Rozdział 12

No i wreszcie udało mi się napisać 12 rozdział. Po nieco długiej przerwie. Jestem z niego względnie zadowolona, chociaż pisałam go o nieco chorych godzinach XD

Może zawierać trochę błędów, nie chcę mi się już teraz sprawdzać :_:

Dedykuję go Alexis Marie, za baaardzo miłą opinię <3 Dziękuję kochana!

Music

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nie wiele  miałam w swoim nędznym życiu dobrych poranków. Ten jednak mogłam do takowych zaliczyć.

Obudziłam się, i od razu poczułam na policzku coś bardzo ciepłego i przyjemnego. To coś oddychało bardzo głęboko, nie opuściwszy jeszcze krainy snów. Uśmiechnęłam się, wiedząc co to jest. A właściwie kto to jest. Leżałam tak przez chwilkę wdychając przyjemny zapach ciała Salsha. Do moich myśli napłynęły obrazy z poprzedniego wieczora. Wyznanie chłopaka, jego spojrzenie, a potem usta stykające się z moimi… Czego chcieć więcej? Właśnie dzięki tej myśli obudziłam się w wyśmienitym humorze. Poprawił mi się on, kiedy uświadomiłam sobie kolejną rzecz- dzisiaj pierwszy dzień mojej pracy! Może nie wszyscy byliby tak do tego optymistycznie nastawieni, ale ja odczuwałam niezmierną radość i ulgę, na myśl o zarabianiu choć odrobiny pieniędzy. Poza tym zdawało mi się, że nowo poznana Jasmin, pracowniczka sklepu, może okazać się miłą dziewczyną.

Z tą myślą leniwie zwlekłam się z kanapy, jednocześnie delikatnie zdejmując głowę z brzucha Saula, na którym spałam. Kiedy znalazłam się w pozycji siedzącej, obrzuciłam spojrzeniem salon. Wszyscy spali gdzieś po kątach. Nie zauważyłam jednak Izzy’ego. Pomyślałam, że pewnie poszedł załatwiać jakieś swoje sprawy. Nie miałam się co o niego martwić, był chyba najostrożniejszy z chłopaków.

Lawirując między postaciami na podłodze, dostałam się do swojej torby. Wyjęłam stamtąd zegarek.  Była 7:10. Za dokładnie 50 minut zaczynałam pracę. Licząc pół godziny na dojście, miałam zaledwie 20 minut na naszykowanie się. Porwałam szorty i czystą, czarną podkoszulkę i ruszyłam ku łazience. Tam wzięłam ekspresowy prysznic i przebrałam się. Po chwili zastanowienia podkreśliłam wargi błyszczykiem, chociaż nienawidziłam choćby najmniejszego makijażu. Jedyne co znosiłam to sporadycznie pomalowane rzęsy. Dzisiaj jednak chciałam zrobić dobre wrażenie, więc pomalowałam usta. Cmoknęłam do siebie w odbiciu lustra, wciąż w wyśmienitym humorze. Po wyjściu z łazienki, zbiegłam po schodach i wpadłam do kuchni. Szybko pochłonęłam skromne śniadanie, jednocześnie naciągając na nogi trampki. Kiedy zjadłam, zarzuciłam na siebie kraciastą koszulę i wyszłam z domu.

Szłam dość szybko, ale nie przeszkodziło mi to w podziwianiu okolicy. Poranki  były tu wyjątkowo spokojne. W końcu osiemdziesiąt procent osób o tej porze leczy się z kaca. Przecież to pieprzone Los Angeles. Na razie jakoś nie odczuwałam tego całego ‘bezustannego imprezowania’ i  zasady ‘Sex, drugs & rock n‘ roll’.  No, ale byłam tu w końcu dopiero półtora tygodnia. Znalezienie domu i pracy w tym czasie, na pewno graniczyło z cudem. O ile nim nie było. I choć sama nie wierzyłam w swoje szczęście, najwyraźniej byłam największą farciarą w L.A. 

Uzmysłowiwszy sobie ten fakt, na mojej twarzy pojawił się promienny uśmiech. Byłam sama na ulicy, więc nikt na szczęście mnie nie zobaczył i nie wziął za wariatkę. Zresztą nawet jakby wziął… Nie przejęłabym się tym. Byłam taka radosna, że nic nie mogło mi zniszczyć humoru.

A jednak mogło.

Kiedy tylko weszłam do sklepu, usłyszałam donośny, lecz przytłumiony wrzask.

- Ty mała niezdarna dziwko! Jak masz tak pracować, to lepiej spierdalaj stąd w podskokach! Ale już! I jeszcze uciekasz?! Już ja ci pokaże, suko…- w tej samej chwili, jakaś postać wybiegła z zaplecza i rzuciła się w moją stronę. To była Jasmin. Za nią wściekle stąpała Melissa. Chloe stała nieopodal i składała jeansy, patrząc na przerażoną Jasmin z chłodną satysfakcją.

- A ty czego się gapisz?!- Melissa niemal się na mnie rzuciła. W ostatniej chwili jednak opanowała się, i stanęła ze pogardą patrząc mi w oczy.

- Pracuję tu. Nie pamiętasz już?- rzekłam chłodno.

- No tak. Nowa. Hannah, tak?- wywróciła oczami.

- Hallie.- poprawiłam.

- Ach, tak. Mam dla ciebie dobrą radę Hallie. Ja tu rządze. Ja tak naprawdę mam szefa w garści. I jak mi podpadniesz, to pożałujesz.- zmrużyła oczy, by za chwilę przenieść wzrok na wciąż kulącą się za mną Jasmin.- A ty… Jeszcze z tobą nie skończyłam. Dziwko.

Z tymi słowami poszła w stronę Chloe. Wymieniły kilka słów. Obie w pewnym momencie rzuciły mi poirytowane spojrzenie, ale zaraz się odwróciły.

Ja otrząsnąwszy się wreszcie z zaskoczenia, pociągnęłam blondynkę stojącą obok mnie na zaplecze.

- Jaz. Co to kurwa było?- skrzyżowałam ręce na piersi oczekując wyjaśnień.

Oczywiście nie byłam zła na dziewczynę, ale sytuacja mnie nieco zestresowała. Pierwszy dzień i takie powitanie? Nie podoba mi się to.

- Daj spokój. Dzień jak co dzień.- blondynka odwróciła wzrok.

- Przecież ta kretynka była skłonna cię pobić! Ty to nazywasz codziennością?

- Hallie, dam sobie radę. Naprawdę. I dziękuję.

- Nie, czekaj! Przecież ja tego tak nie zostawię.- chwyciłam ją za ramię, kiedy zaczęła już odchodzić.- Coś trzeba z nimi zrobić. Nie mogą cię tak nękać. Czemu w ogóle to robią?

Jasmin najwyraźniej dała za wygraną, bo westchnęła i opuszczając ramiona, zaczęła:

- Wystarczy, że upadnie mi jeden bezużyteczny papierek, a już jestem wyzywana od dziwek. Teraz poszło o to, że nie odłożyłam długopisu na miejsce.

Zmarszczyłam brwi. Przecież to nie jest normalnie. Z takich powodów tylko psychopaci traktowali ludzi, tak jak Melissa potraktowała Jaz.

- To jedyny powód? Znaczy… Może jest w tym coś głębszego?- uniosłam brew.

- Nie… Znaczy… W pewnym sensie tak. Bo widzisz… Ja i Melissa jesteśmy siostrami przyrodnimi. Tylko, że ona była adoptowana. Zanim się o tym dowiedziałam, żyłyśmy w zgodzie. Byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami. Wtedy była taka miła, naturalna, uśmiechnięta… Potem wszystko się popsuło. Matka się kiedyś bardzo na nią zdenerwowała. Chodziło o jakiegoś chłopaka, którego  Melissa przyprowadziła w nocy, a rano zniknął zarówno on, jak i pięćset dolców z portfela mamy. Zaczęły się kłócić, w końcu mama powiedziała Mel, że jest adoptowana. Poniosło ją. Teraz tego żałuje. Jednak czasu nie dało się cofnąć, Melissa poznała prawdę. Poczuła się gorsza. Ode mnie i od wszystkich pozostałych. Chciała być lepsza więc zaczęła zadawać się z tymi ‘popularnymi’. Ciągle imprezowała, wracała do domu naćpana i pijana. O ile w ogóle wracała na noc. Matka kazała znaleźć jej jakąś dobrą pracę. Ona owszem, znalazła… Ale jako striptizerka. Zachowywała się coraz gorzej, odtrąciła mnie, choć chciałam jej jakoś pomóc. W końcu jej obojętność przerodziła się w nienawiść. Nienawidzi mnie i całego świata. Pewność siebie… To tylko przykrywka.- Jasmin zakończyła swoją opowieść, patrząc w jakiś bliżej nieokreślony punkt nad moim ramieniem.

Stałam chwilę nie wiedząc co powiedzieć. Historia poruszyła mnie doszczętnie. Poczułam współczucie do Melissy, mimo, że chwilę wcześniej byłam skłonna nazwać ją dziwką. Oparłam się o regał stojący na zapleczu. Po chwili zastanowienia, doszłam do wniosku, że jest to jedna z setek, lub  nawet tysięcy takich historii w Los Angeles. Wreszcie poczułam, że to miasto naprawdę daje w kość. Przypomniałam sobie słowa Stevena  ‘’ Angeles nie oszczędza złotko. W tym mieście trzeba mieć naprawdę mocną banię żeby przeżyć. A przeżywają tylko najlepsi.’’  Zrozumiałam jak wiele prawdy miały te zdania.  Spojrzałam na Jaz. Mimo pozorów, była bardzo silna. Mimo siostry tyranki, mimo wpływów narkotyków, alkoholu i wszechobecnej prostytucji, stała przede mną najnormalniejsza na świecie dziewczyna. Niby najnormalniejsza, ale jak rzadko spotykana w mieście.

- Jak to się stało, że pracujesz z siostrą?- zapytałam.

- Właściwie ja pomogłam zdobyć jej tą pracę. Ja byłam tu najpierw, ale jedna taka… Odeszła.- tu spojrzała się nerwowo na swoje dłonie.- Więc szybko dałam jej cynk, bo wiedziałam, że szuka nowej roboty. Na początku była względnie miła. W końcu nie robiła jako prostytutka. Po kilku miesiącach okazało się, że sypia z szefem. Podobno facet się w nie bezgranicznie zauroczył. Ona robi mu nadzieje i porzuca. Tak w kółko. Ale on zrobi dla niej wszystko. Nie wyrzuci jej, ona może robić co tylko chce. Kiedy pojawiła się Chloe, tylko się pogorszyło.

Po raz kolejny moją głową wypełniły przeróżne myśli. Już miałam nieco dosyć natłoku pytań, więc tylko pokręciłam głową.

- Damy jej radę Jaz. Ona nie może cię tak tyranizować. – złapałam ją za ręce i z ciepłym uśmiechem ścisnęłam jej dłonie.

- Mam nadzieję. – dziewczyna odwróciła się i podążyła w kierunku niewielkiego biurka. Tam zasiadła i wzięła się za wypełnianie jakiś papierów. Ja nie bardzo wiedząc co mam robić, rozejrzałam się po pomieszczeniu. Wzdłuż ściany ustawiono wysoki regał, gdzie w równych stertach leżały poukładane ciuchy. Oprócz tego stał tu stolik, przy którym siedziała teraz Jasmin, cały zawalony dokumentami. W rogu zobaczyłam stojący na wąskim blacie czajnik i kilka brudnych kubków. Tuż obok widniała umywalka.

Po rozeznaniu się w terenie,  postanowiłam znaleźć sobie jakieś zajęcie. W końcu wzięłam się za rozpakowywanie pudeł, które stały na podłodze. Były oczywiście wypełnione ciuchami. Rozłożyłam wszystko na półkach, a w związku z tym, że  było tego dość sporo, kiedy skończyłam w drzwiach stanęłam Chloe.

- Koniec opierdalania się. Zmiana.- burknęła i niemal zepchnęła Jasmin z krzesła. Złapałam dziewczyną chroniąc ją przed upadkiem.

- Może by tak ostrożniej?- warknęłam zirytowana. Ta cała Chloe wkurwiała mnie bardziej niż Melissa.

Dziewczyna spojrzała na mnie wściekle odgarniając tlenione włosy na plecy. Chyba miała zamiar coś odpowiedzieć, ale ja postanowiłam jak najszybciej ulotnić się z pokoju. Pociągnęłam Jaz i weszłyśmy do sklepu.

- Eee, dzięki. Stań przy ladzie.- mruknęła speszona.

Czemu ona się tak wstydzi? Na początku nie miała żadnych oporów. Teraz zaczęła mnie unikać. Przypatrywałam się, jak z wymuszonym uśmiechem doradza jakiejś wybrednej klientce. Ta dziewczyna naprawdę mnie zaintrygowała. Znam ją zaledwie od wczoraj, a czuję się, jakbym znała ją od lat. Może to przez historię jaką mi opowiedziała? Może przez współczucie jakim ja obdarzyłam kiedy zobaczyłam wyzywającą ją Melissę? Nie wiem. Ale w niej coś było. Coś naprawdę ciekawego.

~~~

Godziny pracy minęły zaskakująco szybko, chociaż nieco się nudziłam. Wykonywałam tylko mało ważne zajęcia, nie pozwolono mi się dotykać do ważnych faktur. Nie przeszkadzało mi to, nie chciałam brać później odpowiedzialności za ewentualne szkody.

Kiedy już się zbierałam, zaczepiłam również wychodzącą Jaz.

- Hej, Jasmin. Chciałabyś do mnie może wpaść? Mieszkam z piątką niewyżytych facetów, więc naprawdę cenię sobie towarzystwo jakiejś dziewczyny.-wyszczerzyła się zachęcająco.

Blondynka również rozciągnęła usta w, tym razem szczerym, uśmiechu.

- Jasne. Podasz adres? Najpierw chciałabym się nieco odświeżyć, więc pewnie wpadnę po wieczór.

Napisałam jej na skrawku papieru miejsce zamieszkania i pożegnawszy się, ruszyłam w swoim kierunku. Mój mózg, jak to mózg, zaczął natychmiast po raz setny analizować tysiące spraw jakie się pojawiły. Kim naprawdę jest Jasmin? A kim Melissa? Czy możliwym jest odbudowanie ich relacji? Dlaczego siostry się znienawidziły? Czy ja mogę jakoś pomóc…?

Ostatnia kwestia dostarczyła mi tematu do rozmyślań na całą drogę. Bardzo polubiłam Jaz, nie chcę żeby się męczyłam. Musiałam jakoś ukrócić jej cierpienia związane z Melissą. Chciałam jej jakoś pomóc, miałam dziwne wrażenie, że jestem jedyna osobą, która chce i może to zrobić. To zmotywowało mnie do działania. Jak jednak tego dokonać? Nie chcę nikogo szantażować, ani nachodzić. Pragnę jednak, by Melissa poznała cierpki smak przegranej. Żeby usłyszała prawdziwe słowa na swój temat. A najlepiej od osoby na której jej zależy. To była by zemsta idealna. Pozostało tylko wcielić ją w życie.

Od razu kiedy zbliżyłam się do pięknej rezydencji Hellhouse, usłyszałam dudniące dźwięki bębnów. Po chwili dołączyła do nich gitara. Zmarszczyłam brwi. Co oni znowu tam wyrabiają? Z kopniaka otworzyłam drzwi i wychodząc niemal nie potknęłam się o kable. Tuż przede mną wyrósł nagle Slash.

-  Co wy odpieprzacie?- krzyknęłam usiłując przekrzyczeć muzykę.

- Mamy nowy kawałek! – odpowiedział i cmoknął w moją stronę jakby mówiąc ‘mogę tylko na odległość, kotku, teraz jestem zajęty’. Pokręciłam głową z dezaprobatą, jednocześnie się lekko uśmiechając.  Ostrożnie przeszłam dalej, próbując nie wdepnąć w jakieś przewody. Oprócz Slasha grającego w przedpokoju, w salonie zauważyłam resztę zespołu. Saul musiał grać poza pokojem, bo zwyczajnie brakło miejsca. No tak, Adler i jego perkusja…

Przysiadłam na chodach z zainteresowaniem przysłuchując się dźwiękom nowego utworu. Brzmiał naprawdę dobrze. Kiedy usłyszałam słowa piosenki, zaczęłam zastanawiać się, kto napisał tekst.

I get up around seven
Get outta bed around nine
And I don't worry about nothin' no
Cause worryin's a waste of my...time

The show usually starts around seven
We go on stage around nine
Get on the bus about eleven
Sippin' a drink and feelin' fine

Tekst musiał być napisany przez kogoś, kto nie od dzisiaj mieszka w Los Angeles. Slash? On napisał tekst? Wątpiłam w to. Mulat był zbyt skromny, by przelać coś samemu na papier. Wsłuchałam się w refren.

We been dancin' with
Mr. Brownstone
He's been knockin'
He won't leave me alone
No, no, no, he won't leave me alone

I used ta do a little but a little wouldn't do
So the little got more and more
I just keep tryin' ta get a little better
Said a little better than before

Chłopcy wzięli się za pisanie utworów o narkotykach. Niby wyszło zajebiście, ale skąd ten temat…?

Poczekałam chwilkę, aż skończą.

- Kto to napisał? Axl?- spytałam.

- No właściwie to pomysł mój i Izzy’ego. – Hudson uśmiechnął się do mnie promiennie.- Podoba się?

- Taak, ale musicie śpiewać akurat o tym? Nie znoszę heroiny.- skrzywiłam się.

- Oj, kotku, nie martw się. My zażywamy… Tylko okazjonalnie.- wytłumaczył się, ale wyczułam, że nie do końca mówi prawdę.

W tym przekonaniu utwierdziło mnie prychnięcie Izzy’ego.

- Whatever, piosenka wyszła naprawdę fajna. Fajny wstęp, było słychać z daleka!- uśmiechnęłam się do reszty chłopaków.

- Dzięki Hal. Opijamy?- Duff uniósł do góry butelkę wódki. Czy on zawsze trzyma ją w dłoni?

-Ta, jasne. Ale… Za nie długo powinna wpaść moja koleżanka z pracy.- usiadłam na kanapie i zwróciłam się w stronę Stradlina.- Gdzie Black?

- Ma teraz zmianę. Będzie jutro.- chłopak westchnął i odłożywszy gitarę odpalił papierosa.

- A jak już jesteśmy przy pracy… jak tam ci dzisiaj poszło?- spytał Axl rozwalając się obok na sofie.

Opowiedziałam w skrócie jakie miałam pierwsze wrażenie. Nie wspominałam oczywiście o historii jaką opowiedziała mi Jaz. Napomknęłam jedynie, że dziewczyna ma lekki problem z pozostałymi pracowniczkami sklepu. Ku mojej uldze nikt nie drążył tematu.

Po pół godzinie usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Poszłam otworzyć, polecając chłopakom otworzyć kilka butelek.

Tak jak się spodziewałam na progu stała Jasmin.

- Hej, Hallie. Wpadłam jak chciałaś.- przywitała się.

- Cześć! Super, że jesteś. Wchodź.- zaprosiłam ją gestem do środka.

Dziewczyna poszła przodem, ja zaś za nią. Obie weszłyśmy do pokoju. Dopiero kiedy zobaczyłam jej sylwetkę na tle wszystkich Gunsów, zobaczyłam jak się wyróżnia. Nie miała w sobie za dużo z rock n’ roll’owej dziewczyny. Ubrana była w zwyczajną bluzkę w paski oraz spódniczkę. Na stopach miała błyszczące czarne trampki. Chłopcy zlustrowali ją od stóp do głów, a następnie przystąpili do powitania. Kiedy formalności mieliśmy za sobą, rozsiedliśmy się wygodnie.

- A więc pracujesz z Hal, tak?- Axl przybrał jedną ze swoich anielskich minek.

- Tak. Dzisiaj właściwie był nasz pierwszy wspólny dzień pracy.- dziewczyna lekko uniosła kąciki ust.

- Napijesz się czegoś?- Duff już nieco wstawiony objął ją niepewnie ramieniem.

- Nie piję alkoholu.- mruknęła z lekką odrazą patrząc na McKagana. Blondyn osłupiał słysząc słowa dziewczyny. Po chwili jednak wzruszając ramionami przestał ja obejmować i całą uwagą skupił na butelce.

- Jak to nie pijesz? W ogóle? Nigdy?- Slash wydawał się równie poruszony co Duff.

- W ogóle, nigdy.- potwierdziła Jaz skinieniem głowy.

Hudson zamyślił się na chwilę.

- Dziwna sprawa…- westchnął pociągając łyk Danielsa.

- Mnie się to wcale nie wydaje dziwne. Wiesz, ja piję najmniej z tego towarzystwa.- powiedział Rose.- Nawet mniej od Hallie.

Zgromiłam go wzrokiem.

- Ciebie za to nikt nie przebija w chodzeniu na dziwki.- mruknęłam.

Jaz spojrzała na nas z pewnym rozbawieniem.

- Widzę, że macie tu fajnie. Mnie się już znudziło mieszkanie w samotności.- westchnęła przygryzając wargę.

Zauważyłam, że Axl’owi aż się oczy rozszerzyły, jak zobaczył jej usta w takiej minie. No cóż, muszę przyznać, wyglądała uroczo. Ale, żeby Axl się przejmował twarzą a nie cyckami? Coż, dziwne…

Po chwili Rose zagadał do dziewczyny, a ta z niemniejszym zainteresowaniem dala wciągnąć się w konwersację.

Ruszyłam w kierunku Slasha, który coraz łapczywiej popijał whiskey.

- Co tam?- zapytał.

- Dobrze. A tam?

- Wyśmienicie…- mruknął zakładając mi niesforne włosy za ucho.

- Bardzo się cie…- nie dałam rady dokończyć, bo poczułam jak język Slasha niemal siłą wbija się w moja usta. Oczywiście natychmiast odwzajemniłam pocałunek. Czułam się w miarę możliwości komfortowo w tym towarzystwie, toteż pociągnęłam chłopaka za koszulkę i przybliżyłam do siebie. Teraz chłopak niemal na mnie leżał.

- Ej, mordolizy… - usłyszałam nagle głos gdzieś bardzo blisko.

Slash chyba też to usłyszał, bo odsunął się nagle zaskoczony. Oboje ujrzeliśmy wtedy Stevena, który stał z pełnym wyszczerzem na twarzy.

- Adler, zjebie! Wiesz co to znaczy ‘PRYWATNOŚĆ’?!- wydarł się Saul poirytowany.

Na te słowa wszyscy zebrani wybuchli śmiechem. Muszę przyznać, że sytuacje rozbawiła i mnie, więc zaczęłam cicho chichotać. Saul rzucił mi dziwne spojrzenie.

- Oj, nie gniewaj się…- mruknęłam mu do ucha i siadając na nim okrakiem, znów wpiłam się w jego usta.

---------------------------------------------------------------------------------------------

Mam nadzieję, że się podoba ;3 Zapraszam oczywiście do komentowania, moi kochani, klawiatura nie gryzie.
Możecie też zostawić opinię odnośnie nowego wyglądu. Może poprzednio było lepiej? Wiecie, sama zrobiłam ten obrazek na górze, i nie wiem czy wyszło dobrze, czy nie. Także powiedzcie ;>

Pozdrawiam ;*