Sweet Pain 4

Od razy przepraszam za tak długą przerwę ;\\ Wiecie, szkoła nie oszczędza ;c

Rozdział dedykuję Fever ;*
Music

---------------------------------

Już kolejny dzień leżałam na kanapie u Iana i nie robiłam absolutnie nic. No, może oprócz rozmyślania. I palenia fajek. Wyniknęło z tego tyle, że nie wymyśliłam nic sensownego, a dom był całkowicie przesiąknięty zapachem papierosowego dymu.

- Boże, Molly, czasem tu wywietrz…- Ian wkroczył do pokoju w samej bieliźnie.- Spałaś w ogóle?

- To była noc?- spojrzałam na niego zdziwiona.

- Eh, tak. Teraz jest ósma. Za chwilkę idę do pracy.- mruknął i wyszedł.

Zastanowiłam się. Jak to do pracy? Przecież jestem tu już długo, a dopiero teraz wspomniał coś o pracy. Może i mylą mi się pory dnia, ale na pewno zauważyłabym brak chłopaka.

- Jakiej pracy?- zawołałam.

- Normalnej. Pracuje w sklepie muzycznym.- odkrzyknął chyba z sypialni.

- A czemu wczoraj tam nie byłeś? I przedwczoraj?- spytałam.

Zobaczyłam jak wyszczerzony Ian wchodzi do pokoju.

- Bo był weekend, złotko.

Oh. O tym nie pomyślałam.

- Czyli dzisiaj jest… poniedziałek.- powiedziałam sama do siebie- A jestem tu od piątku.

- Brawo. Chyba jednak nie byłaś tak słaba z matmy, jak mówiłaś.- pokazał mi język.

Zrobiłam naburmuszoną minę i odpaliłam kolejnego papierosa. Spojrzałam w okno, na budzący się do życia Nowy Jork. Był to piękny widok. Szczególnie, kiedy dzień zapowiadał się na słoneczny.

- Gdzie jest ten sklep?- zapytałam, nie patrząc na chłopaka.

- Dwie ulice na zachód stąd. Jak będziesz potrzebowała, to przyjdź. Na pewno zobaczysz, jest tam wieki neonowy napis.- odezwał się gdzieś obok.

Pokiwałam tylko głową. Usłyszałam jego westchnienie.

-Co?

- No wiesz… Siedzisz tu i nic nie robisz… Może byś wyszła do ludzi, co? Nie wszyscy są tacy źli, jak ci się wydaje. Ja na przykład pomogłem ci w trudnej sytuacji. Ufasz mi chyba, co?

- Tak. Ufam ci Ian. Ale… Zrozum, że ja się już kilka razy przekonałam, że nie warto ufać.- w końcu na niego spojrzałam.- Wtedy w parku… Ja nie miałam wyboru. Byłeś moją ostatnią deską ratunku. Pomogłeś mi, bardzo ci dziękuję. Ale… pomyśl. Ile osób, które codziennie mijasz odważyłoby się na taki gest? Ilu twoich znajomych i przyjaciół, których uważasz za lojalnych, zrobiłoby to co ty? Ian, nie łudź się, że każdy ma tak złote serce jak ty. Okrucieństwo, mściwość i pycha są stałymi wartościami otaczających nas ludzi. Świat nie jest szczery, ani miły, Ian. Ja to wiem. Wiem lepiej od ciebie. Więc proszę, idź do pracy, a ja tu zostanę. Zostanę i pomyślę. Nad tym całym złem. Znowu.

Z ostatnimi słowami z powrotem obróciłam głowę w stronę okna. Nie słyszałam, żeby chłopak się ruszał, więc zostało mi tylko wyobrazić sobie, jak teraz nie mnie patrzy. Pewnie usiłuje coś zrozumieć. Przygląda mi się oczekując jakiegoś wyjaśnienia.  Po chwili do moich uszu dotarł dźwięk kroków, następnie szelestu ubrań, a potem zatrzaskiwanych drzwi. Zgrzyt gdzieś przy zamku oznajmił mi, że zostałam sama, szczelnie zamknięta. Z cichym szmerem wypuszczając dym z płuc, podniosłam się z kanapy. Otworzyłam okno. Rześki wiatr owiał moją twarz. Uświadomiłam sobie, że od kilkunastu godzin nieprzerwanie boli mnie głowa. Teraz poczułam ulgę w tym tępym bólu. Nic tak dobrze nie robi na dymiącą czachę, jak podmuch świeżego powietrza. Kiedy tak mój umysł się powoli odświeżał, uzmysłowiłam sobie kolejną rzecz. Mój żołądek domaga się jedzenia. Wzdychając zgasiłam papierosa i wyrzuciłam niedopałek za okno. Przez chwilę patrzyłam, jak spada, gasnąc. Potem skierowałam się do kuchni.

Wstyd się przyznać, ale byłam w tym pomieszczeniu pierwszy raz, odkąd się tu zjawiłam. Głównie dlatego, że zupełnie zapominałam o głodzie w świetle kłębiących się w mojej głowie myśli. Przypomniałam sobie, że moje posiłki składały się głównie z kawałków pizzy, lub kebaba, którego Ian zamawiał na rogu. Teraz jednak chłopaka nie było, a na wycieczkę do baru nie miałam ochoty. Stanęłam więc niepewnie naprzeciw skromnie wyposażonego aneksu kuchennego. W myślach wymieniłam potrawy, które umiem zrobić. Po podsumowaniu wyszło na to, że mogę przygotować sobie jajecznicę, bądź zapiekankę z makaronem i serem. Krzywiąc się na moje marne zdolności kulinarne, przystąpiłam do robienia zapiekanki. Była bardziej syta, poza tym w lodówce było zaledwie jedno jajko, więc jajecznica odpadała.

Po piętnastu minutach siłowania się z kuchenką, gotowa do zapieczenia maź trafiła do piekarnika. Stresowałam się, że coś spalę, toteż niemal co kilka sekund sprawdzałam stan potrawy. Kiedy w końcu wyjęłam danie, uznałam, że pachnie i wygląda naprawdę nienajgorzej. Nie czekając na zaproszenia, zabrałam się do jedzenia, odkrawając uprzednio kawałek dla Iana. Jakoś musze mu się odpłacić za gościnę, prawda?

---------------------

- Molly?- cichy męski głos wyrwał mnie z otępienia.

- Ian? Kiedy wróciłeś?- spytałam szukając go wzrokiem.

- Przed chwilą. – odparł.

Dopiero po kilku sekundach uświadomiłam sobie, że chłopak stoi nade mną i bacznie mi się przygląda.

- Słabo wyglądasz.- skrzywił się.- Kiedy ostatnio spałaś?

Chciałam już odpowiedzieć, ale zdałam sobie sprawę, że nie znam odpowiedzi na to pytanie. Kiedy spałam? O ile pamięć mnie nie myli, ostatnią noc spędziłam patrząc się w okno. Poprzednią też. I cały dzisiejszy dzień. O ile w ciągu tych zmarnowanych godzin znalazła się chwila drzemki, najwyraźniej jej nie zapamiętałam. Co znaczy, że nie była wystarczająca.

- Nie wiem…- mruknęłam przecierając oczy.- Aż tak ze mną źle?

- Szczerze?- chłopak uniósł brew.-  Tak. Prześpij się. A i dzięki za jedzenie.

Z tymi słowami wyszedł z pokoju, uprzednio rzucając mi koc i poduszkę. Spojrzałam na te przedmioty. Materiał zdawał się być miękki i przyjemny. Może faktycznie spróbuję się przespać.

Zmieniłam pozycję z półsiedzącej na leżącą i zarzuciłam koc na ciało. Zamknęłam oczy. I wtedy, niezgodnie z moimi podejrzeniami, zrobiło mi się lepiej. Wydawało mi się, że mój mózg zacznie przypominać mi sceny i obrazy, których nie chcę pamiętać. Tymczasem ten odpoczynek dla oczu przyniósł mi niewyobrażalną ulgę. Wyczerpany umysł, nic nie widząc, nie miał już siły przywoływać obrazów. Pozwolił mi się zapatrzeć w pustkę i po prostu zasnąć.

-----------------------
Music

Moment przebudzenia przypomniał mi, jak bardzo nienawidziłam poranków. Od zawsze. Ta pora dnia kojarzyła mi się z wychodzeniem z ciepłego łóżka i robienia mnóstwa rutynowych czynności.

Teraz, kiedy promienie słońca oświetlały moją twarz pod dość ostrym kątem, z jęknięciem obróciłam się na brzuch i nakryłam głowę kocem. Po chwili zrobiło mi się jednak duszno, więc zrzuciłam nakrycie kopnięciem. Jednocześnie poczułam jak dużo siły i energii dodał mi sen. Zdałam sobie również sprawę, że mój umysł już nie świruje. Nie byłam bombardowana tysiącami pytań. Czułam się świetnie w porównaniu do kilku ostatnich miesięcy. Niesiona falą dobrych emocji, skoczyłam na równe nogi i ruszyłam przez mieszkanie w poszukiwaniu Iana.

- Hej! Gdzie jesteś?- zawołałam.

Nikt mi nie odpowiedział, toteż wparowałam do sypialni. Dostrzegłam leżącego na łóżku chłopaka. Właśnie się przebudzał.

- Wstawaj!- nie zamierzałam być dla niego łaskawa.

- Co jest…- mruknął, ale zaraz spojrzał na mnie zdziwiony.- To ty? Boże, dziewczyno, ty się uśmiechasz? Czegoś się naćpała?

- Niczego, Ian. Po prostu… Sen jest najlepszym sposobem na wszystkie zmartwienia. One tak po prostu uciekły, rozumiesz? Jej, jak dobrze, że kazałeś mi się położyć!- zawołałam, jednocześnie rzucając się chłopakowi na szyję.

On wciąż zaskoczony odwzajemnił mój uścisk, mamrocząc coś o, tym, że kobiety są walnięte. Po chwili wstał i zarzucił jakąś koszulkę.

- Zrobisz mi śniadanie?- spojrzał na mnie błagalnie.

Wywróciłam oczami, ale poszłam do kuchni. Usłyszałam, że Ian zaczął brać w tym czasie prysznic.

Ja obrzuciłam wzrokiem wnętrze lodówki. Wyciągnęłam ser i w miarę świeżą szynkę. O dziwo, wśród kilku puszek piw, znalazłam pomidora. Wzięłam z blatu nieco czerstwy chleb i zabrałam się za robienie kanapek. Parę minut potem na stole stał talerz wypełniony jedzeniem. Usiadłam na krześle i przeżuwając kęs kanapki, chwyciłam za gazetę. Odkąd ostatnio interesowałam się sytuacją kraju, minęło sporo czasu, toteż niektóre artykuły mnie zaskoczyły. Wertowałam tak pismo, kiedy nagle do pokoju wszedł Ian.

- Uuu, postarałaś się.- uśmiechnął się.

- Idziesz do pracy?- spytałam ignorując jego komentarz.

- Tak, a co?

- Nic, nic… Tez bym gdzieś wyszła. Wiesz, koniec z siedzeniem na kanapie.- spojrzałam na niego.

- No wreszcie mówisz sensownie.- zaśmiał się.- Tak więc sugeruję, żebyś poszła ze mną do pracy. Poznasz mojego kolegę, z którym pracuję, możesz tez pooglądać sprzęt w sklepie, przejrzeć kasety… W muzycznym nie da się nudzić. To jak, idziesz?

- Jasne.- odparłam.

Wiedząc, że chłopak zaraz zbiera się do wyjścia, postanowiłam lekko się ogarnąć. Wstałam, jednocześnie spoglądając, co mam na sobie. Przypomniałam sobie, że kiedy tu trafiłam miałam  na sobie tylko szpitalną tunikę.  Teraz ubrana byłam w nieco za duże jeansy i jakiś T-shirt.

- Ian? Skąd ja mam te ciuchy?- zapytałam.

- Dałem ci je. Należały do mojej byłej. Trochę zostawiła.- wyjaśnił.

- Aha… A masz może jeszcze?

- Ta. W szafie na samym dole.- odpowiedział.

Skierowałam się w wyznaczone miejsce i otworzyłam mebel. Na dnie istotnie leżało kilka damskich ciuchów. Zaczęłam je przeglądać. Znalazłam kilka par spodni, ale sprawiały wrażenie jeszcze większych, od tych, które miałam na sobie. Co oznacza, że będą na mnie wisieć. Rozejrzałam się więc za jakąś kiecką. Nie należałam do fanek odkrywania nóg, ale wolałam to niż worowate jeansy. Po chwili znalazłam prostą czarną sukienkę, z krótkim rękawkiem. Założyłam ją na siebie. Była ona z natury dość luźna, więc wyglądałam nienajgorzej. Do tego naciągnęłam znalezione rajstopy, a ramiona okryłam materiałową granatową kurtką. Zostawała kwestia butów. Już miałam lecieć do Iana kiedy w oczy rzucił mi się charakterystyczny czubek trampek. Sięgnęłam po obuwie. Okazały się mocno znoszone, ale względnie nadające się do użycia. Były w kolorze sukienki. Wsunęłam w nie stopy i ruszyłam ku wyjściu.

- Jejku, jesteś najszybciej ubierającą się dziewczyną, z jaką przyszło mi mieszkać. A tak w ogóle, to fajnie wyglądasz.- Ian już stał gotowy przy drzwiach.

- Dzięki.- odparłam nieśmiało.

Chłopak już jednak nic nie mówił, tylko pokazał na wyjście. Posłusznie wysunęłam się na korytarz i poczekałam na Iana zamykającego zamek. Kilka sekund później znaleźliśmy się na chodniku przed blokiem. Chłopak poprowadził mnie wzdłuż drogi, a następnie skręcił w nieco większą ulicę. Szliśmy nią jakieś dziesięć minut, aż w końcu ponownie skręciliśmy. Tym razem trafiliśmy na małą uliczkę, ale z oddali wyróżniał się neonowy napis reklamujący sklep muzyczny. Przeszliśmy dzielącą nas od celu odległość i znaleźliśmy się we wnętrzu sklepu.

- No to jesteśmy. Poznaj Mercury’ego. Ale mów mu Merc.- Ian wskazał na  blondyna siedzącego za ladą.

Ten uśmiechnął się promiennie i ruszył w moją stronę.

- O, Molly! Ian mówił o tobie. Jak słyszałaś jestem Merc. Miło cię poznać.- uścisnął moją dłoń, a ja odpowiedziałam mu niepewnym uśmiechem.

Przyjrzałam się chłopakowi. Był to szczupły blondyn o szarych oczach i bystrym spojrzeniu. Sprawiał wrażenie wiecznie uśmiechniętego, co odróżniało go od Iana, który mimo pogody ducha zazwyczaj chodził zamyślony. Merc ubrany był w jasny podkoszulek i przetarte jeansy.  Nie wyróżniał się może strojem, ale jego wyszczerz prawdopodobnie widać było z kosmosu.

- Hej, miło mi cię poznać.- mruknęłam nieśmiało.

Byłam nieźle speszona, w końcu to dopiero druga poznana przeze mnie osoba od ucieczki ze szpitala. Z Ian’em nie poszło tak źle, zwarzywszy na ówczesną sytuację. Teraz jednak, czułam się nieswojo w towarzystwie Merca.  Blondyn jednak oprócz nieustannego tryskania entuzjazmem, posiadał dar umiejętnego obchodzenia się z ludźmi i odczytywania ich emocji oraz odczuć. Teraz, wyraźnie widząc moje zakłopotanie, uśmiechnął się jeszcze szerzej i powiedział:

- Rozejrzyj się, może cię coś zaciekawi. Otwieramy dopiero za piętnaście minut. A ja pójdę zrobić ci herbatę.

Odetchnęłam z ulgą i owiałam pomieszczenie wzrokiem. Ian udał się w kierunku lady, by zaraz zabrać się za porządkowanie jakiś papierów. Nie pozostało mi nic innego, jak dokładnie obejrzeć sklep. W ciągu kolejnych trzydziestu minut dokładnie zbadałam każdy  zakątek sklepu, nie zważając na innych klientów, którzy zaczęli się po chwili pojawiać. Dokładnie obejrzałam wiszące na ścianie skrzypce, stojącą perkusję i pokaźną kolekcje gitar. Przejrzałam sporo kaset, i chociaż nie znałam za bardzo większości zespołów, zachwyciły mnie kolorowe okładki niektórych albumów. Sklep dysponował tez działem ubraniowym, gdzie znalazłam wiele koszulek i dodatków z muzycznymi nadrukami.

- Hmm, chciałabym tu pracować.- mruknęłam podchodząc do obu chłopaków.

- Tak? A jakiej muzyki słuchasz?- spytał Merc.

- Ja… No wiesz… Ostatnio miałam ciężki okres, a wcześniej szkoła i… No słuchałam głównie radia. i… Nie mam ulubionego wykonawcy.- wyjąkałam.

- Oj, nie ma się czym przejmować. Od tego tu jestem, żeby ci doradzić.- zaśmiał się chłopak.- Chodź znajdziemy ci jakiś zajebisty album.

Pociągnął mnie za rękę w odpowiednią stronę. Następnie przejrzał kilka kaset i zmarszczył brwi.

- Wolisz jakieś ostrzejsze brzmienie, czy raczej coś lżejszego?- zapytał w końcu.

- Ja… Sama nie wiem. Są takie chwile, że przyda się coś mocnego, ale czasem ma się ochotę na spokojną piosenkę.- stwierdziłam.

- Rozumiem… Masz to. I to. No i jeszcze ewentualnie łap tą.- podał mi trzy pudełka.

‘Led Zeppelin IV’, ‘Back In Black’ i  ‘Appetite For Destruction’  przeczytałam tytuły.

- Jak będzie za mocne, to daj znać.- rzucił jeszcze Merc podając mi słuchawki i mały magnetofon.

Na pierwszy ogień poszło AC/DC. Musze przyznać, że mieli niezłe kopnięcie. Od razu zakochałam się w chrypie wokalisty. O Brianie Johnsonie gdzie ty się podziewałeś całe moje życie? Po kolejnych kilku godzinach mogłam to samo powiedzieć o Jimmym Page’u i Axl’u Rosie. Dlaczego ja wcześniej nie znałam tak zajebistej muzyki?

- Ej, to jest zajebiste.- podeszłam do chłopaków.

- No co ty nie powiesz?- mruknął Ian z półuśmiechem.- Chodź, zwijamy się.

- Co? Już?- zdziwiłam się.

- No tak. Słuchałaś tych kaset dobre sześć godzin.

Fakt. Każdy z albumów przesłuchałam po kilka razy. Chwyciłam pudełka i ruszyłam do stojaka, by je odłożyć.

- Ej, ej! Weź je. Na mój koszt.- zawołał Merc zza lady.

- Ale…

- Żadnego ‘ale’. Ian mówi, że dawno nie wyglądałaś tak dobrze, jak podczas słuchania. Bierz i nie marudź.- powiedział.

Wymruczałam jakieś podziękowania i pożegnania, a następnie wyszliśmy wraz z Ianem z budynku.

- Podobało się?- zapytał.

- Tak. Dobrze zrobiłam, że zdecydowałam się wyjść.- odparłam.

- Też tak sądzę.

Nie odpowiedziałam. Mimo siedzenia kilku godzin w miejscu, czułam potworne zmęczenie. Niemal słaniałam się na nogach, kiedy dochodziliśmy do klatki. Nie wiem czy doszłabym na górę, ale nagle moje serce zabiło szybciej. Rozpoznałam bowiem postać stojącą na klatce. Rozpoznałam wyczekiwaną przeze mnie szopę brunatnych włosów.

- Cass!- krzyknęłam rzucając się dziewczynie na szyję.

- Molly! Fajnie, że wreszcie przyszłaś. Chodź, wszystko ci opowiem.- mruknęła i pociągnęła mnie za zmierzającym już na górę Ianem.

-----------------------------

Sama nie wiem, co o tym myśleć. Pisałam to w ciągu kilku dni, więc jest taki trochę… niespójny? Nie wiem jak to ująć, ale coś mi tu nie pasuję XD Może Wy będziecie wiedzieć co :D Także zapraszam do czytania i komentowania :>

PS pojawiła się nowa zakładka ‘O mnie’. Chyba się domyślacie co tam znajdziecie XD Więc, jak macie chwilkę, to możecie looknąć ;3

Pozdrawiam ;*