Rozdział 19+ Versatile Blog Award

Ten rozdział jest dla osób, które nominowały mnie do Versatile Blog Award. Bardzo, ale to bardzo wam dziękuję! ♥

Wracając do nominacji... Uznałam, że nie będę dodawać osobnego posta na ten temat, więc wszystko znajduję się pod rozdziałem. 

Jeszcze raz bardzo dziękuję za nominacje! 

A teraz zapraszam na rozdział. Wreszcie mi wyszło mniej dialogów i więcej opisów :)

--------------------------

Muzyka

Jeszcze nie zdążyłam na dobre otrząsnąć się z zaskoczenia, a już pędziłam ulicami Los Angeles. Po otrzymaniu informacji, że Sean zabrał Jasmin, pierwsze i jedyne, co przemknęło mi przez głowę, to podejrzenie, że są w Hellhouse. Teraz kiedy szybkim krokiem pokonywałam kolejne przecznice, stwierdziłam, że to wcale nie jest takie oczywiste. Zarówno mój brat jak i Jaz zdawali sobie sprawę z tego, że w naszym domu mogą spotkać Axla. Oczywistym było, że sobie tego nie życzyli. No ale gdzie indziej mogliby pójść? Do baru? Otrząsnęłam się z obaw. Może są z Hellhouse, może Sean wiedział, że Rose gdzieś wychodzi…

Ostatnie kilkaset metrów pokonałam biegiem, mimo, że czułam ból w boku od długiego i szybkiego marszu. Wpadłam do domu i niczym szaleniec zlustrowałam wnętrze błyskawicznym spojrzeniem. Nie było nikogo. Na pierwszy rzut oka. Wsunęłam się do salonu, bezszelestnie. I co tam ujrzałam? Jasmin leżącą wraz z Seanem na kanapie. Spali. Dało się zauważyć, że dziewczyna przed zaśnięciem starała się jak najbardziej ograniczyć kontakt z blondynem, ale kiedy zasnęła, Sean niepewnie objął ja ramieniem. Wyglądało to dość zabawnie, zważywszy na to, że chłopak nie dotykał swoim ciałem dziewczyny, jedynie jego ręka spoczywała na jej biodrze i brzuchu. Mi jednak nie było do śmiechu. Czemu oni tu przyleźli i po jaką cholerę poszli spać? Czyżby Black w hotelu nie dysponowała łóżkami? Podeszłam do nich i gwałtownie szarpnęłam mojego brata za ramię. Skrzywił się, mruknął coś, w końcu otworzył oczy.

- Co wy tu robicie?- wypaliłam prosto z mostu. Byłam nieźle zirytowana.

- Śpimy.- warknął.

- Ale dlaczego tu? Przecież w każdej chwili może tu wpaść Axl! Chcesz ją jeszcze bardziej załamać? A tak w ogóle, to po co do niej przychodziłeś? Była w hotelu, nikt jej tam nie przeszkadzał, a ty ją stamtąd wyciągasz i przyprowadzasz tutaj… Sean, kurwa, co z tobą jest nie tak?- zaczęłam krzyczeć. Zauważyłam, że Jasmin się przebudziła, ale nie zwracałam na to uwagi. Wpatrywałam się w blondyna.

- Nie chciałem, by była sama! A przyprowadziłem ją tu, ponieważ Rose dowiedział się, że była w hotelu. Przyszedł tam. Musiałem mu przywalić w zęby, inaczej nie udałoby jej się uciec bez spotkania twarzą w twarz. Zanim zakrztusił się własną krwią z wargi wrzeszczał, że jej mu nie zabiorę i że przeczesze całe Los Angeles by nas znaleźć. Także on teraz biega po mieście, a my przyszliśmy w miejsce, w którym nas się najmniej spodziewa. Była zmęczona, więc zasnęliśmy. Jakieś pytania?

Stałam i milczałam. Brzmiało sensownie. Też bym tak zrobiła na miejscu Seana, bo niby jakie było inne wyjście? Zostać tam i odganiać Rose’a jak natrętnego psa? Mój brat spokojnie był w stanie powstrzymać go w razie natarcia, ale lepiej było zmienić miejsce przebywania. Westchnęłam i przetarłam oczy dłonią.

- Sorry, że tak naskoczyłam. Moje nerwy już nie wytrzymują. – usiadłam na wolnym skrawku kanapy.

- Przepraszam, Hallie, to moja wina.- wtrąciła niespodziewanie Jasmin.

- Jasne, że nie twoja, nie gadaj głupot. To wszystko przez tego przeklętego Axla. Jebany dupek.- syknął Sean i zabrał dłoń z jej ciała. Dziewczyna jednak z powrotem położyła jego rękę na sowim brzuchu i wtuliła się w jego klatkę piersiową.

- Tak czuję się lepiej. Wreszcie w miarę spokojnie się przespałam. Dziękuję, że mnie mimo wszystko objąłeś.- wytłumaczyła się.

Sean nieco zaskoczony zaczął głaskać ją po włosach. Siedzieliśmy chwilę w ciszy.

- Nie mogę tu dłużej siedzieć. Ale gdzie mam iść?- zapytała w końcu blondynka.

Nikt z nas nie znał odpowiedzi na to pytanie, choć bardzo chciał. No bo gdzie mogła teraz podziać się ta dziewczyna? Musiało być to miejsce nieznane Axlowi, ale też bezpieczne. Jej mieszkanie odpada, hotel Black oczywiście też… A może by tak do Chloe? W końcu dziewczyna okazała się w porządku. Dzisiaj w pracy wzbudziła we mnie wręcz zaufanie, wiedziałam, że jest skłonna się dla kogoś poświęcić.

- Przenocujesz u Chloe.- odparłam.

- Co? U tej dziwki? Jak to?- zerwała się.

- Jasmin, ja ci nie mówiłam, ale sytuacja z Toddem, Melissą nieco się zmieniła… A Chloe okazała się być naprawdę dobrą dziewczyną.-  wiedziałam, że Jaz się tak łatwo nie przekona, ale musiałam próbować.

- Niby dlaczego tak sądzisz?

Westchnęłam i zaczęłam jej opowiadać. Wszystko co stało się od wejścia Melissy na imprezę, przez niedzielną akcję z Toddem i numerem telefon, aż do poranka w pracy, kiedy to zastałam tą parkę obściskującą się na blacie. Nie pominęłam też późniejszej rozmowy Mel z szefem i zwierzeniem Chloe. Ogólnie powiedziałam wszystko, co wiedziałam na ten temat. Nie omijałam własnych przemyśleń i zmartwień. Po zakończeniu mojej historii, która mimo, że działa się na przestrzeni zaledwie kilku dni, zawierała wiele istotnych fragmentów. Jaz siedziała milcząc. Czekałam na reakcję, żeby powiedziała cokolwiek, chociaż jedno słówko.

- Co o tym myślisz?- zapytałam cicho po kilku minutach.

- Myślę, że nie wiem jak mam cię przepraszać.

Zaskoczenie i niedowierzanie. Tak, chyba to poczułam.

- Słucham?

- Hal, ja widzę jak ty się tym wszystkim cholernie przejmujesz. Jak bardzo zależy ci na szczęściu wszystkich ludzi wokół ciebie. A ja to wszystko utrudniam, sprawiam kłopoty… Powinnam nic ci nie mówić o akcji z Axlem, naćpać się… Może przez przypadek przedawkować? Albo uciec z miasta? Przepraszam cię tak bardzo! Przeze mnie jesteś jeszcze bardziej przybita. Wybacz mi.- ostatnie słowa wyłkała.

Bez słowa podeszłam do niej i ją przytuliłam. Jej łzy moczyły mi koszulkę, ale miałam to naprawdę głęboko w dupie. Czułam na sercu dziwne ciepło. Było spowodowane uczuciem, że komuś na mnie zależy. To prawda, że przejmuję się wszystkimi na około, ale nigdy nie patrzyłam na to odwrotnie. Nie zastanawiałam się, czy komuś zależy na mnie. Teraz poczułam to bardziej niż kiedykolwiek.

- Nie masz za co przepraszać. I… Dziękuję.- szepnęłam jej we włosy.

Oderwała się ode mnie i spojrzała nie rozumiejąc. Pokręciłam głową z lekkim uśmiechem.

- Zamieszkasz u Chloe na jakiś czas?- zapytałam.

- Tak.

--------------------------------

Muzyka

Kiedy wyszłam z domu Chloe, uprzednio zostawiając tam Jasmin, było już ciemno. Tleniona blondynka została oczywiście wtajemniczona we wszystko co powinna. Nie zdziwiłam się, kiedy zaproponowała Jaz nocleg zanim o to poprosiłyśmy. Jasmin jednak z trudem ukryła zaskoczenie.

Teraz szłam ciemną ulicą, na szczęście wiedziałam, że Sean czeka na mnie w barze nieopodal. Dotarłam do niego jak najszybciej umiałam, paląc jednego papierosa za drugim. Musiałam się w końcu w jakiś sposób odstresować. Kiedy już weszłam do dusznego baru, od razu dostrzegłam stolik, gdzie siedział mój brat. Siedzieli tam wszyscy mieszkańcy Hellhouse  oprócz Stradlina, który zapewne wciąż był z Black. Zastałam tam nawet Axla. Ten jednak miał wzrok utkwiony gdzieś w dal i kulił się na końcu kanapy. Usiadłam Slashowi na kolanach, obdarzając go wcześniej szybkim całusem. Postanowiłam mu wybaczyć, że pobił Rose’a, mimo, że prosiłam, żeby tego nie robił. Sama byłam tego bliska, a wiadomo, facetowi trudniej się pohamować.

Zamówiłam coś mocnego, sama nie umiałam wymówić nazwy tego drinka, ale podobno porządnie dawał po bani. A tego dokładnie było mi trzeba. Żeby się wyluzować, zaliczyć zgon, rano obudzić się z kacem i choć na kilka godzin zapomnieć o wszystkim.

Wszystko zmierzało właśnie ku temu, kiedy nagle Slash westchnął, jakby sobie o czymś przypomniał. Spojrzał na mnie, wyraźnie utraciwszy dotychczasowy humor. Popatrzył po chłopakach, a ja nie rozumiejąc zmarszczyłam brwi.

- Hallie…- zaczął.- My… To znaczy ja i reszta zespołu musimy wyjechać do Nowego Jorku. Na jakieś dwa tygodnie.

Moje ramiona bezwiednie opadły, i poczułam, jak rezygnacja niemal mnie rozszarpuje od środka. Zawsze kiedy było źle, musiało zdarzać się coś, co sprawiało, że było jeszcze gorzej. I właśnie teraz, kiedy moje nerwy są w strzępkach, przez Jasmin, Todda i moje sny, opuszczał mnie Saul, moja główna podpora, osoba, której mogłam wszystko bez wahania powiedzieć. Nie chciało mi się płakać, nie byłam też zła. Miałam jedynie ochotę wstać, wyjść z baru, położyć się na jakimś wygodnym łóżku, i zasnąć. Najlepiej na kilka tygodnia, może nawet miesięcy. Okropnie wkurzało mnie to, że wszystko tak mocno odczuwam, że każdy mały problem przybija mnie do ziemi coraz bardziej i bardziej. Od zawsze chciałam być bardziej obojętna. Może to egoistyczne, ale nie miałam ochoty od rana do wieczora zajmować się ludzkimi problemami, nawet jeśli mieliby je moi najbliżsi przyjaciele. Tak bardzo pragnęłam teraz wzruszyć ramionami, powiedzieć ‘ok’ i dalej sączyć drinka. Niestety moja natura mi na to nie pozwalała. Nie byłam w stanie olać zaistniałej sytuacji. Moje wnętrze zadrgało z bezsilności i rozgoryczenia. Dość mocnym ruchem odstawiłam kieliszek z alkoholem na blat stolika. Podniosłam się sztywno.

- Kiedy jedziecie?

- W ten weekend.

Kiwnęłam głową i wyszłam. Zostawiłam ich tam samych, zbyt zaskoczonych, by wpaść na pomysł by za mną iść. I dobrze. Nie potrzebowałam towarzystwa. Szłam powoli, starając się za dużo nie myśleć. Ale jak zwykle nic z tego  nie wyszło. Zastanawiałam się, po co chłopcy w ogóle tam jadą. Czyżby szukali wytwórni, która wyda im płytę? A może mają tam jakiś znajomych, którzy załatwiliby im koncert? Zastanawiające. W sumie nie interesowałam się za bardzo ich twórczością, wystarczyła mi wiedza, że grają naprawdę zajebiście. Słyszałam kilka kawałków w ich wykonaniu, miały bardzo duże energii i ogólnie były świetne. Oprócz tego nie miałam pojęcia co tam słychać w ich zespole. Nie wiedziałam nawet jak się nazywają. O ile w ogóle mają jakąś nazwę.

Potrząsnęłam głową, usiłując odgonić wszystkie myśli. Udało mi się przez chwilę nie zadręczać tematem chłopaków i ich kapeli. Nagle na jednym z klubów, chyba Cathouse, zauważyłam duży plakat. Widniało na nim logo Jetboy. Od razu skojarzyłam,  że tam właśnie na basie pogrywa Todd. Na dodatek okazało się, że koncert jest dzisiaj, a dokładniej zaczął się chwilę temu. Nie wiem, co mną kierowało, ale ruszyłam w stronę wejścia. Na szczęście wstęp był darmowy, zespół był za mało znany, żeby płacić chociaż pół dolca.

Wewnątrz było duszno, głośno i śmierdziało mieszanką tanich fajek i jeszcze tańszego wina. Skrzywiłam się lekko, i zwróciłam oczy ku scenie. Oczywiście zauważyłam tam Crew’a. Muszę przyznać, że muzykiem był nie najgorszym, linia basu w granym utworze była zagrana po mistrzowsku. Jego umiejętności nie tłumaczyły jednak jego głupoty jaką się wykazał, kiedy to publicznie okazał jak kocha Melissę. Dziwkę i dwulicową intrygantkę. Nie mogłam pojąć, jak chłopak tego nie widział. To można ocenić z samego wyglądu…

I właśnie po tym wyglądzie, po tonie makijażu na twarzy, po krótkiej sukience, szpilkach i tlenionych lokach, rozpoznałam postać Melissy. Stała pod sceną, wiła się i słała piękne uśmiechy do swojego kochasia na scenie. Tylko on chyba nie dostrzegał sztuczności w tych jej wyszczerzonych ząbkach.  Odwzajemniał się tym samym, zadedykował jej nawet następną piosenkę. Prychnęłam na słowa ‘Melissa jest niesamowitą dziewczyną pełną wrodzonej powabności i seksapilu’. Ci faceci…

Jego słowa dotyczące seksapilu chyba były prawdą, bo chwilę później zauważyłam, że jakiś pijany oblech wsunął dłoń pod sukienkę Melissy, tak, że trzymał ją za pośladki. Ona raczej się tym nie przejęła, ale wręcz natarła na niego, jakby żądając więcej. Nieświadomy niczego Todd, który ze sceny nie miał jak dojrzeć ręki faceta, dalej ślinił się i szerzył do tlenionej blondynki.

W pewnym momencie zrobiło mi się niedobrze. Nie wiedziałam, czy od smrodu, czy raczej widoku jaki przed chwilą zastałam. Nie siląc się nad rozmyślanie na ten temat rozepchnęłam tłum i wydostałam się na zewnątrz. Orzeźwiające powietrze sprawiło, że poczułam się nieco lepiej, więc już bez rozglądania się na około ruszyłam w kierunku Hellhouse. Nie było daleko, więc już po chwili byłam w domu. Rzecz jasna nikogo tam nie zastałam, wszyscy byli w barze. Powoli, nie śpiesząc się, weszłam do łazienki, rozebrałam się i wzięłam naprawdę długi prysznic. Pod koniec woda była chłodna, ale przy panującym upale, który towarzyszył mi od przyjazdu do Los Angeles, raczej mi to nie przeszkadzało. Po kąpieli ubrałam się w koszulkę Slasha. Zeszłam na dół i włączyłam mały telewizor. Ustawiłam jakiś program z wiadomościami, jeden z niewielu jakie dało się oglądać bez większych zakłóceń. Gadali coś o wypadku kolejowym, potem o nieporozumieniu jakiś polityków w parlamencie… Generalnie nie za bardzo mnie to interesowało. W sumie włączyłam ten telewizor tylko po to, żeby w domu nie było zbyt cicho. Mimo to po jakimś czasie nie mogłam powstrzymać się od ciągłego rozmyślania. Beznadziejność sytuacji w jakiej się znalazłam nieco mnie przerastała, a ja nie umiałam znaleźć żadnego wyjścia. Nie miałam pojęcia co zrobić w sprawie Todda i Melissy, nie wspominając o tym, że nie miałam żadnego doświadczenia z ofiarami gwałtu i nie do końca wiedziałam jak obchodzić się z Jasmin. Niby to moja bliska koleżanka, ale jakoś nie umiałam wyczuć granicy jej wytrzymałości. Nie miałam wyczucia, kiedy ktoś posunie się względem niej za daleko. Czy ona jest gotowa, by związać się z Seanem? Szczerze w to wątpiłam biorąc pod uwagę iż Jaz wyznała, że kocha Axla. Że mimo tak okrutnego i bestialskiego czynu nadal darzy go uczuciem. Jednocześnie nie wiedziałam z czego to wynika i rozumiałam ją. Rose to człowiek o złożonej i nietypowej psychice, jest jednym z tych, którzy nadają na zupełnie innych falach. Nikt nie będzie nigdy do końca rozumiał Axla. A Jaz się nim zainteresowała, spróbowała zbliżyć, poznać go, dać mu wsparcie opiekę i po prostu miłość. Mimo swoich różnic pasowali do siebie w pewien dziwny sposób. Strzały kupidyna nie raz błądziły i nie trafiały do celu, ale czy tym razem tak było? Czy oni nie mogą być razem? Tak bardzo chciałam wiedzieć jaki los ich czeka, co zostało im dane. Wyjrzałam przez okno i spojrzałam w niebo. Podobno los jest zapisany w gwiazdach. One swym blaskiem mają nam pokazywać jaka czeka nas przyszłość, czy pełna cierpienia, czy radości i nadziei? Ja nie mogłam dostrzec nic oprócz tysięcy jasnych plamek na granatowym firmamencie, ale w głębi duszy wierzyłam, że gdzieś tam widać co zgotuje los mnie i moim bliskim, i że jest on nie tak tragiczny jaki był do tej pory.

Przestałam patrzyć w niebo i z powrotem przeniosłam wzrok na ekran odbiornika telewizyjnego. Sama nie wiedziałam o czym opowiada bieżący program. Pomyślałam, że dopadł mnie dziwny nastrój. Taka melancholia. W moim mózgu panował względny spokój, ale duchowo czułam się rozszarpana na sto kawałków. Z jednej strony wciąż cierpiałam po stracie rodziców, z drugiej przejmowałam się kłopotami moich przyjaciół… Jeszcze z trzeciej strony tęskniłam za ważnymi dla mnie osobami, którzy nie byli ze mną w Kalifornii i nie byli również moimi rodzicami. Poczułam tęsknotę za Amber i Chrisem. Chciałam, by jak co dzień rano przed szkołą ta złotowłosa dziewczyna ze śmiechem wskoczyła mi na plecy, a zamyślony szatyn stał obok i przyglądał się nam z delikatnym uśmiechem. Nie sądziłam, że aż tak mi ich brakuje dopóki się nad tym nie zastanowiłam. Marzyłam, by powiedzieć im wszystkie moje zmartwienia, by choć przez chwile z nimi pogadać. Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek ich jeszcze zobaczę. Nie stać mnie na podróż do Lafayette. A możliwość, że oni przyjadą do mnie raczej nie istnieje. Po moim policzku spłynęła łza. Nie chciałam jej tam, pragnęłam być niewzruszona. Ale nie umiałam. Za dużo rzeczy zaczęło mnie nagle przytłaczać. Kiedy przypomniała sobie, że moje największa podpora i człowiek którego darzę ogromnym uczuciem wyjeżdża niebawem, z moich oczu pociekła już nie kropla, ale cała kaskada łez. Niby to tylko kilka tygodni, ale był to najgorszy moment jaki można było wymyśleć. Musiałam jednak pogodzić się z losem, i jakoś utrzymać moją psychikę  na poziomie nie przekraczającym paranoi. Na razie czułam się jak  chora psychicznie, jakbym widziała i słyszała coś, czego nie ma. Słyszałam płacz Jasmin, widziałam zaślepione zauroczeniem oczy Todda, czułam dotyk mojego ojca na ramieniu i zapach szkolnych obiadów z Lafayette, które spędzałam w towarzystwie Amber i Chrisa.  Tyle bodźców, które istniały w mojej chorej wyobraźni. Tyle rzeczy, które doprowadzały mnie do szaleństwa.

Byłam zwykłą dziewczyną, z zadupia w Indianie. Może nie do końca lubianą w szkole, ale mającą dwójkę dobrych przyjaciół.  Wszystko zaczęło się walić od tego okropnego dnia. Od dna w którym stała się najgorsza rzecz jaka kiedykolwiek mnie spotkała. Mój kochany tata, autorytet, człowiek, którego po prostu kochałam od małego, umarł. Najgorsze jednak było to, że mnie przy nim nie było. Do tej pory czułam ogromne wyrzuty sumienia, wściekłość na mój cholerny egoizm i głupotę. Pokłóciłam się z matką. Nie lubiłam jej. Nie mogłam nigdy znaleźć z nią wspólnego języka. I tego dnia ona chciała się  na mnie w jakiś dziwny sposób zemścić. Za te lata zgorzkniałości w naszych relacjach. Ona już wtedy wiedziała, że ojciec umrze. Nie miała nadziei, była przekonana, że to tylko jego wina, bo pił i palił. A ja uciekłam. W takim momencie, kiedy mój kochany tata walczył o oddech w szpitalu. Odeszłam, bez słowa, bez pożegnania, ze swoją samolubnością i żalem w sercu.

Nie wiedziałam, czemu myślałam o tamtym dniu. O tamtych chwilach, do których wolałabym nigdy nie wracać. Ta samotność doprowadziła mnie do tak dziwnego stanu. Siedziałam przed tym cholernym telewizorem i gapiłam się w ekran, choć moje oczy tak naprawdę nie widziały tego co było przed nimi, ale wszystkie wspomnienia, obrazy i sceny, których nigdy nie chciałam przeżyć i zobaczyć. A jednak. Nie mogłam przestać, ból i przerażenie narastały bez mojej kontroli. Krzyknęłam cicho, jakbym chciała odgonić to wszystko od siebie. Odpowiedziały mi jedynie głosy z telewizji.

Zwinęłam się na kanapie i nakryłam kurtką Saula. Moje łzy po kilku minutach całkowicie zamoczyły jej kołnierz. Nie zważałam na to, dalej siedziałam i płakałam. Do końca nie umiałam nawet określić czemu. Ze strachu przed wspomnieniami przeszłości? Z bólu jaki towarzyszył mi przez kilka ostatnich miesięcy? Czy może z bezradności, bo nie umiałam pomóc ani sobie, ani innym? Po długiej chwili wstałam powoli, z powodu narastającego bólu głowy. Wyłączyłam telewizor. Znów wyjrzałam za okno, znów zastanowiłam się nad losem, który mnie czeka. Pokręciłam głową. To nie miało sensu. Wszystko co się dzieje na ziemi, zależy od ludzi, a nie od pieprzonych gwiazd. Co ze mną nie tak, że zaczynam szukać pomocy w nieboskłonie…

Niemal mnie to rozbawiło, ale wciąż moje policzki były mokre od łez. Wzmogło się to, kiedy uświadomiłam sobie, że trzymam w dłoniach katanę Slasha i czuję jej woń. Jego woń. Wiedziałam, że chłopak wyjeżdża i na kilkanaście długich dni będę musiała zostać niemal sama. Zostawał mi tylko Sean, który ubzdurał sobie, że pomoże Jaz w trudnych chwilach, sama Jasmin, która była przecież w koszmarnej formie, oraz Black, jedyna, która nie była poszkodowana przez los, ale posiadająca pracę, która raczej nie pozwalała jej mi w jakikolwiek sposób pomóc. Pomijając nocne rozmowy przy piwie lub czymś nieco mocniejszym.

Z takim przykrym przekonaniem weszłam do kuchni i wygrzebałam jakieś tabletki przeciwbólowe, w które zaopatrzyłam dom przed jakąś imprezą. Połknęłam szybko dwie na raz, zapijając połową półtoralitrowej wody. Chwilę później poczułam się nieco lepiej, ale ogarnęło mnie zmęczenia. Rzuciłam kurtkę, którą cały czas ściskałam na krzesło, ale uświadomiłam sobie, że tej nocy raczej Slasha przy mnie nie będzie, bo zabaluje w klubie do rana, a ten jeansowy kawałek materiału będzie mógł mi choć w małej części pomóc poczuć bliskość kogokolwiek. Chwyciłam więc katanę i przytulając ją do policzka weszłam po schodach na górę.

Rzuciłam się na łóżko i owinęłam materiałem. Zapach papierosów i potu mojego chłopaka oplótł moje ciało. Po chwili spałam, a moje oczy wciąż łzawiły z żalu, bezsilności i strachu.

-------------------------------

Muzyka

Patrzyłam się prosto w jego oczy. Chciałam zgrywać twardą, pokazać, że dam sobie radę, że nie robi to na mnie wrażenia. Ale nie dałam rady, nagle z jękiem rzuciłam się mu na szyję i mocno przytuliłam.

- To tylko dwa tygodnie…- usłyszałam szept.

- To za długo. Ja mam teraz ciężki okres, proszę zostań.- odpowiedziałam cicho.

Slash pogładził mnie po plecach, przyciągnął bliżej siebie.

- Hej, zakochańce! Zaraz jedziemy!- McKagan się zniecierpliwił.

Żadne z  nas nie odpowiedziało. Trwaliśmy razem przez jakiś czas.

- Dasz sobie radę.- powiedział w końcu mulat i mnie puścił.

Na koniec mnie pocałował. Lekko, ale z uczuciem. Starałam się również włożyć w ten pocałunek emocje, ale nie umiałam. Czułam się źle. Kiedy Saul się ode mnie odlepił, uśmiechnął się delikatnie, jakby pocieszająco. A potem odwrócił się i wlazł do vana. Patrzyłam nieruchomo jak odjeżdżają.

- Czym  ty się tak przejmujesz? Masz mnie, poza tym oni nie jadą na długo…- Sean wywrócił oczami.

- Czym się przejmuję?! Sean, czy ty jesteś ślepy?- warknęłam.

Zrobił zdziwioną minę.

- Chodzi mi o to, że Jasmin i ty odpieprzacie ostatnio cos dziwnego, a raczej ty! O to, że Todd, przyjaciel mojego chłopaka, zakochał się w dziwce, która jest gotowa złamać mu serce! I o to, że co noc w śnią mi się rodzice, i każdego ranka budzę się z płaczem!- wykrzyczałam.

- Nie zrobię Jasmin żadnej krzywdy.- powiedział tylko.

- Ja ci ufam. Ale ona jest taka krucha. Niewiele trzeba by ją zranić. Axlowi się już udało. Ona cały czas ma zniszczoną psychikę. Sean, Jasmin nie jest gotowa na związek i wątpię by była w najbliższym czasie.- rzekłam już spokojniej.

- Kocham ją.

Nie zaskoczyło mnie ten fakt, ale nieco zdziwiła mnie bezpośredniość tego wyznania.

- Wiem. Ale nie mam pojęcia, czy ona ciebie też.

- Przekonamy się.- rzucił, odwrócił się i odszedł.

Dobrze wiedziałam, że idzie do Jaz. I o czym będą rozmawiać. Nie pewna byłam tylko wyniku tej rozmowy.

 -----------------------------

Dobra opinie do rozdziału pozostawiam wam. Tymczasem przejdę do Versatile Blog Award...:

Za nominację bardzo dziękuję: Madeleine Campbell, Estranged, Chihiro, Faith and Hope, Roxy oraz Kate Stewart! Jesteście kochane dziewczyny, nie wiem jak sobie na to zasłużyłam <3

Fakty o mnie:

1. Nienawidzę i śmiertelnie boję się psów. 

2. Jestem uzależniona od herbaty.

3. Nie umrę, póki nie przejadę się starym Dodgem Chargerem, Porshe 911 lub Ferrari California XD

4. Kolekcjonuję płyty. 

5. Mam na imię Hania XDDD

6. Potrafię przez cały dzień słuchać jednej piosenki, jeśli bardzo mi się spodoba (przykładowo wczoraj XD)

7. Uwielbiam deszcz. 

Nie nominuję nikogo :) uważam, że nie ma to większego sensu, i tak wszystkie blogi które czytam dostaną te cholerne nominację, a nikt chyba nie lubi spamu. Uwielbiam wszystkie blogerki jakich twórczość czytam. 

Mam nadzieję, że was tym nie urażę :))

PS1 Wybaczcie, że w rozdziale są tylko piosenki TOTO, ale przypomniało mi się jak bardzo ich uwielbiam XD I ile oddają emocji :')

PS2 Nowy wygląd... I jak? Postawiłam na prostotę, bo tamten wzór mnie doprowadzał do szału swym brakiem oryginalności XDDDDD

Hugs, Rocky.