nie chcemy, żeby ona otumaniła Todda? Nie wiedziałam co odpowiedzieć, kompletnie nie spodziewałam się takiego pytania. Patrzyłam na nią dłuższą chwilę, zdezorientowana.

- No? Zabrakło ci języka w gębie? Odpowiedz! Odpowiedz, że to prawda!- powarkiwanie blondynki przerodziło się w histeryczny skrzek.

- Nie. To nie prawda. Nie obchodzi mnie co robisz z Toddem, chcę  tylko, żebyś przestała się mnie i Jasmin czepiać. Melissa, popełniasz ogromny błąd osądzając mnie, czy Chloe. Tak, wszystko słyszałam. Wiem, ile w życiu straciłaś. Jeśli nie chcesz skończyć jak wszystkie te dziwki na ulicach, to dobrze ci radzę, przemyśl co nie co.- powiedziałam.

Mój głos był tak zimny i dobitny, że aż sama byłam zaskoczona. A co najważniejsze- blondynka również. Patrzyła się na mnie z dość głupią miną przez dłuższy czas. Wyraźnie próbowała znaleźć słowa, by mi odpowiedzieć. Po paru sekundach, rozejrzała się nerwowo i doskoczyła do telefonu stojącego za ladą. Wykręciła błyskawicznie jakiś numer i kilkoma głębokimi wdechami usiłowała się uspokoić.

- Paul! Oh, kotku, mam do ciebie taką ogromną prośbę!- zaczęła przesłodzonym głosikiem, kiedy ktoś wreszcie odebrał.- Mm, jaką? No cóż, wystąpił pewien problem… Nie, nie ważne, potem ci powiem… Tak, tak… Mogłabym dzisiaj wyjść wcześniej?... Oczywiście!... Jasne, wynagrodzę ci to… Tak, potem pogadamy, całuski!

Kiedy odłożyła słuchawkę, jej twarz znowu zrobiła się spięta.

- Szef pozwolił mi wyjść, zostajesz sama.- mruknęła nie patrząc na mnie.

- Od kiedy jesteś z szefem na ‘kotku’?- spytałam unosząc kpiąco brew.

Dziewczyna chciała już jakoś odwarknąć, ale do sklepu weszli pierwsi klienci. Posłała mi nienawistne spojrzenie i chwytając za torebkę, wyszła. Westchnęłam i podeszłam do starszej kobiety przebierającej w stercie jeansów.

- W czym mogę pomóc?

-----------------

Kiedy tylko dowlokłam się do domu, skierowałam się na górę. Marzyłam tylko o rzuceniu się na materac i jak najszybszym zaśnięciu. Weszłam do kuchni, chwyciłam lekko czerstwą bułkę i powoli ją przegryzając zaczęłam niemal wczołgiwać się na górę. Dotarłam do drzwi sypialni i otworzyłam je. Na podłodze siedział nie kto inny, jak Saul. Trzymał w dłoniach gitarę akustyczną i palił fajkę.

- Hallie! Dobrze, że jesteś… Wiesz mój kumpel ma urodziny i na dodatek zrobił prawko, i dzisiaj jest mała imprezka w Rainbow… A i jeszcze… Może poszłabyś ze mną do sklepu? Muszę sobie kupić jakieś nowe ciuchy… Przydałoby się jeszcze wejść do spożywczaka. Została jedna bułka…

Przerwał kiedy zobaczył moją minę.

-Coś nie tak?

- Nic, poza tym, że nie ma już ani jednej bułki.- powiedziałam z przekąsem i padłam twarzą na materac.

- Zły dzień w pracy?- spytał mnie mulat niepewnie.

- Mhm.- wymruczałam do poduszki.

Poczułam jak Saul nachyla się nade mną. Położył mi dłoń na karku i delikatnie mnie pogłaskał.

- Sorry, że tak na ciebie naskoczyłem od razu, nie spodziewałem się, że…- nie pozwoliłam mu dokończyć, chwyciłam go za ramię, przyciągnęłam do siebie tak, że położył się obok. Wtuliłam się w jego miękki tors, zaciągnęłam się przyjemnym zapachem jego podkoszulka. Objął mnie mocniej, zaczął lekko gładzić moją szyję.

- Opowiesz mi co się stało, czy wolisz się wyspać?- szepnął.

W pierwszej chwili pomyślałam, że marzę tylko o chwili odpoczynku, ale po chwili namysłu stwierdziłam, że mój sen będzie lżejszy, jeśli wcześniej podzielę się z kimś moimi troskami. O ile można  je nazwać moimi.

- Powiem ci.- rzuciłam lakonicznie.

Przełknęłam ślinę, i zaczęłam mówić.

- Pamiętasz akcje z Toddem i Melissą wczoraj rano…? Więc…

Kiedy skończyłam, zapadła cisza. Poczułam, że okropnie chce mi się pić. W końcu opowiedziałam mu nie tylko o Mel i Crewie, ale również o problemie Jasmin i Axla. Sięgnęłam obok materaca, gdzie w półmroku, jaki w międzyczasie zapadł, odcinał się kształt butelki.

- Wszędzie wódka…- mruknęłam, kiedy okazało się, że naczyniu pływa przezroczysty alkohol.

Saul zaśmiał się krótko, najwidoczniej zamyślony. Ja pociągnęłam kilka łyków z butelki. Skrzywiłam się, gdyż był to ulubiony przysmak Duffa, czyli najbardziej procentowa wóda w monopolowym. Co dziwne była również najtańsza. Dawała niezłego kopa nie tylko w kubki smakowe, ale również w banie. Szczególnie  w dużych ilościach. Odstawiłam alkohol na ziemie, i poczułam jak odpływam. Mulat cały czas głaszcząc mnie po kręgosłupie, zastanawiał się nad wszystkim co mu przed chwilą powiedziałam. Nie wiele trzeba było, żebym zasnęła.

Obudziłam się w dziwnym miejscu. Nie było obok mnie Slasha, nie było butelki wódki. Był dziwnie znajomy zapach i dotyk na ramieniu. Otrząsnęłam się i podniosłam. Obok mnie na kolanach klęczał mój ojciec. Miał zapadnięte policzki, oczy tak głęboko osadzone, że zamiast nich były tylko ciemne dziury. Włosy przerzedzone, poczochrane, matowe. I usta, wygięte w uśmiechu, który tak dobrze znałam, i który tak bardzo kochałam. Jednak jego wargi przypominały fałdy niezdrowej, wysuszonej skóry, a nie usta. Patrzyłam się w osłupieniu na tą postać. Na truchło mojego ojca. Przez pierwsze kilka sekund miałam ochotę rzucić mu się w ramiona, przytulić, powiedzieć jak bardzo tęsknie i jak bardzo mi przykro, że mnie przy nim nie było. Nagle spłynęło na mnie uczucie obrzydzenia. Wyraźniej poczułam jego sztywne i szorstkie palce na moim przedramieniu, dostrzegłam blady błysk w jego zapadniętych oczach. Odsunęłam się jak najdalej umiałam, a daleko nie mogłam, bo siedziałam na łóżku w moim pokoju w Lafyette.

- Hallie…- szepnął mój tata zachrypniętym głosem.

- Tato, tato… To ty? Gdzie jesteś? Teraz?- odszepnęłam.

Jego widok wzbudzał we mnie jednocześnie przestrach i zaciekawienie. Oraz ogromny ból.

- Jestem tu, razem z tobą.- odparł.

- Nie, nie, ty jesteś gdzie indziej. Ty odszedłeś do innego miejsca. Pamiętasz co mi kiedy powiedziałeś? Że kiedy odejdziesz, to trafisz  do mateczki Janis i wujka Lennona… Pamiętasz? Powiedz, że pamiętasz…- powiedziałam.

Mężczyzna spojrzał na mnie ciepło, jego tęczówki po raz kolejny błysnęły lekko w półmroku. Przez krótką chwilę, nie widziałam tego, kto przede mną siedział, ale roześmianego faceta w średnim wieku, który trzyma w objęciach kruchą dziewczynkę o bujnych czarnych lokach. Obra ten zniknął tak samo szybko jak się pojawił, a ja z powrotem widziałam cień mojego ojca, który wciąż był obok.

- Pamiętam.

- Tato, wróć do mnie…- nie wytrzymałam, chlipnęłam cicho, wielka łza spłynęła po moim policzku.

Mój ojciec znów uniósł kąciki ust ku górze. Nie odpowiedział.

- Hallie! Hallie, do cholery, co z tobą!?- usłyszałam krzyk.

Zdziwiłam się, gdyż tata nie otwierał buzi, żeby cokolwiek powiedzieć. Poza tym zaczął się jakby rozmywać. Bez ostrzeżenia zniknął zupełnie, a ja zobaczyłam oślepiające światło. Zamrugałam kilka razy, przetarłam oczy. Rozejrzałam się ostrożnie. Cała się trzęsłam, na policzku wciąż czułam łzę, która wolno płynęła wzdłuż mojej twarzy. Rozdygotaną ręką uniosłam się do pozycji siedzącej, przejeżdżając spojrzeniem po twarzach trzech osób, jakie były  ze mną w pomieszczeniu. Uzmysłowiłam sobie, że zamiast ich prawdziwych oblicz, widzę zapadnięte oczy i wysuszone wargi mojego ojca. Dobrą chwilę zajęło mi odzyskanie zdolności trzeźwego myślenia.

-Hallie, co ci się śniło?- cicho głos tuż nad moim uchem.

To zdanie przywołało mnie do porządku. Tak, to był tylko sen. Musiał być taki realistyczny przez nadmiar wrażeń, to normalne… Po raz kolejny się otrząsnęłam. Tym razem wyraźnie zobaczyłam twarze zebranych. Tuż nade mną pochylał się Saul z zaniepokojoną miną. Dalej stała Balck uśmiechając się do mnie niepewnie. O ścianą opierał się Sean.

- To był sen…- wydukałam.

- Zgadza się. Chcesz… pić?- nerwowo zapytał mnie mój brat.

Pokiwałam głową, a chłopak podał mi wódkę, która cały czas stała obok, tam gdzie ją wcześniej zostawiłam. Pociągnęłam z niej kilka razy, naprawdę porządnie. Tym razem charakterystyczne pieczenie przyniosło mi ulgę. Jestem tu, w Los Angeles, piję wódę, wokół znajome twarze.

- Czy mogłaby zostać na chwilę sama…

- Jasne, już wychodzimy.- powiedział Slash i wstał.

- Chciałam powiedzieć, czy mogłabym zostać sama z Seanem.- dokończyłam.

Mulat obrzucił blondyna spojrzeniem i kiwnął głową. Potem razem z Black wyszli.

- Co jest siostra?- Sean usiadł obok mnie i objął mnie ramieniem. Ten gest przypomniał mi szorstki dotyk mojego ojca ze snu.

- Śnił mi się tata.- szepnęłam.

Poczułam jak chłopak sztywnieje, spina się, zaciska szczęki.

- Tobie też?- mruknął.

Spojrzałam na niego zszokowana. On też ma takie koszmary w nocy? Czemu mi nie powiedział?

- Jak to mnie też? Tobie też się śni?

- Tak. Od samego początku. Odkąd… przyjechałem tutaj. W Lafayette wypełniła mnie taka pustka, że nawet snów nie miewałem. A tu… Wszystko odżyło. Już pierwszej nocy w Los Angeles śniłem o rodzicach.- wyznał.

- Mi się nigdy wcześniej nie zdarzyło. To… było okropne.  On wyglądał… Jak trup, zombie. Mówił do mnie, trzymał mnie za rękę….- przerwałam wzdrygając się.

Chłopak pogładził mnie po plecach.

- Wiem, Hal, wiem co czujesz.

Wtuliłam się w jego ciepłe ciało, nos wcisnęłam pomiędzy jego miękkie i jasne włosy. Zacisnęłam powieki, poleciało z nich kilka łez.

-Tęsknie za nimi.- jęknęłam.

- Ja też.- szepnął.- Ja też.

-----------------------

I znów nieprzyjemna pobudka. Ból głowy i zapuchnięta oczy, a w głowie mętlik. Miałam paskudny humor. Jasmin nie dogaduje się z Axlem, Melissa manipuluje Toddem, a mnie śni się zmarły ojciec. No cóż. Chyba niezbyt komfortowa sytuacja, prawda? Postanowiłam jednak stawić czoło trudnością. Muszę sobie poradzić, dam radę.

- Hallie, złe wieści.- usłyszałam nim zdążyłam otworzyć oczy.

Mam się roześmiać czy zacząć płakać?

Uchyliłam powieki, spojrzałam kto w ogóle do mnie mówi. To Sean.

- Jakie? Tylko mi nie mów, że ktoś nie żyje, jest załamany, bądź pakuje się w ciężkie kłopoty…

- Musisz iść do pracy. Jasmin gadała z szefem, ale nie dał ci…

- Co?! Po co w ogóle chcieliście mi załatwiać wolne?!- przerwałam mu.

- Pomyśleliśmy, że…- zaczął, ale po raz kolejny nie dałam mu skończyć.

- To źle pomyśleliście. Muszę chodzić do pracy, bez niczego do roboty chyba zeświruję.

Wygrzebałam się z koca. Mój brat stał z niepewna miną w drzwiach.

- Która godzina?- spytałam.

- Właściwie to jest trzecia nad ranem.- odparł.

Zatrzymałam się w pół ruchu. Jaka trzecia? Chociaż… W sumie to całkiem prawdopodobne.

- Czemu nie śpisz?- zaciekawiłam się.

- Jakąś godzinę temu dzwoniła Jaz. Spałem tuż przy telefonie, więc mnie obudził. Była jakaś niespokojna, chciała z tobą gadać. Powiedziała mi o tej pracy… i już.- wzruszył ramionami.

Pokiwałam głową. Usiadłam skrzyżnie na materacu zastanawiając się, co zrobić. Do roboty na ósmą. Pięć godzin żeby coś zrobić. Nie zamierzałam spać. Chciałam jakoś się rozluźnić, przez chwilę nie myśleć o wszystkich zmartwieniach. Co by tu takiego zrobić? Nigdzie nie pójdę, wszystko zamknięte. A szkoda, chętnie posiedziałabym w klubie i posłuchała głośnej muzyki przy papierosie i drinku. Właśnie, muzyka! To jest to. Mogę posłuchać moich winyli, które przywiozłam z rodzinnego miasta.

- Sean? Byłbyś tak miły i przyniósłbyś mi adapter z salonu?- spytałam.

- Jasne. Poczekaj chwilkę.- mruknął.

Wyszedł z pokoju, a ja chwyciłam za walizkę, gdzie od wprowadzenia się trzymałam wszystkie swoje rzeczy. W końcu nie mieliśmy szafy. Pogrzebałam chwilę, a w końcu z dna wyciągnęłam kilka dużych kwadratowych opakowań. Przejrzałam okładki. ‘Kill Em’ All’ Metalliki, ‘Paranoid’ Black Sabbath, ‘Aerosmith’ zespołu o tej samej nazwie oraz kilka innych. Wybrałam oczywiście moją ukochaną Metallikę. Pieszczotliwie przejechałam dłońmi po okładce i zdmuchnęłam z niej kurz. Tak dawno tego nie słuchałam…

Sean wszedł do pokoju dzierżąc w dłoniach adapter. Nie mam pojęcie skąd to urządzenie się u nas wzięło, po prostu ktoś je przyniósł przed imprezą. Cieszyłam się, że je mamy, mimo, że prawdopodobnie było kradzione. Postawiłam je na podłodze tuż obok łóżka i podłączyłam do prądu. Delikatnie wsunęłam wielką płytę na miejsce. Po kilku sekundach pokój wypełniły pierwsze dźwięki ‘Hit The Lights’. Przymknęłam oczy wsłuchując się w ostre riffy, dudniące basy i dziką perkusję. I wreszcie poczułam, pierwszy raz od wczorajszego ranka, że wszystko jest w porządku.

-----------------------------

Dobra, jest nowy. Szczerze? W ogóle go takiego nie planowałam. To znaczy, nie przewidziałam w ogólnym zarysie pewnego wątku, który w przypływie weny wprowadziłam w tym rozdziale. Chciałam też, żeby nieco przystopować z akcją. Nie wiem też, czy to normalne, że główna bohaterka tak przejmuje się swoimi znajomymi. Ja czasami tak mam, ale ze mną nie koniecznie wszystko jest w porządku, także wiecie… XD

Oky, koniec ględzenia o rozdziale, czas na małe ogłoszenia.

Już pisałam, że smuci mnie mała ilość opinii rozdziału, a ogromna liczba reklam. Także postanowiłam tak: Komentarze, które dodajecie, będą najpierw czytane przeze mnie, dopiero ja decyduje, czy komentarz jest publikowany, czy nie. Jak się zapewne domyślacie, nie będę publikować komentarzy, gdzie informujecie mnie o nowym rozdziale. Ta informacja jest skierowana do mnie i niech taką pozostanie, myślę, że nie obrazicie się, jeśli nie będzie wyświetlana pod postem. No chyba, że komuś zależy, żeby się zareklamować kosztem innych… Dobra, już przestaję na was wrzucać, jak zwykle mnie ponosi  xD

Hugs, Rocky.